Για εμάς και διάφορα άλλα υλικά που πιθανόν να σας ενδιαφέρουν

...από τη Γενική Απεργία στιs 12/12/2007

και μία άκρωs ενδιαφέρουσα άποψη για την απεργία από συναδέλφισσα απεργό που δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο (indy.gr)

Oι υπηρέτες των απεργών

Τη μέρα της απεργίας, κάποιοι εξαναγκάζονται να δουλέψουν, γνωρίζοντας ότι θα απολυθούν αργά ή γρήγορα αν απεργήσουν, ή το πιο πιθανό, θα εξαναγκαστούν αν παραιτηθούν από μόνοι τους με ψυχολογικό πόλεμο. Πρόκειται για τον ευρύτατο και επεκτεινόμενο τομέα των υπηρεσιών, ιδιαίτερα στο λιανικό εμπόριο και τον επισιτισμό, όπου ο συνδικαλισμός είναι ανύπαρκτος και αποτελούν τον ορισμό της επισφάλειας. Εμείς, όσοι/ες ανήκουμε σε χώρους που υπάρχουν σωματεία, τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτούς τους συναδέλφους; Υποστηρίζω αυτό: τη μέρα της απεργίας, δεν δουλεύουμε, δεν καταναλώνουμε.


Στουρνάρη. μια ομάδα μαυροφορεμένων νεαρών αγοριών και κοριτσιών, περίπου 20 άτομα, μπαίνει στα εμπορικά μαγαζιά που είναι ανοιχτά. Λένε επίμονα στους ιδιοκτήτες ότι είναι παράνομο να δουλεύουν μέρα απεργίας και καλούν τους εργαζόμενους έξω. Τα μαγαζιά ένα-ένα κλείνουν. (Φαντάζομαι ότι ίσχυσε και ο φόβος των μαύρων ρούχων.)

Πατησίων. Μια ομάδα 8 φοιτητριών μπαίνει μέσα στα μαγαζιά. Παπουτσάδικο, ταξιδιωτικό γραφείο, καφετέρια, τυροπιτάδικο, ξενοδοχείο. Πάω και εγώ μαζί τους. «Δε χρειάζεται να δουλεύετε σήμερα, ελάτε μαζί μας να απεργήσετε.» Οι απαντήσεις των ιδιοκτητών από συγκαταβατικές εως οργισμένες. Ειδικά τα καταστήματα φαγητού και ποτού όταν είναι ημέρα απεργίας ή αργίας, κάνουν χρυσές δουλειές. Τότε περιμένουν να εισπράξουν. Καλούμε τους πελάτες (που είναι οι συν-διαδηλωτές μας) να φύγουν από τα μαγαζιά, αναγνωρίζοντας τον άνθρωπο πίσω από τον πάγκο ως εργαζόμενο, σε ένα κλάδο που είναι το πιο δύσκολο να απεργήσεις. Οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι ή μας χαμογελούν «μα τι λέτε τώρα;πλάκα κάνετε;» ή μας αγριοκοιτάζουν, καθώς φιάχτουν τον καφέ και το σάντουιτς ενός διαδηλωτή απεργού. «Αμα είχαμε σωματείο θα απεργούσαμε», λέει μια εργαζόμενη στο Γρηγόρη. Στο ξενοδοχείο μας λένε: «Ήρθε ένας συνδικαλιστής της ΔΕΗ και με ρώτησε γιατί δεν απεργώ. Μετά όμως ήθελε να του φτιάξω τον καφέ του. Αν έχουμε σωματείο; Έχουμε»

Εξάρχεια, μετά τη διαδήλωση. Ευχαριστημένοι όλοι οι απεργοί πάνε να γιορτάσουν την επιτυχία στις ταβέρνες και τα καφενεία αυτού του εργοστασίου επισιτισμού που λέγεται Εξάρχεια. Εκεί βλέπεις μια τελειώς διαφορετική εικόνα, κι ας έλεγαν τα μεγάφωνα της ΓΣΕΕ ότι «σήμερα νέκρωσε όλη η Ελλάδα». ΣερβΙτόρες, μάγειροι, λαντζέρες, ταμίες, καθαρίστριες, ψήστες δουλεύουν σε φρενήρεις ρυθμούς. Τα μαγαζιά είναι τόσο ζωντανά όσο ποτέ. Η συγκάτοικός μου επίσης δουλεύει. Πέρνουμε αφίσες και προκηρύξεις και κατευθυνόμαστε προς τα φαγάδικα της Μπενάκη. Στους πελάτες πάμε πρώτ’απ’όλα. «Δε το είχαμε σκεφτεί έτσι! Εχετε δίκιο» από δύο νεαρά κορίτσια. «Μπράβο σας. Να βγείτε στο βήμα να τα πείτε και μέσα στις οργανώσεις σας» από μια πενηντάρα στέλεχος της Ανοιχτής Πόλης. «Αν είχε πέσει τέτοια γραμμή από κάποιο συλλογικό όργανο, ότι σήμερα δεν καταναλώνουμε, θα το τηρούσαμε. Ατομικά, τι νόημα έχει;» από άλλη παρέα απεργών. «Και πού να φάω; Σπίτι μου δεν έχει φαί. Το ίδιο κάνει, γιατί κι εκεί το delivery boy, θα μου το φέρει» από αριστερίστικη φοιτητοπαρέα. «Κι εγώ σε μικρό μαγαζί δουλεύω, αν θέλουν ας απεργήσουν» από τσαμπουκαλή αριστερό.

Servio=υπηρετώ. Η προκήρυξη του Σωματείου Σερβιτόρων-Μαγείρων έτσι ξεκινά.
Είναι δυνατόν οι αυτός ο κλάδος εργαζομένων να είναι οι αυτονόητοι υπηρέτες μας ακόμα και τη μέρα της γενικής απεργίας; Αν δε μας αρέσει η εκτίμηση ότι υπάρχει εργατική αριστοκρατία και από κάτω της όλοι οι υπόλοιποι, μαθαίνουμε να βλέπουμε τις πωλήτριες και τους σερβιτόρους σαν εργαζόμενους και τη μέρα της απεργίας, ΟΥΤΕ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ, ΟΥΤΕ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ.

μια επισφαλώς εργαζόμενη

Kατάληψη στα Καρφούρ - Θεσσαλονίκης

Κινητοποιήσειs από εμπoρουπάλληλουs στα Carrefour θεσσαλονίκηs και Λάρισαs με αφορμή απόλυση εργαζομένων λόγω τηs συμμετοχήs τουs στην απεργία για το ασφαλιστικό στιs 12 Δεκεμβρίου. Για περισσότερα εδώ και εδώ για να διαβάσετε την κοινή ανακοίνωση των σωματειων που μετείχαν στιs κινητοποιήσειs

Προσπάθεια Τρομοκράτησηs Εργαζομένων στα Σούπερ Μάρκετ Προμηθευτική εν όψει τηs Αυριανήs Απεργίαs

Eργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ Προμηθευτική μαs καταγγέλουν ότι ένα από τα αφεντικά τηs Προμηθευτικήs προσπάθησε να τρομοκρατήσει ομάδα εργαζομένων που θα συμμετάσχει στην αυριανή απεργία τηs Γσεε για το ασφαλιστικό, εκβιάζωνταs τουs να μην απεργήσουν εκτοξεύωνταs άμεσεs απειλέs απολύσεων. Η προσπάθεια βέβαια έπεσε στο κενό αφού οι εργαζόμενοι θα απεργήσουν αύριο.
Θα παρακολουθούμε από κοντά την απεργιακή κινητοποίηση στα εν λόγω σούπερ μάρκετ και σε κάθε εκδικητική ενέργεια εκ μέρουs των αφεντικών τηs Προμηθευτικήs απέναντι στουs εργαζόμενουs, όπωs αυτή και αν εκφραστεί, με απόλυση, δυσμενή μετάθεση ή οτιδήποτε άλλο θεωρηθεί από τουs ίδιουs τουs εργαζόμενουs ωs εκδικητική ενέργεια εναντίον τουs θα μαs βρουν μπροστά τουs.
Η απειλή για απόλυση είναι επίθεση ενάντια στο αναφαίρετο δικαίωμα τηs απεργίαs που κατακτήθηκε ύστερα από σκληρούs αγώνεs και έτσι θα αντιμετωπιστεί. Όλοι αύριο στην απεργία.

Σούπερ Μάρκετ BAZAAR ή μήπωs Αλκατράζ;

Eίναι γνωστό ότι στα σούπερ μάρκετ οι εργασιακέs σχέσειs είναι χάλια, υπάρχουν όμωs και κάποιοι που έχουν ξεφύγει τελείωs. Tέτοια περίπτωση είναι τα BAZAAR. Επίδομα ταμείου δεν παίρνει καμία εργαζόμενη, ενώ αν υπάρχει έλλειμμα ή πλαστό χαρτονόμισμα αναγκάζονται να το βάλουν οι ταμίεs από την τσέπη τουs. Οι άδειεs δίνονται σε όσα τμήματα (από 2 και πάνω) θέλει η εταιρεία, ενώ ρεπό έχουν οι εργαζόμενοι μόνο την Κυριακή!!!
Το 8ωρο συνήθωs δεν τηρείται ενώ οι υπερωρίεs δεν πληρώνονται ποτέ. Την καθαριότητα του μαγαζιού βέβαια την κάνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι-εs αφού η εταιρεία δεν πληρώνει καθαρίστρια. Το σκηνικό συμπληρώνεται με τρομοκρατία, απειλέs μεταθέσειs σε άλλα μαγαζιά ή το χειρότερο στιs αποθήκεs στο Μοσχάτο. Βέβαια στο Αλκατράζ υπήρχαν κελιά, βασανιστέs κ.λ.π. Στα σούπερ μάρκετ δεν γίνεται να υπάρχουν εκτόs και αν γίνεται.

ΑσφαΛΗΣΤΙΚΟ… και όποιος αντέξει


Μύθοι και πραγματικότητες

ΜΥΘΟΣ 1ος
“Η ασφάλιση είναι μία παροχή του κράτους προς τους εργαζόμενους”. Ένα μεγάλο ψέμα που πλασάρουν τα αφεντικά και οι παρατρεχάμενοι τους (πολιτικοί, "σοφοί", δημοσιογράφοι κλπ.)
Η ασφάλιση είναι κομμάτι του μισθού μας. Το τι υγειονομική περίθαλψη έχουμε, τι σύνταξη θα πάρουμε και πότε, δεν μας τα χάρισε κανείς. Είναι εκείνο το κομμάτι του μισθού που δεν το πληρωνόμαστε στο χέρι, αλλά το παίρνουμε σαν παροχή. Η ασφάλιση, όπως και ο μισθός μας εξαρτάται λοιπόν από το πόσο ακριβά ή φθηνά πουλάμε την εργατική μας δύναμη.

ΜΥΘΟΣ 2ος
“Τα ταμεία καταρρέουν, να αυξηθούν οι εισφορές”. Για να στηρίξουν μάλιστα αυτό τον μύθο λένε πως υπάρχουν και μελέτες. Βέβαια η μελέτη του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας που δημοσιεύθηκε πρόσφατα, βεβαιώνει πως το ΙΚΑ δεν θα αντιμετωπίσει πρόβλημα ως το 2025. Πρόβλημα βέβαια υπάρχει. Είναι τα χρέη των αφεντικών και του κράτους προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτή την στιγμή οι εργοδότες χρωστάνε 7,5 δις ευρώ, τα οποία είναι χρήματα που τα έχουν κρατήσει από τους μισθούς μας και δεν τα απέδωσαν στα ταμεία. Το κράτος και η κυβέρνηση όχι μόνο νομιμοποίησαν αυτή την κλοπή, αλλά κάνει στους εργοδότες και χαριστικές πράξεις. Βέβαια και το ίδιο το κράτος χρωστάει προς τα ταμεία 7,8 δις ευρώ. Όταν τους ακούς λοιπόν όλους αυτούς να μιλάνε για αύξηση της εργατικής εισφοράς πώς να μην φωνάξεις ΔΕ ΜΑΣ ΧΕΖΕΙΣ ΡΕ ΓΚΑΡΓΚΑΝΑ .

ΜΥΘΟΣ 3ος
“Στην Ελλάδα υπάρχουν χαμηλά όρια ηλικίας και υψηλές συντάξεις”. Είναι φυσιολογικό λοιπόν μια γυναίκα 56-57 χρονών να γεμίζει ράφια στο S/M, ή να είναι στην ταμειακή στο πολυκατάστημα. Είναι φυσιολογικό ένας άνδρας στα 58-59 του να εξυπηρετεί στο “The Mall” ή να ξεφορτώνει σε αποθήκες. Στην πράξη βέβαια κανένα αφεντικό δεν θέλει εργαζόμενους-ες σε αυτή την ηλικία και φροντίζει να τους ξεφορτωθεί. Αφού δεν μας θέλουν αυτοί, γιατί να θέλουμε εμείς να δουλέψουμε; Σύνταξη για όλους-ες λοιπόν στα 55

Όσο για τις συντάξεις τα ίδια τους τα στοιχεία λένε ότι μόνο το 12% των συνταξιούχων παίρνει πάνω από 1000 ευρώ, ενώ το 60% (πλην ΟΓΑ) παίρνει κάτω από 600Ε. Αυτές τις συντάξεις θέλουν να περικόψουν με το κόλπο να υπολογίζονται οι μισθοί της τελευταίας 10ετίας που σημαίνει μείωση 10% και την ενοποίηση των επικουρικών ταμείων που για τους εμπορ/λους θα σημαίνει επιπλέον μείωση στην σύνταξη.
Αφεντικά και κυβέρνηση μας παραμυθιάζουνε για να παραδώσουν τα χρήματα των ταμείων μας στους χρηματιστές και εμάς στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Όποιος αντέξει μας λένε.
Όποιος αντέξει πρέπει να τους απαντήσουμε και εμείς, οι εργαζόμενοι Ενώνοντας αλλά και δίνοντας έκφραση τόσο σε αυτούς που είναι κοντά στην σύνταξη, αλλά κυρίως στην γενιά των 2μηνων και 3μηνων συμβάσεων, του 4ωρου και του 5ωρου , των stage και της ¨μαύρης¨ ανασφάλιστης εργασίας.

-Να επιστραφούν στα ταμεία όλα τα κλεμμένα , να καταργηθούν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι.

-Κατάργηση της εργατικής εισφοράς, να πληρώσουν αφεντικά και κράτος.

-Δημόσια δωρεάν υγεία και περίθαλψη για εργαζόμενους και ανέργους. Όχι στην ξεφτίλα του ΙΚΑ που μας υποτιμάει σαν ανθρώπους.

Η υγεία μας, η ασφάλιση μας, η ζωή μας, δεν είναι υπόθεση κάποιων ειδικών αλλά δική μας υπόθεση. . Είναι υπόθεση όλων μας η δημιουργία ενός κινήματος αντίστασης και ανατροπής αυτής της κατάστασης. Ενός κινήματος που θα στηρίζεται στην δική μας συμμετοχή και πάλη και θα φέρνει στο προσκήνιο τις ανάγκες και τα δικαιώματα μας.

Jamba μάγκες


Για τις άθλιες συνθήκες εργασίας στην αλυσίδα των κάτεργων της Jumbo οι πιο πολλοί και ειδικά εμείς οι εμποροϋπάλληλοι, όλο και κάτι θα έχουμε ακούσει. Επίσης όλοι μας, όλο και κάπου θα έχουμε ακούσει αυτές τις εξίσου ελεεινές ραδιοφωνικές διαφημίσεις της αλυσίδας. Το πιο πρόσφατο χτύπημα στην αισθητική μας ήρθε με την τελευταία τους διαφήμιση η οποία μάλιστα καταλήγει –αφού μας κάνει τα νεύρα τσατάλια με το χαζοτράγουδο, και για να μας διαλύσει κυριολεκτικά τα νεύρα: “Το κατάστημα στον Κολωνό δίπλα από το εργοστάσιο καπνού έγινε καπνός. Αλλά εμείς το ξαναφτιάξαμε με πολύ αγάπη. Δυστυχώς όμως τα δέντρα που κάηκαν δεν μπορούμε να τα φτιάξουμε τόσο γρήγορα.” Άκου εκεί «…πολύ αγάπη». Αλλά επειδή η αγάπη των αφεντικών είναι πολύ περιορισμένη και με ένα σαφές και απόλυτα καθορισμένο αντικείμενο, ορίστε λοιπόν η αγάπη τους.

Στις 15-8 το κατάστημα πήρε φωτιά η οποία ξεκίνησε από την αποθήκη. Εκεί όπου από την πολύ αγάπη κρέμονταν γυμνά καλώδια και όπου στο παρελθόν ένας εργαζόμενος είχε χτυπηθεί από το ρεύμα. Το κτήριο είναι σε εμφανή άσχημη κατάσταση ήδη από το σεισμό του '99, επιπλέον έχουν γίνει προσθήκες και επεκτάσεις του κτηρίου τις οποίες κανείς μπορεί να παρατηρήσει με άνεση μιας και μπορεί να δει από τον έναν όροφο στον άλλο. Να υποθέσουμε λοιπόν τα σοβαρά προβλήματα στατικότητας που θα έχει το κτήριο μετά και την ολοσχερή πυρκαγιά; Ή θα το κρατήσει στη θέση του η πολύ αγάπη; Μετά λοιπόν από καμία εβδομάδα άρχισαν τις εργασίες ανακαίνισης. Για όλη αυτή την εβδομάδα οι περισσότεροι εργαζόμενοι δούλευαν σε άλλα καταστήματα της Αττικής εκτός από 5-6 που τους έστειλαν εκτός του νομού. (Κάτι που απαγορεύεται). Αλλά τι είναι μερικές δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιόμετρα μπρος στην αγάπη; Έτσι λοιπόν ξεκίνησαν τις εργασίες. Νερά και αποκαΐδια παντού. Αλλά μπροστά στην αγάπη ο ατρόμητος εμποροϋπάλληλος ορμάει να κάνει την απογραφή. Οι εργασίες λοιπόν ξεκινούν, χωρίς να έχει περάσει ούτε υγειονομικό ούτε πυροσβεστική, μέσα στις στάχτες και τα βρομόνερα, μέσα στα καμένα και τις αναθυμιάσεις χωρίς την παραμικρή προστασία και χωρίς καν να υπάρχει τρεχούμενο νερό στο κατάστημα!!! Έτσι λοιπόν μέσα σε αυτό το τόσο όμορφο περιβάλλον με όμορφες λιμνούλες καμένων πλαστικών και χημικών και με ευωδιαστές οι συνάδελφοι εργάστηκαν για ένα μήνα με πολύ αγάπη για να ξαναστήσουν το μαγαζί.

Τι να πούμε εμείς μετά από όλα αυτά; Ευτυχώς που τα δέντρα δεν τα έχουν αναλάβει τα αφεντικά του Jumbo; (Η μήπως τα ανέλαβαν κάποιοι όμοιοι τους και για αυτό έγινε ότι έγινε το περασμένο καλοκαίρι;)

Δυστυχώς οι εργαζόμενοι εκεί πέρα από το να γκρινιάξουν δεν έκαναν κάτι άλλο και ούτε ήταν διατεθειμένοι -μάλλον- να κάνουν κάτι, έστω μία καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας. Θα πρέπει όλοι μας να ξέρουμε ότι το μόνο που κερδίζεται με προσευχές είναι ο παράδεισος. Όλα τα υπόλοιπα τα κερδίζουμε με αγώνες.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Η ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΗ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΝΙΚΑΕΙ. ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΩΝ "ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΩΝ" - ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ



Για το συγκεκριμένο θέμα είχαμε ξαναγράψει και σε προηγούμενα τεύχη του ¨ρεπό¨ με αφορμή την απόλυση εργαζόμενης από κατάστημα στο ¨The Mall¨. Μιλάμε δηλ. για την δυνατότητα που δίνει ο ΟΑΕΔ στα αφεντικά να καταθέτουν το χαρτί της οικειοθελούς αποχώρησης χωρίς την υπογραφή του εργαζόμενου και έτσι να τον απολύουν χωρίς αποζημίωση και χωρίς βέβαια να δικαιούται ταμείο ανεργίας από τον ΟΑΕΔ. Ο εργαζόμενος μετά πρέπει να μπει σε μια μακρόχρονη δικαστική διαδικασία για να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας.

Η απόφαση του δικαστηρίου βγήκε πρόσφατα για την συναδέλφισσα και ακυρώνει την απόλυση που έγινε με αυτό τον τρόπο. Το γεγονός αυτό είναι μια πρώτη νίκη στην πάλη για την κατάργηση αυτού του απαράδεκτου καθεστώτος. Εμείς που συμμετέχουμε στο ¨ρεπό¨ στηρίξαμε όλες τις κινητοποιήσεις που έγιναν για αυτό το θέμα μαζί και με εργαζόμενους από άλλους χώρους δουλειάς. Οι υπεύθυνοι αυτής της κατάστασης –υπουργεία , διοίκηση ΟΑΕΔ- θα μας βρούνε ξανά μπροστά τους αν δεν καταργηθεί τώρα αυτό το αντεργατικό νομικό πλαίσιο.

Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν όμως νίκη και για το κίνημα αλληλεγγύης που είχε αναπτυχθεί. Μπορεί ο σύλλογος εμποροϋπαλλήλων που ελέγχεται από το ΠΑΜΕ να αρνήθηκε να την στηρίξει, αφού όπως φαίνεται αποδέχεται μόνο την κομματική αλληλεγγύη και όχι την εργατική, αλλά εκατοντάδες εργαζόμενοι, σωματεία και εργατικές συλλογικότητες συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις που έγιναν, δραστηριοποιήθηκαν για να βγούνε ψηφίσματα. Όλοι-ες αυτοί ήταν η ¨ασπίδα¨ που υπερασπίστηκε την εργαζόμενη απέναντι στην αυθαιρεσία εργοδοσίας και κράτους και αυτή η μικρή νίκη είναι σίγουρα και δική τους.

ΠΡΟΣΟΧΗ Σε όποιον-α συμβεί κάτι αντίστοιχο πρέπει να καταγγείλει αμέσως και εγγράφως ότι η ¨οικειοθελής αποχώρηση¨ έγινε χωρίς την θέληση του τόσο στην επιθεώρηση εργασίας, όσο και στον ΟΑΕΔ

Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΕΠΙΑΣΕ ΔΟΥΛΕΙΑ … ...ΣΙΧΑΙΝΕΤΑΙ ΤΑ ΩΡΑΡΙΑ ΤΑ ΕΞΟΝΤΩΤΙΚΑ.


Την Παρασκευή 2/11 αρκετά βιβλιοπωλεία στην Αθήνα και λιγότερα στην επαρχία εξήγγειλαν ότι θα μείνουν ανοιχτά μετά τις 9μ.μ. για να υποδεχθούν το νέο βιβλίο του Χάρι Πότερ με εκδηλώσεις και πωλήσεις μετά τα μεσάνυχτα.

Ο σύλλογος υπαλλήλων βιβλίου-χάρτου αντέδρασε άμεσα, ανακοινώνοντας συγκέντρωση έξω από κεντρικά βιβλιοπωλεία. Μετά από τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν οι περισσότεροι εργοδότες ανέβαλλαν τις εκδηλώσεις, εκτός από ορισμένους σε συνοικίες (Χαλάνδρι, Βύρωνα, Γλυφάδα). Τελικά δεν τους πέρασε. Δεκάδες εργαζόμενοι με δυναμισμό και συνθήματα δεν άφησαν κανένα βιβλιοπωλείο ανοιχτό.

Αυτή η σημαντική νίκη των εργαζόμενων ενάντια στα ¨απελευθερωμένα¨ ωράρια, έγινε απόπειρα να συκοφαντηθεί από μερίδα δημοσιογράφων και Μ.Μ.Ε. Την αρχή έκανε ο Μ. Πιμπλής στα ΝΕΑ (τυχαία ξεκίνησε από εκεί;) και την σκυτάλη πήρε ο Γ. Τριάντης στην Ελευθεροτυπία. Επειδή όμως δεν αξίζει να ασχολούμαστε με γελοιότητες, εμείς που βρεθήκαμε μαζί με τους βιβλιοϋπάλληλους τους ευχόμαστε πάντα τέτοια.

Οι ψηφοι για τους ψήφους


Τον Απρίλιο του 2007 έγιναν οι εκλογές στο Σύλλογο Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας (ΣΕΑ). Η ΔΑΣ, η παράταξη του ΠΑΜΕ πήρε 700 ψήφους, η ΠΑΣΚΕ 158, άκυρα 32 και λευκά 4. Κάποιος εμποροϋπάλληλος που ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη εργατικού κινήματος στο εμπόριο δεν μπορεί να μένει αδιάφορος για τις εξελίξεις στο Σωματείο. Έτσι κι εμείς, η ομάδα του «ΡΕΠΟ» έχουμε να κάνουμε κάποια σχόλια. Οι εκλογές κράτησαν οκτώ μέρες. Καταρχήν αυτό παραβιάζει το καταστατικό το σωματείου που ορίζει τρεις. Εκτός όμως από το τυπικό της υπόθεσης κι άλλα κλαδικά σωματεία (π.χ. ο σύλλογος Βιβλιοϋπαλλήλων) δύο τρεις μέρες κάνουν. Αυτός ο εκλογικός μαραθώνιος στον ΣΕΑ, όπως και σε άλλα σωματεία με πλειοψηφία του ΠΑΜΕ, πρέπει να βάλει σε σκέψεις κάθε συνάδελφο. Εκτός όμως από τη διάρκεια των εκλογών, συνέβησαν κι άλλα περίεργα. Κάλπες υπήρχαν στη Μητρόπολη (στα γραφεία του Συλλόγου) και κάποιες μέρες στα γραφεία του Σωματείου του Carrefur (Σωκράτους), στη Νέα Ιονία (Παράρτημα Συνδικάτου Οικοδόμων), στην Καλλιθέα, στα γραφεία του ΣΕΗΛΕ (ηλεκτρολόγοι) και προσπάθησαν να βάλουν και μέσα στον Hodos της Ομόνοιας, με συμφωνία της Διεύθυνσης. Μάλιστα, κάποιες κάλπες μπήκαν χωρίς να έχει ανακοινωθεί αυτό πουθενά. Ποιοι ψήφισαν εκεί, ένας θεός ξέρει. Δικαιολογημένα αναρωτιέται κανείς, τόσο δυσκίνητοι είναι οι εργαζόμενοι στο εμπόριο ώστε να χρειάζονται οκτώ μέρες και πέντε κάλπες να ψηφίσουν; Μόνο μια απάντηση υπάρχει σε αυτό το ερώτημα: ψήφοι για τη ΔΑΣ με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο. Βέβαια δεν είναι εξ ορισμού προβληματικό να ζητάει κανείς τη στήριξη των εργαζόμενων σε ένα σωματείο. Αρκεί να γίνεται καθαρό σε όλους και έμπρακτα ότι τίποτα σοβαρό δεν πρόκειται να αλλάξει στους χώρους δουλειάς και τη ζωή μας από τους συσχετισμούς σε ένα Δ.Σ.. Η κατάσταση μπορεί να αλλάξει μόνο με την πρωτοβουλία, την ενεργό συμμετοχή, την προσφορά και τη σκέψη του κάθε μέλους. Όλα πρέπει να καταλήγουν στη δράση και την αλληλεγγύη στον κάθε χώρο δουλειάς. Στην περίπτωσή μας όμως, για την πλειοψηφία της διοίκησης του ΣΕΑ οι ψήφοι από μέσον έγιναν σκοπός. Το μήνυμα που στέλνουν είναι: δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτε άλλο, αρκεί να ψηφίζεις κάθε δύο χρόνια το σωστό, εμείς θα σε περιμένουμε για οκτώ μέρες, αν βαριέσαι να κατέβεις στη Μητρόπολη θα σου φέρουμε εμείς την κάλπη πιο κοντά, στο μέλλον μπορεί να στη φέρουμε και στο σπίτι, ούτε στη δουλειά σου χρειάζεται να δραστηριοποιείσαι, αλλά ούτε και να σκέφτεσαι βοηθάει, θα σκεφτόμαστε εμείς για σένα.

Και τι τους κάνουν αυτούς τους ψήφους; Γίνονται αντιπρόσωποι στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ) και αυτοί με τη σειρά τους ψηφίζουν αντιπροσώπους για τη ΓΣΕΕ. Οι ψήφοι οδηγούν σε άλλους ψήφους και αυτοί με τη σειρά τους σε άλλους. Όλοι δε αυτοί οι ψήφοι πρέπει να οδηγήσουν σε ψήφους για το ΚΚΕ στις βουλευτικές ή δημοτικές εκλογές. Όλοι βλέπουμε τον «Εμποροϋπάλληλο» που είναι εφημερίδα του σωματείου σε προεκλογικές περιόδους να κάνει απροκάλυπτη προπαγάνδα για το «κόμμα», λες και ο ΣΕΑ είναι τσιφλίκι του. Εμείς από την πλευρά μας πιστεύουμε ότι αν δεν βγει το σωματείο και οι εργαζόμενοι στο εμπόριο από αυτόν το φαύλο κύκλο της ψηφοθηρίας και της εν λευκώ εξουσιοδότησης, θα πηγαίνουμε από ήττα σε ήττα κι άσπρη μέρα δεν πρόκειται να δούμε.

Από το ένα κατάστημα στο άλλο

Υπάρχει μια αντίληψη που είναι και πραγματικότητα, ότι οι νέοι και οι νέες που απασχολούνται στο χώρο του εμπορίου, αλλάζουν καταστήματα επειδή πρόκειται για μια ευκαιριακή δουλειά. Στην πραγματικότητα αυτό είναι ένα μικρό κομμάτι από τους λόγους που οδηγούν το νέο κόσμο σε αυτήν τη συμπεριφορά . Γιατί, όσο και αν κάποιος ξεκινάει με την λογική ότι δε θα είναι πωλητής για πολύ καιρό στη ζωή του, στην πορεία η ανάγκη για δουλειά και η δυνατότητα του χώρου να απορροφάει αρκετό εργατικό δυναμικό, τον κρατάει πολύ περισσότερο σε αυτόν το χώρο.

Ποιες είναι, λοιπόν, αυτές οι αιτίες που κάνουν κάποιον να αλλάζει καταστήματα, δηλαδή χώρο εργασίας; Ας το πάρουμε από την αρχή, από τη στιγμή, δηλαδή, που έχεις κάνει την αίτηση και σου έχουν πει το πολυπόθητο “ναι”! Ο ενθουσιασμός κόβεται πολύ γρήγορα….

Το πρώτο πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι να σου κόψουν τον αέρα και η πρώτη δικαιολογία για αυτό είναι ότι δεν έχεις εμπειρία. Αφού, λοιπόν, δεν υπάρχει εμπειρία σου φορτώνουν τις περισσότερες δουλειές και συνήθως και τις χειρότερες. Έτσι, μαζί με το ότι σου σπάνε και τον τσαμπουκά δημιουργείται και ένα εντελώς αντισυναδελφικό κλίμα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει δυνατότητα για ενιαία συντονισμένη δράση.

Ταυτόχρονα, εννοείται ότι δεν έχεις δικαίωμα να εκφράσεις καμία γνώμη για το πώς πρέπει να λειτουργεί ο χώρος, εφόσον δεν ξέρεις τη δουλειά και αν θέλεις να την κρατήσεις καλύτερα να χεις το στόμα σου κλειστό.

Κάποια στιγμή την κοπανάς και τους έρχεται και μια χαρά, γιατί δεν πληρώνουν και καμιά σοβαρή αποζημίωση και πίσω περιμένουν άλλοι τόσοι που θα πληρωθούν συνήθως με το βασικό μισθό.
Με την εμπειρία, λοιπόν, για σύμμαχο ψάχνεις και πάλι για δουλειά με την προσδοκία ότι τα πράγματα αυτήν τη φορά θα είναι καλύτερα. Η δεύτερη φορά λύνει όλες τις απορίες. Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι και πολύ διαφορετικά, γιατί το πρόβλημα δεν είναι υποκειμενικό και δεν έχει σχέση μόνο με τα άτομα που συναντάει κάποιος στον εργασιακό του χώρο.

Το πρόβλημα είναι η πολιτική που εφαρμόζεται στο χώρο του εμπορίου. Πολλές ώρες δουλειάς και ορθοστασίας το κυνήγι του πελάτη, η ταχύτητα και τόσα άλλα που οδηγούν στην αυτοματοποίηση της εργασίας.

Οπότε όταν αποκαλούν τους νέους τεμπέληδες ή αντιδραστικούς η απάντηση είναι ότι το δικαίωμα στην τεμπελιά ισοδυναμεί με την καλύτερη ποιότητα στη ζωή.

Και για να ζήσουμε χρειαζόμαστε χρόνο και δυνάμεις.

Τι άραγε τρώμε;

Ολοένα τον τελευταίο καιρό, ακούμε και διαβάζουμε για συνεχείς επιθεωρήσεις των αρμόδιων φορέων σε super-markets και σε αποθήκες τροφίμων. Σαν εργαζόμενοι σε αυτά νομιζουμε ότι θα έπρεπε να πούμε κάποια πράγματα σε σχέση με αυτό το ζήτημα.
Υπάρχουν πιστεύουμε 3 μέρη τα οποία εμπλέκονται στο ζήτημα, οι εργαζόμενοι, οι εργοδότες και το
κράτος.

Οι εργοδότες από την μία δεν ανοίγουν μαγαζιά για την ψυχή της μάνας τους προφανώς. Ο στόχος τους είναι ένας και σαφής: το κέρδος. Ότι κάνουν βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα έχει αυτό σα στόχο. Και για ότι πρέπει να κάνουν η βασική συνισταμένη είναι πάλι το κέρδος. Με αυτή την έννοια δε μας πληρώνουν επειδή το θέλουν, μας πληρώνουν όσα είναι αναγκασμένοι να μας δίνουν, επίσης με αυτή την έννοια δεν φροντίζουν για τις συνθήκες υγειινής παρά μόνον για όσα είναι αναγκασμένοι να φροντίζουν. Ξέρουμε πολύ καλά, ότι οι εργοδότες ανάμεσα στο να φροντίσουν τις συνθήκες διατήρησης των τροφίμων προτιμούν με τα ίδια ή και λιγότερα χρήματα να “λαδώσουν” την ανάλογη υπηρεσία.
Από την άλλη το κράτος, υποτίθεται ότι προσπαθεί να διαφυλάξει κάποια πράγματα (την δημόσια υγεία συγκεκριμένα). Αλλά δυστυχώς οι αρμόδιες υπηρεσίες στη συντριπτική τους πλειοψηφία λαδώνονται συστηματικά, και όχι μόνο αυτό. Αν δεν λαδωθούν οι επισκέψεις τους θα γίνονται κατά βάση στην εταιρεία εκείνη που δεν τους λαδώνει. Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι τα σφραγίσματα καταστημάτων γίνονται μόνο και μόνο για να πέσει το παραδάκι, αλλά καμιά φορά γίνονται και για αυτό. Πάνω σε αυτό διαβάσαμε πρόσφατα ότι μία ένωση καταναλωτών της Θεσ/νίκης ζήτησε από τον ΕΦΕΤ, οι καταγγελίες που γίνονται από αυτή να ελέγχονται από αυτόν τον φορέα και όχι από τη Νομαρχία Θεσ/νίκης, επειδή η τελευταία είτε αποφέυγει να τις ερευνήσει είτε τα πρόστιμα που ρίχνει είναι πολύ λίγα. Να πούμε ποιος αξιοσέβαστος κύριος είναι νομάρχης Θεσ/νικης;

Τέλος, υπάρχουν οι εργαζόμενοι, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων παίρνουν το βασικό και δουλέυουν 4ωρο. Να αναζητήσει κανείς ευθύνες συνολικά εκεί για θέματα υγειηνής είναι νομίζουμε απαράδεκτο. Από την μια γιατί η συνεχής μείωση του προσωπικού σημαίνει και εντατικοποίηση της εργασίας (όταν σου λέει ο προιστάμενος 15 λεπτά πριν φύγεις τσέκαρε για ληγμένα ένα τεράστιο διάδρομο τι θα κάνεις; Θα αναλογίστεις την “κοινωνική ευθύνη” σαν εργαζόμενος των 300 ευρώ, ή θα κοιτάξεις να κάνεις όσο πιο γρήγορα γίνεται και να τσακωθείς για να φύγεις στην ώρα σου;). Από την άλλη επειδή οι περικοπές γενικώς στις λειτουργίες των καταστημάτων έχουν και μία συνολική επίδραση σε αυτά. Πόσο καθαρά δηλαδή θα πρέπει να είναι καταστήματα που δεν έχουν ούτε μία καθαρίστρια και με βάρδιες των 2-3 ατόμων;

Όσον αφορά βέβαια τους εργαζόμενους δε λέμε ότι δεν έχουν κανένα μερίδιο ευθύνης, προφανώς και έχουν και πιστεύουμε ότι είναι χρέος μας μέσα στα πλαίσια που έχουμε κάθε φορά να κινηθούμε προκειμένου να διαφυλάξουμε κάποια πράγματα. Ανάμεσα στα οποία είναι και η αξιοπρέπεια του να μην πουλάς σάπιο κρέας και χαλασμένα τυριά. Δυστυχώς όμως αυτά τα περιθώρια είναι πολύ μικρά όταν από την μία μπαίνει το θέμα της επιβίωσης, και από την άλλη δεν υπάρχει ένα ριζοσπαστικό συνδικαλιστικό κίνημα για να βάλει αυτό τέτοιου είδους ζητήματα, και όχι ο καθένας μας ατομικά.
Μέχρι τότε θα πρέπει να εκμεταλλευόμαστε ότι περιθώριο έχουμε και σαν εργαζόμενοι και σαν καταναλωτές, και οφείλουμε για πράγματα που γνωρίζουμε ότι συμβαίνουν να ενημερώνουμε ή και να καταγγέλουμε και για ζητήματα εργασιακών συνθηκών αλλά και για ζητήματα δημόσιας υγείας (χαλασμένα τρόφιμα, κακή συντήρηση, μεταλλαγμένα κλπ).

Άλλωστε και το ριζοσπαστικό συνδικαλιστικό κίνημα που επικαλεστήκαμε από μικρές και ατομικές αντιστάσεις που θα ενωθούν θα έρθει...

Δεν Υπάρχουν Πια Κορόιδα

Η είσοδος μεγάλων πολύ-καταστημάτων τύπου the Mall είναι πια γεγονός. Η Ολυμπιάδα έφερε διατάξεις για αποδέσμευση ελεύθερων χώρων και παράδοσή τους σε νέους επενδυτές. Συνήθως οι επενδυτές αυτοί είναι πολυεθνικές/πολυκλαδικές εταιρείες. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί κι η γερμανικών συμφερόντων Media Markt. Έχοντας, ήδη, ανοίξει 2 τέτοια καταστήματα σχεδίασε ν’ ανοίξει 3ο στη περιοχή ανάμεσα στο Δέλτα Φαλήρου και Φλοίσβο Φαλήρου- εκεί που βρίσκεται και το ολυμπιακό γυμναστήριο Tae Kwon Do.

Τα πράγματα έδειχναν θετικά και αισιόδοξα, όπως και κάθε νέα αρχή για δεκάδες εργαζομένους που πίστευαν πως έτσι έχουν σίγουρα εξασφαλίσει το εισόδημά τους με ασφάλιση κι υπερωρίες, σε αντίθεση με τα ελληνικά «αναξιόπιστα αφεντικά». Είναι γεγονός πως μια τέτοια γιγάντια επιχείρηση με κεφάλαια προερχόμενα από το εξωτερικό θα έχει μεγάλη ρευστότητα. Όπως και σημαντική βοήθεια από το εξωτερικό μέσω του expansion team. Ένα expansion team που θέλησε να μεταφέρει την «εταιρική κουλτούρα της Media Markt» σε όλους τους υπαλλήλους. Μόνο που αυτή η «εταιρική κουλτούρα» σήμαινε κι άλλα πράγματα… Σήμαινε πίεση χρόνου ώστε να πιαστεί το πλάνο κάμποσες μέρες πριν τα εγκαίνια , έλεγχος κι αξιολόγηση βεβαίως βεβαίως της παραγωγικότητας των υπαλλήλων που γι’ αυτό τον σκοπό είχαν υπογράψει και 2μηνη σύμβαση. Η πίεση αυτή σήμαινε προπάντων σύνδεση της ζωής του/της υπαλλήλου με το στήσιμο του μαγαζιού! Στην αρχή 10 ώρες υπερωρία…μετά 11,5 ώρες για 4 εβδομάδες και κατάληξη 12+ ώρες τη τελευταία ημέρα πριν τα εγκαίνια! Αντί ξεκούρασης για τη «καλύτερη εξυπηρέτηση των πελατών», διαρκής εξάντληση δυνάμεων κι ορέξεων. Αυτή η σπατάλη χρόνου που την ένοιωθε κανείς και κάποιες ημέρες που γινόντουσαν δουλειές, έτσι για να γίνονται, όλοι/ες την σκεφτόντουσαν σαν παραπάνω λεφτά. Μόνο που αυτά τα παραπάνω λεφτά πλέον δε σήμαιναν και πολλά, ύστερα από το νέο νόμο για τις υπερωρίες αλλά και τις κρατήσεις για το «επικουρικό ταμείο». Ένα επικουρικό ταμείο που αν δεν ενοποιηθεί με άλλα υπερχρεωμένα ταμεία (ή κλεμμένα από το κράτος), θα έχει κάποια σημασία να έχει αυτό το αποθεματικό που έως τώρα διαθέτει.

Το αρχικό 10ήμερο κάθε μαγαζιού είναι από τους βασικούς στόχους ώστε να βγούνε τα έξοδα…Ο τζίρος κι ο αριθμός των πελατών- πελάτες που αδιαφορούσαν φυσικά για τη κούραση των υπαλλήλων «αυτή είναι η δουλειά τους»,χωρίς να σκέφτονται πως για τις χαμηλές τιμές υπάρχει το χαμηλό κόστος και χαμηλό κόστος σημαίνει μείωση εξόδων = φθηνή υπερωρία…Κι αν πρέπει ο υπάλληλος να ‘ναι ευχαριστημένος που έχει τουλάχιστον δουλειά, που πληρώνεται στην ώρα του, που κάνει και διάλλειμα…τότε πώς πρέπει να αισθάνεται με τις καλοπληρωμένες έξτρα ώρες, τις κάμερες πάνω από το κεφάλι τούτη ποιότητα αέρα και φωτισμού σ’ ένα κλειστό χώρο; Αλήθεια η Επιθεώρηση Εργασίας είχε λόγο για το εξαντλητικό ωράριο ενός μήνα, η Ομοσπονδία ιδ.υπαλλλήλων και το Σωματείο εμποροϋπαλλήλων έχουνε λόγο για τις συνθήκες δουλειάς; Αναπάντητα ερωτήματα εκτός εάν όσοι αισθάνονται «κορόιδα» πάρουν την τύχη στα χέρια τους…

Dia - To Κλειδί Στην Οικονομία Του

Τα Dia είναι μία αλυσίδα χαμηλού κόστους (discount στην αργκό του επαγγελμάτος), βέβαια το μόνο που μάλλον γίνεται discount είναι στο εργατικό κόστος. Ο αριθμός των εργαζομένων στα καταστήματα ανεξαρτήτως μεγέθους, και το τονίζουμε αυτό, ποτέ δεν ξεπερνάει τα δάχτυλα και των δυο χεριών. Για παράδειγμα το κατάστημα με τον μεγαλύτερο τζίρο στην Ελλάδα -κάπου γύρω στις 500.000 ευρώ το μήνα- να έχει 12 υπαλλήλους (και οι μισοί με ημιαπασχόληση!). Η συντριπτική πλειοψηφία βέβαια των καταστημάτων κυμαίνεται από τα 5 εώς και τα 8. Αυτο βέβαια σημαίνει οτι οι βάρδιες βασικά βγαίνουν με 2 το πολύ 3 άτομα, όσο για 4 άτομα στο μαγαζί μόνο στα πιο τρελά μας όνειρα! Δεν λέμε τωρα τι γίνεται σε περιόδους αδειών δηλ. το μισό τουλάχιστον χρόνο, ή αν τυχόν αρρωστήσει κάποιος συνάδελφος. Πως λοιπόν καταφέρνουν να λειτουργούν αυτά τα καταστήματα; Αυτό είναι ένα πολύ καλό ερώτημα το οποίο έχει και μία πολύ καλή απάντηση. Με το ξεζούμισμα και το εξαντλητικό ωράριο των υπαλλήλων.

Καταρχήν πάντα υπάρχει κάτι να κάνεις. Να χτυπήσεις ταμείο, να ξεφορτώσεις εμπόρευμα, να φτιάξεις τα ράφια, να καθαρίσεις τα ράφια, να τσεκάρεις τα πλανογράμματα, να τσεκάρεις τις τιμές, να κοιτάξεις για ληγμένα, να φτιάξεις τις επιστροφές, να ετοιμάσεις παραγγελία, να περάσεις στη μηχανή δελτία, και φυσικά να σκουπίσεις και να σφουγγαρίσεις. Και αυτά είναι μόνο ένα μικρό μέρος από τα όσα κάνει εκείνο το προσωπικό που έχει την τύχη να εργάζεται με πλήρη απασχόληση. Οι συνάδελφοι με 4ώρη σύμβαση δεν είναι τόσο τυχεροί, θα περιοριστούν σε ένα μόνο μέρος αυτών των δραστηριοτήτων (αν και δεν θα λείψουν εκείνες οι περιπτώσεις όπου οι 4ωροι αναγκάζονται να κάνουν σχεδόν ότι και οι 8ωροι). Ύστερα, γλυτώνει κανείς και ένα σωρό χρήματα που αλλιώς θα έδινε σε γυμναστήρια. Το ξεφόρτωμα δεν είναι η βαρετή και μονότονη διαδικασία του να βάζεις τα πράγματα ένα ένα στο ράφι... Εδώ όλα μετρούνται με μονάδα μέτρησης το κιβώτιο. Για να μην πούμε για τις παραλαβές του φορτηγού, όπου τα καρότσια (το καθένα τουλάχιστον 200 με 300 κιλά) οι χειροδύναμοι υπάλληλοι των Dia (άντρες και γυναίκες... άλλωστε έχουμε ισότητα), πρέπει να τα σύρουν στην αποθήκη και μέσα στο μαγαζί... άμα οι ρόδες τους δουλεύουν και δεν είναι τσακισμένες.

Στα Dia η καθημερινότητα είναι ένα ατέλειωτο τρέξιμο πέρα δώθε, ένα ατελείωτο ξεφόρτωμα. Πόδια, χέρια και μέσες πονάνε σε καθημερινή βάση (αφού πολλές φορές το να κάθεται κανείς ταμείο θεωρείται ξεκούραση!!!). Και ένα ατέλειωτο ταμείο.

Ο υπάλληλος των Dia έχει πάντα ανεβασμένη την αυτοπεποίθηση του και την αυτοεκτίμηση του! Γιατί ξέρει ότι βγάζει δουλειά που θα έβγαζαν 2 και 3 υπάλληλοι μόνος του!

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι πολλοί δεν αντέχουν για πολύ καιρό σε αυτή την δουλειά, σε αυτές τις ταχύτητες και σε αυτή την ένταση, και σε γενικές γραμμές η εναλλαγή του προσωπικού να φτάνει ταχύτητες ανάλογες με αυτές του ξεφορτώματος των εμπορευμάτων.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά πάνω από το κεφάλι μας έχουμε και τους αγαπημένους μας υπεύθυνους, επόπτες και αρχιεπόπτες. Η αλήθεια βέβαια είναι (βασικά για τους υπευθύνους, πολύ λιγότερο για τους επόπτες και φυσικά καθόλου για τους αρχιεπόπτες) ότι τις περισσότερες φορές όταν οι υπεύθυνοι διατηρούν μία στοιχειώδη αξιοπρέπεια και συναφελφική αλληλεγγύη και δεν έχουν φάει το χάπι της καριέρας στα Dia ή δεν είναι καθάρματα και ρουφιάνοι ότι μπορούμε από κοινού να κάνουμε το 8ωρο μας κάπως καλύτερο. Αυτά όμως είναι οι εξαιρέσεις γιατί ο κανόνας είναι αυτός που είναι σχεδόν ίδιος παντού εκβιασμός και πίεση. Αν πάρεις αναρρωτική μπαίνεις στη μαύρη λίστα, αν μείνει έγκυος καμία κοπέλα τα ακούει όλο το προσωπικό (κάποια στιγμή υπό μορφήν χαριτωμένου ένας επόπτης είπε να μας μοιράσει προφυλακτικά!!!), αν πολυαντιδράς σου φέρνουν μέχρι και την αρχιεπόπτρια να σε βάλει στη θέση σου, απειλές για απολύσεις καθώς και απολύσεις είναι σχεδόν στην ημερήσια λίστα. Δεν μπορείς να λείψεις μία μέρα χωρίς να σε ζαλίσουν και άλλα δυστυχώς συνηθισμένα παντού.

Κλείνοντας νομίζουμε ότι έχει ενδιαφέρον να αναφερθούμε σε κάτι: παλιότερα οι βάρδιες ήταν ένα ατέλειωτο κουβάρι και δεν είχαν καμία σχέση με το πρόγραμμα εργασίας της επιθεώρησης, επίσης η πλειοψηφία των υπερωριών (για τους 4ωρους συναδέλφους) ήταν του στυλ “κάτσε τώρα και στα δίνω του χρόνου σε ρεπό”. Όμως μία σειρά καταγγελιών συναδέλφων στην επιθεώρηση που είχαν αγανακτήσει από ένα πρόγραμμα πρωι-μεσημέρι-απόγευμα-απόγευμα-πρωί-απόγευμα, ή να έχουν 3 και 4 μήνες να κάνουν πρωινή βάρδια, αλλά και πιο συχνές επισκέψεις της επιθεώρησης εργασίας σε καταστήματα έχει οδηγήσει την εταιρία να ακολουθεί κατά γράμμα το πρόγραμμα εργασίας της επιθεώρησης εργασίας. Αυτό από την μία έχει εξασφαλίσει σε εμάς τους εργαζομένους σε μία στοιχειώδη βεβαιότητα σχετικά με τις βάρδιες, αλλά σε μία πολύ μεγάλη αβεβαιότητα σχετικά με το σε ποιο κατάστημα θα δουλέψουμε την βάρδια μας!!! Αυτό σημαίνει, την μία μέρα σε ενα μαγαζί στο Γαλάτσι, την άλλη στα Σεπόλια, την άλλη στα Κάτω Πατήσια...

Το τραγικό και η ειρωνία είναι ότι πολλοί από εμάς είμαστε και ευχαριστημένοι από κάποια πράγματα, για παράδειγμα: πληρωνόμαστε στην ώρα μας, δε δουλεύουμε τα ρεπό μας και πέρνουμε επίδομα ταμείου! Το τραγικό είναι ότι αυτά τα στοιχειώδη για κάθε δουλειά δυστυχώς δεν τα βρίσκεις σε όλα τα super markets με αποτέλεσμα να είμαστε και ευχαριστημένοι που τα έχουμε!!!