Τι άραγε τρώμε;

Ολοένα τον τελευταίο καιρό, ακούμε και διαβάζουμε για συνεχείς επιθεωρήσεις των αρμόδιων φορέων σε super-markets και σε αποθήκες τροφίμων. Σαν εργαζόμενοι σε αυτά νομιζουμε ότι θα έπρεπε να πούμε κάποια πράγματα σε σχέση με αυτό το ζήτημα.
Υπάρχουν πιστεύουμε 3 μέρη τα οποία εμπλέκονται στο ζήτημα, οι εργαζόμενοι, οι εργοδότες και το
κράτος.

Οι εργοδότες από την μία δεν ανοίγουν μαγαζιά για την ψυχή της μάνας τους προφανώς. Ο στόχος τους είναι ένας και σαφής: το κέρδος. Ότι κάνουν βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα έχει αυτό σα στόχο. Και για ότι πρέπει να κάνουν η βασική συνισταμένη είναι πάλι το κέρδος. Με αυτή την έννοια δε μας πληρώνουν επειδή το θέλουν, μας πληρώνουν όσα είναι αναγκασμένοι να μας δίνουν, επίσης με αυτή την έννοια δεν φροντίζουν για τις συνθήκες υγειινής παρά μόνον για όσα είναι αναγκασμένοι να φροντίζουν. Ξέρουμε πολύ καλά, ότι οι εργοδότες ανάμεσα στο να φροντίσουν τις συνθήκες διατήρησης των τροφίμων προτιμούν με τα ίδια ή και λιγότερα χρήματα να “λαδώσουν” την ανάλογη υπηρεσία.
Από την άλλη το κράτος, υποτίθεται ότι προσπαθεί να διαφυλάξει κάποια πράγματα (την δημόσια υγεία συγκεκριμένα). Αλλά δυστυχώς οι αρμόδιες υπηρεσίες στη συντριπτική τους πλειοψηφία λαδώνονται συστηματικά, και όχι μόνο αυτό. Αν δεν λαδωθούν οι επισκέψεις τους θα γίνονται κατά βάση στην εταιρεία εκείνη που δεν τους λαδώνει. Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι τα σφραγίσματα καταστημάτων γίνονται μόνο και μόνο για να πέσει το παραδάκι, αλλά καμιά φορά γίνονται και για αυτό. Πάνω σε αυτό διαβάσαμε πρόσφατα ότι μία ένωση καταναλωτών της Θεσ/νίκης ζήτησε από τον ΕΦΕΤ, οι καταγγελίες που γίνονται από αυτή να ελέγχονται από αυτόν τον φορέα και όχι από τη Νομαρχία Θεσ/νίκης, επειδή η τελευταία είτε αποφέυγει να τις ερευνήσει είτε τα πρόστιμα που ρίχνει είναι πολύ λίγα. Να πούμε ποιος αξιοσέβαστος κύριος είναι νομάρχης Θεσ/νικης;

Τέλος, υπάρχουν οι εργαζόμενοι, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων παίρνουν το βασικό και δουλέυουν 4ωρο. Να αναζητήσει κανείς ευθύνες συνολικά εκεί για θέματα υγειηνής είναι νομίζουμε απαράδεκτο. Από την μια γιατί η συνεχής μείωση του προσωπικού σημαίνει και εντατικοποίηση της εργασίας (όταν σου λέει ο προιστάμενος 15 λεπτά πριν φύγεις τσέκαρε για ληγμένα ένα τεράστιο διάδρομο τι θα κάνεις; Θα αναλογίστεις την “κοινωνική ευθύνη” σαν εργαζόμενος των 300 ευρώ, ή θα κοιτάξεις να κάνεις όσο πιο γρήγορα γίνεται και να τσακωθείς για να φύγεις στην ώρα σου;). Από την άλλη επειδή οι περικοπές γενικώς στις λειτουργίες των καταστημάτων έχουν και μία συνολική επίδραση σε αυτά. Πόσο καθαρά δηλαδή θα πρέπει να είναι καταστήματα που δεν έχουν ούτε μία καθαρίστρια και με βάρδιες των 2-3 ατόμων;

Όσον αφορά βέβαια τους εργαζόμενους δε λέμε ότι δεν έχουν κανένα μερίδιο ευθύνης, προφανώς και έχουν και πιστεύουμε ότι είναι χρέος μας μέσα στα πλαίσια που έχουμε κάθε φορά να κινηθούμε προκειμένου να διαφυλάξουμε κάποια πράγματα. Ανάμεσα στα οποία είναι και η αξιοπρέπεια του να μην πουλάς σάπιο κρέας και χαλασμένα τυριά. Δυστυχώς όμως αυτά τα περιθώρια είναι πολύ μικρά όταν από την μία μπαίνει το θέμα της επιβίωσης, και από την άλλη δεν υπάρχει ένα ριζοσπαστικό συνδικαλιστικό κίνημα για να βάλει αυτό τέτοιου είδους ζητήματα, και όχι ο καθένας μας ατομικά.
Μέχρι τότε θα πρέπει να εκμεταλλευόμαστε ότι περιθώριο έχουμε και σαν εργαζόμενοι και σαν καταναλωτές, και οφείλουμε για πράγματα που γνωρίζουμε ότι συμβαίνουν να ενημερώνουμε ή και να καταγγέλουμε και για ζητήματα εργασιακών συνθηκών αλλά και για ζητήματα δημόσιας υγείας (χαλασμένα τρόφιμα, κακή συντήρηση, μεταλλαγμένα κλπ).

Άλλωστε και το ριζοσπαστικό συνδικαλιστικό κίνημα που επικαλεστήκαμε από μικρές και ατομικές αντιστάσεις που θα ενωθούν θα έρθει...