Dia - To Κλειδί Στην Οικονομία Του

Τα Dia είναι μία αλυσίδα χαμηλού κόστους (discount στην αργκό του επαγγελμάτος), βέβαια το μόνο που μάλλον γίνεται discount είναι στο εργατικό κόστος. Ο αριθμός των εργαζομένων στα καταστήματα ανεξαρτήτως μεγέθους, και το τονίζουμε αυτό, ποτέ δεν ξεπερνάει τα δάχτυλα και των δυο χεριών. Για παράδειγμα το κατάστημα με τον μεγαλύτερο τζίρο στην Ελλάδα -κάπου γύρω στις 500.000 ευρώ το μήνα- να έχει 12 υπαλλήλους (και οι μισοί με ημιαπασχόληση!). Η συντριπτική πλειοψηφία βέβαια των καταστημάτων κυμαίνεται από τα 5 εώς και τα 8. Αυτο βέβαια σημαίνει οτι οι βάρδιες βασικά βγαίνουν με 2 το πολύ 3 άτομα, όσο για 4 άτομα στο μαγαζί μόνο στα πιο τρελά μας όνειρα! Δεν λέμε τωρα τι γίνεται σε περιόδους αδειών δηλ. το μισό τουλάχιστον χρόνο, ή αν τυχόν αρρωστήσει κάποιος συνάδελφος. Πως λοιπόν καταφέρνουν να λειτουργούν αυτά τα καταστήματα; Αυτό είναι ένα πολύ καλό ερώτημα το οποίο έχει και μία πολύ καλή απάντηση. Με το ξεζούμισμα και το εξαντλητικό ωράριο των υπαλλήλων.

Καταρχήν πάντα υπάρχει κάτι να κάνεις. Να χτυπήσεις ταμείο, να ξεφορτώσεις εμπόρευμα, να φτιάξεις τα ράφια, να καθαρίσεις τα ράφια, να τσεκάρεις τα πλανογράμματα, να τσεκάρεις τις τιμές, να κοιτάξεις για ληγμένα, να φτιάξεις τις επιστροφές, να ετοιμάσεις παραγγελία, να περάσεις στη μηχανή δελτία, και φυσικά να σκουπίσεις και να σφουγγαρίσεις. Και αυτά είναι μόνο ένα μικρό μέρος από τα όσα κάνει εκείνο το προσωπικό που έχει την τύχη να εργάζεται με πλήρη απασχόληση. Οι συνάδελφοι με 4ώρη σύμβαση δεν είναι τόσο τυχεροί, θα περιοριστούν σε ένα μόνο μέρος αυτών των δραστηριοτήτων (αν και δεν θα λείψουν εκείνες οι περιπτώσεις όπου οι 4ωροι αναγκάζονται να κάνουν σχεδόν ότι και οι 8ωροι). Ύστερα, γλυτώνει κανείς και ένα σωρό χρήματα που αλλιώς θα έδινε σε γυμναστήρια. Το ξεφόρτωμα δεν είναι η βαρετή και μονότονη διαδικασία του να βάζεις τα πράγματα ένα ένα στο ράφι... Εδώ όλα μετρούνται με μονάδα μέτρησης το κιβώτιο. Για να μην πούμε για τις παραλαβές του φορτηγού, όπου τα καρότσια (το καθένα τουλάχιστον 200 με 300 κιλά) οι χειροδύναμοι υπάλληλοι των Dia (άντρες και γυναίκες... άλλωστε έχουμε ισότητα), πρέπει να τα σύρουν στην αποθήκη και μέσα στο μαγαζί... άμα οι ρόδες τους δουλεύουν και δεν είναι τσακισμένες.

Στα Dia η καθημερινότητα είναι ένα ατέλειωτο τρέξιμο πέρα δώθε, ένα ατελείωτο ξεφόρτωμα. Πόδια, χέρια και μέσες πονάνε σε καθημερινή βάση (αφού πολλές φορές το να κάθεται κανείς ταμείο θεωρείται ξεκούραση!!!). Και ένα ατέλειωτο ταμείο.

Ο υπάλληλος των Dia έχει πάντα ανεβασμένη την αυτοπεποίθηση του και την αυτοεκτίμηση του! Γιατί ξέρει ότι βγάζει δουλειά που θα έβγαζαν 2 και 3 υπάλληλοι μόνος του!

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι πολλοί δεν αντέχουν για πολύ καιρό σε αυτή την δουλειά, σε αυτές τις ταχύτητες και σε αυτή την ένταση, και σε γενικές γραμμές η εναλλαγή του προσωπικού να φτάνει ταχύτητες ανάλογες με αυτές του ξεφορτώματος των εμπορευμάτων.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά πάνω από το κεφάλι μας έχουμε και τους αγαπημένους μας υπεύθυνους, επόπτες και αρχιεπόπτες. Η αλήθεια βέβαια είναι (βασικά για τους υπευθύνους, πολύ λιγότερο για τους επόπτες και φυσικά καθόλου για τους αρχιεπόπτες) ότι τις περισσότερες φορές όταν οι υπεύθυνοι διατηρούν μία στοιχειώδη αξιοπρέπεια και συναφελφική αλληλεγγύη και δεν έχουν φάει το χάπι της καριέρας στα Dia ή δεν είναι καθάρματα και ρουφιάνοι ότι μπορούμε από κοινού να κάνουμε το 8ωρο μας κάπως καλύτερο. Αυτά όμως είναι οι εξαιρέσεις γιατί ο κανόνας είναι αυτός που είναι σχεδόν ίδιος παντού εκβιασμός και πίεση. Αν πάρεις αναρρωτική μπαίνεις στη μαύρη λίστα, αν μείνει έγκυος καμία κοπέλα τα ακούει όλο το προσωπικό (κάποια στιγμή υπό μορφήν χαριτωμένου ένας επόπτης είπε να μας μοιράσει προφυλακτικά!!!), αν πολυαντιδράς σου φέρνουν μέχρι και την αρχιεπόπτρια να σε βάλει στη θέση σου, απειλές για απολύσεις καθώς και απολύσεις είναι σχεδόν στην ημερήσια λίστα. Δεν μπορείς να λείψεις μία μέρα χωρίς να σε ζαλίσουν και άλλα δυστυχώς συνηθισμένα παντού.

Κλείνοντας νομίζουμε ότι έχει ενδιαφέρον να αναφερθούμε σε κάτι: παλιότερα οι βάρδιες ήταν ένα ατέλειωτο κουβάρι και δεν είχαν καμία σχέση με το πρόγραμμα εργασίας της επιθεώρησης, επίσης η πλειοψηφία των υπερωριών (για τους 4ωρους συναδέλφους) ήταν του στυλ “κάτσε τώρα και στα δίνω του χρόνου σε ρεπό”. Όμως μία σειρά καταγγελιών συναδέλφων στην επιθεώρηση που είχαν αγανακτήσει από ένα πρόγραμμα πρωι-μεσημέρι-απόγευμα-απόγευμα-πρωί-απόγευμα, ή να έχουν 3 και 4 μήνες να κάνουν πρωινή βάρδια, αλλά και πιο συχνές επισκέψεις της επιθεώρησης εργασίας σε καταστήματα έχει οδηγήσει την εταιρία να ακολουθεί κατά γράμμα το πρόγραμμα εργασίας της επιθεώρησης εργασίας. Αυτό από την μία έχει εξασφαλίσει σε εμάς τους εργαζομένους σε μία στοιχειώδη βεβαιότητα σχετικά με τις βάρδιες, αλλά σε μία πολύ μεγάλη αβεβαιότητα σχετικά με το σε ποιο κατάστημα θα δουλέψουμε την βάρδια μας!!! Αυτό σημαίνει, την μία μέρα σε ενα μαγαζί στο Γαλάτσι, την άλλη στα Σεπόλια, την άλλη στα Κάτω Πατήσια...

Το τραγικό και η ειρωνία είναι ότι πολλοί από εμάς είμαστε και ευχαριστημένοι από κάποια πράγματα, για παράδειγμα: πληρωνόμαστε στην ώρα μας, δε δουλεύουμε τα ρεπό μας και πέρνουμε επίδομα ταμείου! Το τραγικό είναι ότι αυτά τα στοιχειώδη για κάθε δουλειά δυστυχώς δεν τα βρίσκεις σε όλα τα super markets με αποτέλεσμα να είμαστε και ευχαριστημένοι που τα έχουμε!!!