Για εμάς και διάφορα άλλα υλικά που πιθανόν να σας ενδιαφέρουν

Kαι πάλι για τα super markets "Προμηθευτική"....

και όχι δεν βαρεθήκαμε να γράφουμε....
Χχχμμμ... μάλλον πρέπει να ζήλεψαν τη δόξα των jumbo και επιδιώκουν να ασχολούμαστε συνέχεια μαζί τους. (Που ξέρετε ίσως μαζί με τα jumbo να ανοιχτεί νέα θεματική ενότητα και γι αυτά). Σύμφωνα με εντολές της εταιρίας λοιπόν όλοι οι εργαζόμενοι μετά τη λήξη της βάρδιας τους πρέπει λέει να ανοίγουν τις τσάντες τους και να τις ελέγχουν οι προϊστάμενοι. Προφανώς στη μεγάλη αυτή "οικογένεια" όλοι οι εργαζόμενοι ανεξαιρέτως θα θεωρούνται και κλέφτες.
Σχόλιο δικό μας: Kαλά οι κάθε λογής διευθυντάδες, προϊστάμενοι και όλο το κακό συναπάντημα είναι δουλειά τους να είναι πειθήνια όργανα της εργοδοσίας, δουλικοί και αναξιοπρεπείς για να ελέγχουν τις τσάντες των εργαζομένων (κακή δουλειά εννοείται και θα πρέπει να κοιτάξουν για καμιά άλλη), μήπως όμως και εμείς σαν εργαζόμενοι σε όποιο επαγγελματικό κλάδο εργαζόμαστε όταν συμβαίνουν τέτοια πράματα πρέπει και να αρνιόμαστε να πειθαρχούμε σε τέτιες απαράδεκτες καταστάσεις και εντολές που προσβάλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μας;

Δίωξη σε βάρος του αντιπροέδρου του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου - Χάρτου Αττικής

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ, ΑΤΤΙΚΗΣ
Λόντου 6 (β’ όροφος) Εξάρχεια, ΤΗΛΕΦ.: 210-3820537, e-mail: sylyp_vivliou@yahoo.gr

Απίστευτο και όμως αληθινό! Ο συνάδελφος Πουλόπουλος Δημήτρης, αντιπρόεδρος του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής, πρόεδρος του επιχειρησιακού Σωματείου Εργαζομένων στις εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ και μέλος της συνδικαλιστικής κίνησης «Αυτόνομη Εργατική Πρωτοβουλία» έχει μηνυθεί από τη διεύθυνση του Κέντρου Ξένων Γλωσσών «Ευρωπαϊκή Πορεία» (Άνω Πετράλωνα). Έχει μηνυθεί, επειδή υπερασπίστηκε μαζί με εργαζόμενους από διάφορους κλάδους εκπαιδευτικό που απολύθηκε από το συγκεκριμένο Κέντρο Ξένων Γλωσσών.

Το «τεκμήριο» του εγκλήματός του είναι η προκήρυξη της Αυτόνομης Εργατικής Πρωτοβουλίας που κατήγγειλε την απόλυση του εκπαιδευτικού και την οποία η διεύθυνση της «Ευρωπαϊκής Πορείας» θεωρεί συκοφαντική.

Η διεύθυνση του Κέντρου Ξένων Γλωσσών έχει επιδοθεί σε μια βιομηχανία μηνύσεων ενάντια στον απολυμένο καθηγητή, καθώς και ενάντια σε εργαζόμενους και συνδικαλιστές που βρέθηκαν στο πλευρό του.

Δεν είναι μόνο η μήνυση σε βάρος του συναδέλφου Πουλόπουλου Δημήτρη. Μήνυση έχει κατατεθεί εναντίον της Καπερνάρου Σύλβιας (προέδρου του Πανελλήνιου Συλλόγου Καθηγητών Ξένων Γλωσσών Φροντιστηρίων «Ο Βύρωνας», του Πρωτούλη Γιάννη (μέλος, τότε, της Διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Αθήνας), Καλόβουλου Αντώνη (από το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών), οι οποίοι σαν αντιπροσωπία επισκέφτηκαν το Κέντρο Ξένων Γλωσσών «Ευρωπαϊκή Πορεία», την επομένη της απόλυσης, για να διαμαρτυρηθούν.

Είναι πρωτοφανές να επιδιώκεται να ποινικοποιηθεί η συνδικαλιστική δράση όπως αυτή κάθε φορά εκφράζεται, είτε με μοίρασμα ανακοινώσεων, είτε με παράσταση διαμαρτυρίας, είτε με συγκέντρωση έξω από τον εργασιακό χώρο.

- Εκφράζουμε την αντίθεσή μας σε κάθε τέτοια επιδίωξη.

- Είμαστε στο πλευρό του συναδέλφου Πουλόπουλου Δημήτρη.

- Εξουσιοδοτούμε το συνάδελφο Παπαπέτρο Πέτρο να παραβρεθεί στη δίκη και να καταθέσει ως μάρτυρας υπεράσπισης.

- Καλούμε, όποιο συνάδελφο μπορεί να είναι την Παρασκευή 19/9 στις 9.00 π.μ. στα Δικαστήρια στην Ευελπίδων (κτίριο 12, αίθουσα 1), για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στο συνάδελφο.

Μερικά νέα από την Κέρκυρα


Γενικώς στην επαρχία, είναι γνωστό οι συνθήκες εργασίας είναι σε έναν μεγάλο βαθμό χειρότερες από ότι στις μεγάλες πόλεις. Καθότι εκεί η κάθε μικρή ή μεγάλη οικονομική εξουσία είναι πολύ πιο σφιχταγκαλιασμένη με την πολιτική. Πρόσφατο παράδειγμα που έφτασε στα αυτιά μας, η κατάσταση που επικρατεί στη μεγαλύτερη αλυσίδα super market της Κέρκυρας, τα Δήμητρα, της οποίας το αφεντικό είναι και δημοτικός σύμβουλος στην πόλη του νησιού.

Καταρχήν καμία συνάδελφος, δεν παίρνει επίδομα ταμείου. Θα πρέπει να κλείσεις 10ετία από όσο μας είπαν για το πάρεις. Αλλά αυτό μοιάζει να είναι το λιγότερο, μπροστά σε αυτά που ακολουθούν. Είναι γνωστό, ή αν δεν είναι μάθετε το, ότι οποιαδήποτε διαφορά προκύψει στον ισολογισμό του ταμείου, είναι υποχρεωμένος να την καταβάλλει ο ταμίας μόνο και μόνο εάν παίρνει το επίδομα ταμείου. Αλλιώς καμία εταιρεία δε δικαιούται να ζητήσει να καλυφθεί το λάθος. Επίσης, τα χρήματα αυτά τα καταβάλλει ο κάθε ταμίας από την τσέπη του και αφού πληρωθεί κανονικά το μισθό του. Στα “Δήμητρα” όμως, την αλυσίδα για την οποία μιλάμε συμβαίνει το εξής: όχι μόνο υποχρεώνονται οι ταμίες να καλύπτουν τις διαφορές των ταμείων χωρίς το επίδομα ταμείου που δικαιούνται αλλά επιπλέον τους παρακρατούν με το έτσι θέλω τα χρήματα της διαφοράς από το μισθό. Και όχι μόνο αυτό αλλά και επιπλέον, όταν στο τέλος της χρονιάς στέλνει το λογιστήριο της εταιρείας τις πληρωμές εκεί υπάρχει η προφανής αναντιστοιχία ανάμεσα σε αυτά που πραγματικά πήραν οι εργαζόμενοι (και τα οποία φαίνονται στις καταθέσεις στην τράπεζα) και σε αυτά τα νόμιμα. Έτσι στο τέλος της χρονιάς οι εταιρεία σου στέλνει το σύνολο των μισθών που έχουν καταβληθεί, και οι οποίοι μπορούν να έχουν μία διαφορά των 100 και 200 ευρώ.

Από που να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε με αυτή την καταπληκτική εταιρεία. Από το ότι δεν καταβάλλει το επίδομα ταμείου; Από το ότι παρακρατεί με το έτσι θέλω μέρος του μισθού, τη στιγμή που δεν έχει κανέναν λόγο να το κάνει (αν είχε στο στο τέλος της χρονιάς με το σύνολο των μισθών θα είχε το πραγματικό νούμερο των αποδοχών και όχι το φανταστικό); Από το ότι άλλα δίνει στους εργαζόμενους και άλλα δηλώνει ότι δίνει; Να ρωτήσουμε εμείς οι αφελείς, τι κάνουν οι αρμόδιες υπηρεσίες για την παρανομία (τη μη καταβολή επιδόματος ταμειακών λαθών), την κλοπή του μισθού (ο μισθός καταβάλλεται ολόκληρος) και για τα αφορολόγητα χρήματα που κλέβει από τους υπαλλήλους και τα οποία στο τέλος της χρονιάς τα φορτώνει σα φορολογητέο εισόδημα στους υπαλλήλους;

Όχι δε ρωτάμε, γιατί ξέρουμε πολύ καλά το σφιχταγκάλιασμα των ελεγκτικών μηχανισμών με το κάθε μεγαλοαφεντικό (άλλωστε τόσες δουλειές δίνει στο νησί...). Επίσης δε ρωτάμε τι κάνουν οι συνδικαλιστικοί φορείς του νησιού.

Αυτά τα όμορφα συμβαίνουν στο όμορφο νησί της Κέρκυρας, όπου ας ελπίσουμε μετά τη Λευκίμμη να αρχίσει να ξυπνάει σιγά σιγά. Αρκετά με τη μοιρολατρία, τον τοπικισμό και την οικογενειοκρατία...

Εργατικά ατυχήματα στα super markets "Προμηθευτική"

Yπάρχει η γενική εντύπωση ότι τα εργατικά ατυχήματα αποτελούν φαινόμενο μόνο σε χώρους εργασίας όπως η οικοδομή ή το εργοστάσιο και όμως δεν είναι έτσι. Αρκετά από τα δηλωμένα εργατικά ατυχήματα που έχουν συμβεί αφορούν και τους κλάδους του λιανικού εμπορίου, του επισιτισμού και του τουρισμού. (Να σημειώσουμε εδώ πως χρησιμοποιούμε τον όρο "εργατικά ατυχήματα" καθαρά συμβατικά αφού τέτοια γεγονότα έχουν να κάνουν με την συνειδητή αδιαφορία/έλλειψη στοιχειωδών μέτρων ασφάλειας και υγιεινής στην εργασία και την εκμετάλλευση των εργαζομένων μέσα στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα.)
Ενδεικτικά εδώ να αναφέρουμε την περίπτωση των σούπερ μάρκετς "Προμηθευτική" όπου μέσα στο 2008 μέχρι στιγμής έχουν γίνει 5 εργατικά ατυχήματα μερικά εκ των οποίων αρκετά σοβαρά. Και λέμε 5 γιατί αυτά μπορέσαμε να καταγράψουμε ύστερα από έρευνα μας, με διασταυρωμένα στοιχεία τόσο από τις αρμόδιες υπηρεσίες -όπου μερικά από αυτά δηλώθηκαν- όσο και από καταγγελίες που έφτασαν σε εμάς από πελάτες καταστημάτων που ήταν αυτόπτες μάρτυρες τέτοιων ατυχημάτων την ώρα που έκαναν τα ψώνια τους, (όπως στο υποκατάστημα της Προμηθευτικής στο Κοντόπευκο της Aγίας Παρασκευής) και ήταν αδήλωτα.
Να πούμε εδώ για μια ακόμη φορά ότι το blog μας είναι ανοιχτό τόσο σε εργαζόμενους όσο και σε πελάτες που θέλουν να καταγγείλουν κάτι και να αναφερθεί εδώ. Κάθε δημοσιοποίηση τέτοιων γεγονότων ίσως βοηθήσει έστω και λίγο να μην συμβούν άλλη φορά. Βέβαια σε κάθε περίπτωση η πρόληψη και η απαίτηση εκ μέρους των εργαζομένων για την εφαρμογή των κανονισμών ασφάλειας και υγιεινής στην εργασία όπως και η καταγγελία στην αρμόδια υπηρεσία όταν αυτά συμβαίνουν είναι αυτά που πρέπει να γίνουν και όχι μόνο μέσω του διαδικτύου. Να υπενθυμίσουμε ότι ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος σύμφωνα με το νόμο να αναγγείλει το εργατικό ατύχημα μέσα σε 48 ώρες. Συγκεκριμένα όπως αναφέρεται και στο site του ΚΕ.Π.Ε.Α της Γσεε :

"Υποχρεώσεις Εργοδότη

* Ο εργοδότης έχει την υποχρέωση σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος να το αναγγείλει μέσα σε 24 ώρες (για ατυχήματα στις οικοδομές και τεχνικά έργα) ή 48 ώρες για τα υπόλοιπα, στις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Εργασίας (Τοπική Επιθεώρηση Εργασίας), στο Ι.Κ.Α. και στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής.
* Να τηρεί ειδικό βιβλίο ατυχημάτων στο οποίο να αναγράφονται η περιγραφή και τα αίτια του ατυχήματος.
* Να τηρεί κατάλογο των εργατικών ατυχημάτων που είχαν ως συνέπεια για τον εργαζόμενο ανικανότητα εργασίας μεγαλύτερη των τριών εργάσιμων ημερών.
* Να τηρεί ειδικό βιβλίο καταχώρησης των μετρήσεων και των αποτελεσμάτων ελέγχου του εργασιακού περιβάλλοντος και ιατρικών εξετάσεων.
* Να εφαρμόζει τις υποδείξεις των τεχνικών και υγειονομικών επιθεωρητών εργασίας και γενικά να διευκολύνει το έργο τους, μέσα στην επιχείρηση κατά τους ελέγχους."

Το έδαφος βέβαια για να γίνουν τέτοια ατυχήματα είναι οι άθλιες εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στο χώρο των σούπερ μάρκετς. Τα αφεντικά στην προσπάθεια τους να συμπιέσουν όσο το δυνατόν πιο πολύ το εργατικό κόστος και να βγάλουν όσο το δυνατόν περισσότερη δουλειά με λιγότερα χέρια προχωρούν σε απολύσεις, καταργούν την πλήρη απασχόληση, ενώ οι προϊστάμενοι πιέζουν αφόρητα τους υπαλλήλους για να εντατικοποιήσουν την εργασία στο μέγιστο δυνατό βαθμό απασχολώντας τους παράλληλα σε πολλά πόστα.

στην ελλάδα και στην ευρώπη...

Με αφορμή αυτήν εδώ την ανάρτηση να αναφέρουμε πως στην ελλάδα το 2007 υπήρξαν 113 θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα ενώ την περίοδο 2000-2007 σύμφωνα με επίσημα στοιχεία πάντα, τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα ήταν 1090. Το 2006 στο ΙΚΑ δηλώθηκαν γύρω στα 12.500 εργατικά ατυχήματα από τα οποία θανατηφόρα ήταν τα 128. Ενώ σύμφωνα με έρευνα που έκανε η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία 85.000 άνθρωποι είχαν ένα τουλάχιστον εργατικό ατύχημα τους τελευταίους μήνες. Mέσα στο 2008 μέχρι στιγμής έχουν χάσει τη ζωή τους 90 εργαζόμενοι.
Να σημειώσουμε πως σύμφωνα με στοιχεία της eurostat (υπηρεσία της ευρωπαικής ένωσης) κάθε 3,5 λεπτά πεθαίνει εργαζόμενος από αίτια που ωφείλονται στην εργασία. Υπολογίζεται ότι χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο γύρω στα 5.720 εργαζόμενοι ενώ 159.500 πεθαίνουν από επαγγελματικές ασθένειες.

Υπάρχει μια παροιμία που λέει ότι η πολύ δουλειά τρώει τον αφέντη. Τελικά αποδεικνύεται οτι η πολύ δουλειά τρώει τον εργάτη στην κυριολεξία. Αν η εργασία ήταν κάτι που προξενούσε ευχαρίστηση και υγεία τα αφεντικά θα την κράταγαν για τη πάρτη τους....

αλήθεια ή αλητεία; (είναι το ίδιο άραγε;)

(email που ήρθε στο blog από εργαζόμενο)

ούτως ή άλλως, μόνο ένα γράμμα και ένας τόνος αλλάζουν σε αυτή τη λέξη... αλλά είναι τόσο σημαντικά...

Η αλήθεια ξεκινά από το εξής: καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται... ενώ η αλητεία από το: αν ο εργοδότης χρωστά τα μαλλιά της κεφαλής του, τότε του φταίνε όλα.
Ξεκινώ την ιστορία, χωρίς να θέλω να μακρυγορήσω για να μην σε κουράσω.

Ήταν Απρίλης του 2006 και παραδέχομαι ότι ουδεμία σχέση είχα με το αντικείμενο της δουλειάς που θα ξεκινούσα. Κι όμως, το έβλεπα και το ζούσα σαν μια καθημερινή πρόκληση ώστε να μάθω περισσότερα για αυτό που κάποτε ο κοσμάκης έλεγε: «βάζω ένα-ένα τα κεραμίδια πάνω από το κεφάλι μου για να χαρίσω στα παιδιά μου αυτό που δεν κατάφεραν να μου δώσουν εμένα οι δικοί μου λόγω κακουχιών και οικονομικής δυσχέρειας». Άρα, μιλάμε για τον οίκο μας, που φυσικά για να κατοικηθεί θα πρέπει να εμπλουτιστεί από έπιπλα, πόρτες και παράθυρα. Εδώ, αρχίζει ο δικός μου ρόλος:
Ξύλα, πλαστικά, μελαμίνες, βακελίτης, πορτάκια, πάγκοι εργασίας, ντίζες, σόκορα, ενωτικά πάγκου, μπάζες, καταφραγές, πλαϊνά, κουφώματα αλουμινίου, πόρτες θωρακισμένες, εσωτερικές πόρτες, περβάζια, πηχάκια, ανιγκρέ-οξιά-δρυς-λάκα λευκή-κερασιά-μηλιά-καρυδιά-ακακία...
Περιορισμένο λεξιλόγιο... περιορισμένη επικοινωνία... περιορισμένη ζωή...
Δεδομένα που δεν μπορούσα ν’αλλάξω... και το είχα αποφασίσει ότι θα κοιμάμαι και θα ξυπνάω με το να είμαι φιλικός στον πελάτη, να δίνω τα πάντα για να κερδίσω τον πελάτη.

Όμως, στην εξέλιξη του χρόνου συνέβησαν τα εξής:

- για εικοσιτέσσερις μέρες ήμουν χωρίς ασφάλιση και συντάξιμα ένσημα αλλά δεν μίλαγα,
- για δύο ολόκληρους μήνες μετά την επίσημη πρόσληψή μου (αφού επαναλαμβάνω ότι δούλευα «μαύρος» για εικοσιτέσσεις μέρες) άκουγα το λάθος (δηλαδή τη μουρμούρα) του εργοδότη μου που είχε ήδη απολύσει μια κοπέλα και την αντικατέστησε με την πρόσληψή μου καθώς και την ανιδεότητά του ως προς τα εργοδοτικά του καθήκοντα καθώς δεν ήξερε, λέει, ότι σε περίπτωση απόλυσης εργαζομένου-ης θα πρέπει να πληρώσει αποζημίωσή του-της... πού πας ρε καραμήτρο;
- στο δεύτερο μήνα βγάζει θυμιατό για να διώξει τα κακά πνεύματα από το μαγαζί του γιατί δεν έχει κίνηση η δουλειά του και μου ζητάει να κάνω τον σταυρό μου αλλιώς θα πάω στην κόλαση (φυσικά αρνούμαι),
- στον τρίτο μήνα εμφανίζει την εικόνα του αγίου σάββα (κωφίδη;) και τη φυλάει μπροστά μου ζητώντας να τη φιλήσω κι εγώ (φυσικά ξαν’αρνούμαι),
- μου λέει, επίσης, ότι οι μουσικές που ακούω (χαχα, που να ήξερε και για τη λογική και τις ιδέες της αυτοοργάνωσης όσον αφορά στην τέχνη και τη μουσική ή αλλιώς του ντι-αι-γουάι, που πίστευα τότε... και πιστεύω αλλά με διαφορετικό πλέον τρόπο) είναι σατανιστικές επειδή έτυχε ν’ακούσω το νικητήριο τραγούδι του διαγωνισμού της Γιουροβίζιον (που στην τελική το παιδί του το ψήφισε για να βγει) στο ραδιόφωνο (πρόκειται για αυτό των Lordi από τη Φιλανδία),
- για τρεις ολόκληρους μήνες (ένας ο πρώτος ο «ανασφάλιστος» και δυο οι επόμενοι, οι «επίσημοι και κανονικοί») δούλευα και τα Σάββατα παρακαλώ για να μην απολυθώ και με το αστειάκι του ότι «σε βοηθάω για να κερδίσεις 30 ακόμα ευρώ μεροκάματο εκτός του μηνιάτικου»,
- μέχρι την τελευταία ημέρα της επίσημης δίμηνης πρόσληψής μου άκουγα τα «εξ αμάξης» και πλήρωνα τα σπασμένα του κεφαλιού του εργοδότη λόγω του χρέους που έχει σε κάρτες και δάνεια μα το χειρότερο ήταν ότι την ίδια μέρα (την τελευταία του επίσημου διμήνου) πήρε τάχα τηλέφωνο τον τοπικό οαεδ και δήλωνε μπροστά μου την απόλύσή μου και γέλαγε με τη φάτσα που είχα τότε πάρει μετά από το αστειάκι του (φυσικά το τηλεφώνημα δεν είχει γίνει ποτέ... απλά, ήταν νεκρή η τηλεφωνική συσκευή),
- μέσα στο κατακαλόκαιρο, μου αποκαλύπτει το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του, που ήταν ότι «άνοιξα αυτό το μαγαζί»,
- επιστρέφοντας από τις διακοπές, με μουτζώνει τρεις φορές (η τελευταία ήταν και η αφορμή για να εξωθηθώ σε αποχώρηση) ενώπιον τρίτου (συναδέλφου μου), με παρομοιάζει με θανόντα πρώην υπουργό κατονομάζοντάς με «πασόκο» (δηλαδή την χειρότερη βρισιά κατά τη γνώμη του) σαν τον Γεννηματά,
- βάζει υποψηφιότητα σε ψηφοδέλτιο υποψήφιου δημάρχου-γιο νυν βουλευτή της κυβέρνησης και έχει ως συνυποψήφιούς του: αστυνόμους και τραμπούκους νυν και τέως δαπίτες,
- με βάζει και κάνω ροφήματα, καφέδες, με κάνει γραμματέα του (που να είχε βγει δηλαδή και αντιδήμαρχος...), με βάζει να κουβαλάω μελαμίνες, πόρτες θωρακισμένες, αλουμίνια, με βάζει να σταυρώνω ψηφοδέλτια που θα δώσει σε γιαγιάδες για να τον ψηφίσουν (δημοκρατία δε λέγεται αυτό;).

Έπειτα από συντονισμένη προσπάθεια συννενόησης άρα και συνωμοσίας εναντίον μου, ο εργοδότης μου κατάφερε να πείσει την «μιλημένη» υπάλληλο (ναι, στα ανατολικά προάστια μετά τον Σταυρό της Αγίας Παρασκευής, δηλαδή Κορωπί, Παιανία, Γλυκά Νερά, Γέρακας, Παλλήνη ή αλλιώς τα τέως αρβανιτοχώρια, αντί για ανοιχτά μυαλά λόγω ιδιαιτερότητας μόνο ακροδεξιά στοιχεία συναντάς) της Επιθεώρησης Εργασίας Παλλήνης. Κατάφορη αδικία...
Από την πρώτη στιγμή, οι ερωτήσεις της δημόσιας υπαλλήλου ήταν προμελετημένες, τι εννοώ; Με ρώταγε για ποιον λόγο εξωθήθηκα σε αποχώρηση, τι έφταιγε κτλ. Έγω έλεγα την αλήθεια, εκείνη δεν κατέγραφε τίποτα καθώς αμέσως, μετά τις απαντήσεις μου, έδινε το λόγο στον εργοδότη μου υιοθετώντας τις δικές του ψεύτικες απαντήσεις και εν συνεχεία με διέκοπταν προμελετημένα, η υπάλληλος ρωτώντας με αυτά που μόνο εκεί ήθελε ν’ακούσει και ο εργοδότης μου απειλώντας με ότι «δεν ‘πα να πας σε όλα τα δικαστήρια της Ελλάδας, αποζημίωση δεν θα πάρεις... προτιμώ να δώσω αυτά τα λεφτά της αποζημίωσης που ζητάς στα ορφανά». Κατά τ’άλλα, επέμενε να του υπογράψω τα χαρτιά των ποσών για τα επιδόματα και τα χρωστούμενα για να τελειώνουμε αλλά παράλληλα έδειχνε να μην τον νοιάζει που θα μπορούσα να του κάνω αγωγή για την αποζημίωση. Τέτοια θρασυδειλία...

Η μεγαλύτερη, όμως, ηθική ικανοποίηση ήρθε όταν στην επόμενη προσπάθειά μου να βρω δουλειά, ο μέλλων εργοδότης μου πήρε τον τέως εργοδότη (ναι, ναι, τον ακροδεξιοταλιμπανοορθόδοξο) και τον ρώτησε για να μάθει τα πάντα για μένα. Ενώ περίμενα ότι θα με θάψει, ίσα-ίσα δεν είπε ούτε ένα αρνητικό, είπε τα καλύτερα για μένα. Και ξέρετε γιατί: Γιατί, απλά είχε χεσμένη τη φωλιά του μέχρι να περάσει το εξάμηνο που θα μπορούσα να του κάνω αγωγή για την αποζημίωση που δικαιούμαι.

Συνοψίζοντας:

Δε δουλεύουμε χωρίς ασφάλιση, δε δουλεύουμε πάνω από το 40-ωρό μας, δε δουλεύουμε σε καθήκοντα εκτός των όρων εργασίας που έχουμε υπογράψει, γνωρίζουμε απ’έξω κι ανακατωτά την σύμβασή μας (π.χ. υπάλληλος γραφείου εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου), δεν αφήνουμε κανέναν εργοδότη να μας χλευάζει-υποτιμά-προσβάλει-εξυβρίζει κατ’ιδίαν αλλά και ενώπιον τρίτων, συναδέλφων και πελατών, ζητάμε κάθε μήνα μισθολογική ανάλυση (να αναγράφονται τα μικτά και καθαρά έσοδά μας, τα ένσημά μας, τα αναδρομικά μας, τα επιδόματα και δώρα άδειας-πάσχα-καλοκαιριού-χριστουγέννων και η επικουρική μας σύνταξη) γιατί οι συλλογικές συμβάσεις αλλάζουν δύο φορές τον χρόνο και φυσικά οι μισθοί μας (έστω και ελάχιστα) αυξάνονται. Συνήθως την πατάμε γιατί νομίζουμε ότι πληρωνόμαστε σωστά ενώ τελικά πληρωνόμαστε με την σύμβαση του περασμένου χρόνου.

Δυσανεσχέτησε, λοιπόν, κι εσύ όσο είναι καιρός ή πριν είναι ήδη πολύ αργά, ενημερώσου για τα (αυτονόητα) εργασιακά σου δικαιώματα και κυρίως κατήγγειλε τον εργοδότη στην κοινωνική επιθεώρηση (επιθεώρηση εργασίας) της περιοχής που υπάγεται η εργασία σου... μην τον αφήνεις γιατί τα ίδια θα πάθει και ο επόμενος υπάλληλος (που θα του βρει δουλειά ο τοπικός οαεδ μέσω επιδοτούμενου προγράμματος)... αν δεν θες να φταίει το σύστημα για την σαπίλα της εργασίας σε αυτόν τον τόπο που ονομάστηκε ελλάδα, πάλεψέ το κι εσύ για να το αλλάξεις και μην μένεις απαθής-θεατής-κομπάρσος όπως οι περισσότεροι... τα αφεντικά συμπεριφέρονται ολοένα και χειρότερα γιατί πολύ λίγοι υπάλληλοι τους καταγγέλλουν... μην είσαι κότα και μην κάνεις την πάπια.

Καμία οικειότητα με τα αφεντικά!
Αξιοπρέπεια και όχι δουλοπρεπισμός!

Ανάγκη να δουλέψω δεν σημαίνει ανάγκη να με πατήσουν μέχρι το λαιμό για να έχω δουλειά και να μην θεωρούμαι περιθωριακός κοινωνικά και οικονομικά σύμφωνα με τις επιταγές του καπιταλιστικού συστήματος!

8 ώρες δουλειά-8 ώρες ύπνος-8 ώρες διασκέδαση...ξεκόλλα!

Ο ανώνυμος τσαντίλας.... τσαντίσου κι εσύ-κάνει καλό...

Καταγγελία εργαζομένων από τα super markets "ALIMENTA TOP"

Eργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ "ALIMENTA TOP" μας καταγγέλουν σε σχόλιο τους στο blog την παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας όσο αφορά τα ρεπό. Συγκεκριμένα δουλεύουν 30 ώρες την εβδομάδα σε 6ημερη βάση, και δεν παίρνουν ποτέ ρεπό ενώ η κατάσταση που είναι αναρτημένη με το πρόγραμμα σε κάθε κατάστημα αναφέρει ότι απασχολούνται 30 ώρες την εβδομάδα σε 5νθήμερη βάση. Εκτός αυτού το ωρομίσθιο είναι η βασική μορφή απασχόλησης και υπάρχει μεγάλη εντατικοποίηση για να τα προλάβουν όλα.

Συνάδελφοι στα αλιμέντα τοπ αυτό που κάνουν τα αφεντικά είναι καραμπινάτη παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας. Το ρεπό δεν δουλεύεται ούτε γίνεται καμία διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Αυτό που κάνουν στη δουλειά σας δηλαδη είναι (για να καταλάβουν και όσοι εκτός εμπορίου διαβάζουν αυτήν την ανάρτηση) να αφαιρούν μία ώρα από κάθε μέρα που εργάζεστε και να την προσθέτουν αθροιστικά στη μέρα που κανονικά έπρεπε να κάνετε ρεπό. Έτσι είναι διπλά κερδισμένοι γιατί και παραπάνω λεφτά δεν πληρώνουν και λύνεται το πρόβλημα έλλειψης εργατικών χεριών. Έλλειψη που τα ίδια τα αφεντικά δημιουργούν μια που κοιτάνε με το μικρότερο δυνατό εργατικό κόστος να έχουν τα μεγαλύτερα δυνατά οικονομικά ωφέλη. Εκτός των άλλων να αναφέρουμε επίσης πως δεν υπάρχει κανένας νόμος που να καθορίζει πόσο αμοίβεται αν δουλέψεις το ρεπό σου γιατί πολύ απλά το ρεπό ειναι υποχρεωτικό.

Μία πρώτη κίνηση είναι να δημοσιοποιήσετε το πρόβλημα που αντιμετωπίζετε όπως σωστά κάνατε και το καταγγείλατε εδώ, για να το διεκδικήσετε όμως το ρεπό σας πρέπει να κρατήσετε ενιαία στάση και ανυποχώρητη. Δεν είναι καινούριο οτι σε πολλούς από εμάς μας τρώνε το ρεπό. Συμβαίνει σε πολλά καταστήματα και σούπερ μάρκετ. Και θα συμβαίνει αν δεν κάνουμε τίποτα εμείς σαν εργαζόμενοι και περιμένουμε να μας το λύσει το πρόβλημα η επιθεώρηση εργασίας ή κάποιος συνδικαλιστικός φορέας. Για να μην παρεξηγηθούμε και αυτά χρήσιμα είναι αλλά τη μάχη μέσα στους εργασιακούς χώρους θα τη δώσουμε εμείς οι εργαζόμενοι.