Για εμάς και διάφορα άλλα υλικά που πιθανόν να σας ενδιαφέρουν

«'Η το "ρίχνεις" ή απολύεσαι»...

(δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ριζοσπάστης" και αναδημοσιεύτηκε στο indy.gr όπου και το αλιεύσαμε)

Από την καταγγελία της συναδέλφου Αλκηστης Μανωλοπούλου, απολυμένης εγκύου, στην Επιθεώρηση Εργασίας Ζακύνθου.

«Ξεκίνησα να εργάζομαι στο εμπορικό κατάστημα "Ροζαλί" με την ειδικότητα της πωλήτριας στις 20/9/2007. Από τις 20/9/2007 έως την 1/12/2007 εργαζόμουν χωρίς να έχει γίνει αναγγελία πρόσληψης. Από την 1/12/2007 που έγινε η πρόσληψή μου και μετά εργαζόμουν ως επιδοτούμενη εργαζόμενη και η εργοδότης μου έπαιρνε επιχορήγηση από τον ΟΑΕΔ. Για όλο το διάστημα που εργάστηκα από τις 20/9/2007 μέχρι και την 11/8/2008, αμειβόμουν με 600 ευρώ το μήνα χωρίς να εφαρμόζεται η οικεία ΣΣΕ. Επίσης έπαιρνα ρεπό μόνο τις Κυριακές παρά το ότι έπρεπε να δουλεύω 5ήμερο και δεν πληρωνόμουν για την 6η μέρα που εργαζόμουν. Εγώ από την πλευρά μου συνέχιζα να εργάζομαι γιατί είχα ανάγκη ακόμα και αυτό το κουτσουρεμένο μεροκάματο.


Από τη στιγμή που ανακοίνωσα την εγκυμοσύνη μου, το Μάιο του 2008, άρχισαν επιπλέον προβλήματα με την εργοδότριά μου, άλλα και με τους γονείς της οι οποίοι διατηρούν άλλα τρία καταστήματα και στα οποία παράνομα με απασχολούσαν κατά τη διάρκεια του 8ωρου μου, όπου με χρειαζόντουσαν. Οταν είπα στη μητέρα της εργοδότριάς μου ότι είμαι έγκυος μου απάντησε "ή ρίχνεις το παιδί ή φεύγεις από τη δουλειά". Στη συνέχεια ακολούθησαν πιέσεις από την εργοδότριά μου, αλλά και τη μητέρα της, για να αναγκαστώ να φύγω από μόνη μου. Μου έλεγαν να καθαρίζω συνέχεια τα τζάμια, μου ανέθεταν δουλειές μέσα στην αποθήκη στην οποία υπήρχε πολύ υψηλή θερμοκρασία και με κράταγαν εκεί 3-4 ώρες, με προσέβαλαν μπροστά στους πελάτες λέγοντας: "Η Ταϊλενδεζούλα που ήρθε να φάει ψωμί εδώ πέρα, τους φέρνουμε εδώ και σηκώνουν και κεφάλι". Μου έλεγαν γιατί πήγα και γκαστρώθηκα 19 χρονών.


Στη συνέχεια, τον Ιούνιο, η μητέρα της εργοδότριάς μου πήγε στην Επιθεώρηση Εργασίας για να με πιέσει ακόμα περισσότερο, λέγοντας ότι δεν μπορώ να παίρνω άδειες όποτε θέλω, είχα λείψει 3 απογεύματα, έχοντας ειδοποιήσει την εργοδότριά μου, γιατί είχα πάθει κνίδωση και μου χορηγούσαν κορτιζόνη στο Νοσοκομείο. Μετά από όλα αυτά αναγκάστηκα να απευθυνθώ στο Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ζακύνθου. Στις 3/7/2008 έγινε συνάντηση του Σωματείου με την εργοδοσία. Από την επόμενη κιόλας ημέρα οι πιέσεις αυξήθηκαν, λέγοντάς μου ότι "μου έφερες εδώ τους εργατοπατέρες".


Στις 12/7/2008 η εργοδότριά μου αρνήθηκε να μου δώσει ολιγόωρη άδεια για ιατρικές εξετάσεις, λόγω προβλήματος που προέκυψε με την εγκυμοσύνη μου, παρόλο που της εξήγησα ότι αντιμετώπιζα σοβαρό πρόβλημα, που βεβαίωσε και ο γιατρός κατά την επίσκεψή μου. Οταν επέστρεψα στην εργασία μου (αφού για να επισκεφτώ το γιατρό έλειψα στο διάστημα του διαλείμματος μου επιπλέον 20 λεπτά) η μητέρα της εργοδότριας μου, μου είπε: "Δεν είναι εδώ μαγαζί σου να κάνεις ό,τι θέλεις" και με έσπρωξε βίαια. Την Πέμπτη 7/8/2008 επιστρέφοντας από την κανονική μου άδεια ο πατέρας της εργοδότριάς μου με έδιωξε, δε με άφησε να εργαστώ. Στις 11/8/2008 θυροκολλήθηκε στο σπίτι μου καταγγελία της Σύμβασης Εργασίας από την πλευρά της εργοδότριας μου, την οποία δεν αποδέχομαι».

Το Σωματείο Εργαζομένων στα Καταστήματα Τύπου του Αεροδρομίου Αθηνών καταγγέλει...

από email που λάβαμε...


ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ στα ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΤΥΠΟΥ στο ΔΙΕΘΝΕΣ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

Συνάδελφοι

Το Διοικητικό Συμβούλιο συνεδρίασε με την συμμετοχή συναδέλφων μελών του Σωματείου μας με θέματα, την τελευταία επίθεση της διεύθυνσης της εταιρίας ενάντια στο Σωματείο, την απαράδεκτη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα στις συνθήκες δουλειάς, λόγω της αυξημένης κίνησης, την απόλυση του συναδέλφου Σπ. Παρίση. Γι’ αυτά τα προβλήματα το Δ.Σ. αποφάσισε τα παρακάτω:

Α) Θεωρούμε ότι η προσπάθεια της διεύθυνσης για να οδηγήσει σε παραίτηση μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου χρησιμοποιώντας απειλές, εκβιασμούς και άλλες πιέσεις, έπεσε στο κενό. Οι συνάδελφοι κράτησαν ταξική, αγωνιστική, αξιοπρεπή στάση δεν έσκυψαν το κεφάλι, στάθηκαν άξιοι της εμπιστοσύνης των συναδέλφων τους. Ως Σωματείο από αυτή την επίθεση βγήκαμε ενισχυμένοι. Νέοι συνάδελφοι γράφτηκαν στο Σωματείο, η εμπιστοσύνη και η ενότητα των εργαζομένων σε αυτό μεγάλωσε ακόμα περισσότερο, ενώ αποκαλύφθηκε πια ξεκάθαρα ο ρόλος του γνωστού παρατρεχάμενου της διεύθυνσης, που δεν δίστασε για να δικαιολογήσει τον μισθό του, να πάρει ενεργό μέρος στους εκβιασμούς και της πιέσεις. ΑΞΙΟΣ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΜΙΣΘΟΣ ΤΟΥ. Να είναι βέβαιος όμως ότι πολύ σύντομα θα πάρει την απάντηση που του αξίζει από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Στο μέλλον αυτός και οι ελάχιστοι όμοιοί του θα έχει την ίδια τύχη που είχαν όλοι σαν και του λόγου του. Αφού τον ξεζουμίσουν θα τον πετάξουν σα στημένη λεμονόκουπα γιατί δε θα τον χρειάζονται πια. Σαν Δ.Σ. εκτιμούμε πως η τελευταία επίθεση της διεύθυνσης ήταν η πιο σοβαρή που έγινε μέχρι τώρα. Απέβλεπε ουσιαστικά στην διάλυση του Σωματείου, στο κτύπημα της αξιοπιστίας και του κύρους του στους εργαζόμενους.

Β) Σε παλαιότερη ανακοίνωσή μας υπογραμμίζαμε πως για όλα τα προβλήματα δυσλειτουργίας και ανυπάρκτου προγραμματισμού, η χαώδης κατάσταση με τις βάρδιες, οι συνεχείς αποχωρήσεις εργαζομένων ιδιαίτερα παλιών, το συνεχές μπες-βγες εργαζομένων που έρχονται βλέπουν την κατάσταση και φεύγουν τρέχοντας, αιτία είναι, η έλλειψη ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού από την διεύθυνση. Αυτό το σχέδιο πρέπει να προβλέπει έγκαιρα τις ελλείψεις, την εκπαίδευση των εργαζομένων, να προγραμματίζει και να κατανέμει την δουλειά έγκαιρα και όχι την τελευταία στιγμή όπως γίνεται μέχρι τώρα. Στη λύση των προβλημάτων θα συμβάλει ακόμα καθοριστικά, η αλλαγή της μισθολογικής πολιτικής της εταιρίας. Τα παραπάνω η διεύθυνση αποδείχθηκε ανίκανη να τα λύσει παρά τις δεσμεύσεις και τις κατά καιρούς υποσχέσεις της. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε για ακόμα ένα καλοκαίρι.

Εργαζόμενοι της νυχτερινής βάρδιας κάθονται μέχρι και τρεις ώρες παραπάνω, πράγμα παράνομο. Οι εργαζόμενοι ξεθεώνονται στην κυριολεξία στην δουλειά, δεν μπορούν να πάνε ούτε τουαλέτα. Κουβαλάνε προϊόντα από την αποθήκη που δεν είναι αντικείμενο εργασίας των πωλητών, αναγκάζονται να διακόψουν την άδεια ή το ρεπό τους για καλύψουν κενά και πολλά ακόμα τέτοια προβλήματα που θα θέλαμε πολλές σελίδες για να τα περιγράψουμε.

Μαζί με αυτά, η διεύθυνση δε λύνει μια σειρά άλλα προβλήματα που έχουν να κάνουν με την προσέλευση και αποχώρηση των εργαζομένων. Αρνείται να βάλει timer, παραβιάζει συνεχώς το πρόγραμμα, ενώ κάποιοι υπεύθυνοι βάρδιας (όχι μέλη ευτυχώς του Σωματείου μας) προσβάλουν την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των εργαζομένων, μιλώντας με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, καλύπτοντας έτσι την δική τους ανεπάρκεια και ανικανότητα.

Γ) Η διεύθυνση προχώρησε στην απόλυση του συναδέλφου Σπ. Παρίση, με την αιτιολογία πως σε μια συνομιλία που είχε με μέλη της διεύθυνσης τους είπε την φράση «μα έχετε τρελαθεί όλοι». Αυτό η διεύθυνση το θεώρησε «μεγάλη προσβολή» και προχώρησε στην απόλυσή του. Η δική μας εκτίμηση είναι πως είναι μια εκδικητική απόλυση, γιατί ο Σπύρος είχε μια αξιοπρεπή αγωνιστική στάση, δεν έσκυβε το κεφάλι, δεν έγλυφε, ήταν ενεργό μέλος του Σωματείου μας.

Με αφορμή αυτό το περιστατικό θα θέλαμε να σχολιάσουμε τα εξής: Ποια άραγε είναι η ποινή για εκείνον που έβριζε χυδαία τους εργαζόμενους, που σε μια κρίση υστερίας κλώτσαγε και πετούσε τα τσιγάρα στο Κ1 ουρλιάζοντας; Ποια είναι η ποινή για τον γνωστό παρατρέχαμενο που αποκάλεσε την συνάδελφο Δρακοπούλου «ηλίθια»; Φυσικά έπρεπε να αποφύγει αυτό τον χαρακτηρισμό. Όμως θεωρούμε ότι η συμπεριφορά του ωχριά μπροστά στη συμπεριφορά ορισμένων (αν χρειαστεί τα ονόματα υπάρχουν) απέναντι στους εργαζόμενους.

Ως Σωματείο δεν προβήκαμε σε καμιά ενέργεια αποτροπής της απόλυσης γιατί μας το ζήτησε ο ίδιος ο συνάδελφος. Μας γνωστοποίησε πως είχε βρει άλλη δουλειά και θα έφευγε έτσι και αλλιώς τον Σεπτέμβρη. Παρόλα αυτά θεωρούμε πως η απόλυση είναι εκδικητική και αποβλέπει στην τρομοκράτηση των εργαζομένων.

Συνάδελφοι το ποτήρι ξεχείλισε. Τόσο καιρό σαν Σωματείο προσπαθούσαμε να βρούμε λύσεις στα πλαίσια ενός στοιχειώδους διαλόγου με την διεύθυνση. Ακόμα και σε κάποια ζητήματα που με κόπο συμφωνήσαμε, στέκονται αναξιόπιστα και τα παραβιάζουν συστηματικά. Συμφωνίες που πέρσι κάναμε, καλή τη πίστη, δίνοντας απλά το χέρι, τις καταπατάνε βγάζοντας μας και από πάνω τρελούς. Για όλα τα παραπάνω πρέπει να δοθεί μια απάντηση. Αυτή δεν είναι άλλη από την αγωνιστική ετοιμότητα και επαγρύπνηση για να σταματήσει εδώ και τώρα αυτή η επίθεση, για καλύτερες συνθήκες δουλειάς και αξιοπρεπείς μισθούς, για σεβασμό της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειας των εργαζομένων.

Συγκεκριμένα και στον βαθμό που συνεχιστεί η ίδια τακτική προτείνεται:

Ø Συγκέντρωση διαμαρτυρίας και μικροφωνική ενημέρωση εργαζομένων και επιβατών έξω από το Κ1 στο άμεσο διάστημα.

Ø Να καλεστούν σε σύσκεψη τα συνεργαζόμενα σωματεία του αεροδρομίου, η ΟΙΥΕ, σωματεία της Αθήνας, εργατικές συλλογικότητες και σχήματα για ενημέρωση και συμπαράσταση

Ø Προσφυγή στην Επιθεώρηση Εργασίας καταγγέλλοντας τις συστηματικές και κατ’ εξακολούθηση παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ
ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ, Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΥΠΟΤΑΓΗ
ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

Υπογράφηκε η νέα εθνική συλλογική σύμβαση στο εμπόριο για το 2008 - 2009

Nαι υπογράφηκε η νεά συλλογική σύμβαση μεταξύ της ομοσπονδίας και των εργοδοτικών οργανώσεων με τη φανταστική αύξηση του 3,5%. Και μπορεί η ομοσπονδία να θριαμβολογεί ότι υπογράφηκε σύμβαση λίγο μεγαλύτερη από αυτή της ΓΣΕΕ, αλλά από αυτή τη σύμβαση μόνο οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να είναι περιχαρείς.
Συνάδελφε, ομελέτα δεν μπορείς να φτιάξεις αν δεν σπάσεις αυγά. Έτσι, αν δεν πούμε όχι στα αφεντικά μας και στους προισταμένους τους δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα. Αν δεν πούμε όχι στους ίδιους τους "δικούς μας" συνδικαλιστικούς εκπροσώπους που ξέρουν το καλό μας πριν από εμάς για εμάς, αν δεν αντιδράσουμε συλλογικά και αυτοοργανωθούμε μέσα στους χώρους δουλειάς και απαιτήσουμε εμείς οι ίδιοι μέσα σε όλα τα άλλα και ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε. Απεργία να οργανωθεί για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης δεν πρόκειται να γίνει ποτέ εκ μέρους των επίσημων πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων συνδκαλιστικών οργάνων. Δεν είναι και ούτε ήταν ποτέ στη λογική τους. Εμάς όμως των εργαζομένων είναι στη λογική μας η μεμψιμοιρία;

Παρουσιάζουμε ενδεικτικά πως διαμορφώνονται οι βασικοί μισθοί των υπαλλήλων πώλησης. Για περισσότερα (υπαλληλοι γραφείου, οδηγοί κλπ) κατεβάστε τον πίνακα αποδοχών στο εμπόριο εδώ (δεξι κλικ, αποθηκεύστε ως...)

Πατήστε πάνω στις φωτο για να τα δείτε σε μεγαλύτερο μέγεθος
από 1-1-2008

από 1-9-2008

από 1-1-2009

από 1-9-2009

Και πάλι για τα Jumbo...

Παρέμβαση έκανε το κλαδικό σωματείο εμποροϋπαλλήλων πειραιά στις 6 αυγούστου έξω από τα Jumbo του Πειραιά ύστερα από εκδικητική απόλυση εργαζόμενης για συνδικαλιστικούς λόγους διεκδικώντας την επαναπρόσληψη της.
Το κλαδικό σωματείο είχε παρενέβη νωρίτερα, ύστερα από καταγγελίες εργαζομένων για τις εργασιακές συνθήκες στο εν λόγω κατάστημα. Σε αντίποινα η εργοδοσία στα jumbo απέλυσε εργαζόμενη επειδή υποψιάστηκε ότι απευθύνθηκε στο σωματείο. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την απεργία στα Jumbo της Κύπρου και για μια ακόμη φορά τα αφεντικά στα Jumbo δείχνουν τι πάει να πει δημοκρατία με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Καιρός να αναπτύξουμε οι εργαζόμενοι τις συλλογικές μας αντιστάσεις...

(όπως πάει με τόσες δημοσιεύσεις για τα jumbo στο blog μας, τα εν λόγω καταστήματα θα αποκτήσουν την τιμητική τους σε λίγο, προσθέτωντας νέα θεματική ενότητα γι αυτά)

Όχι στην Κατάργηση της Κυριακής Αργίας

Για μια ακόμη φορά τα αφεντικά στο χώρο του εμπορίου επανέρχονται και ζητάνε την κατάργηση της Κυριακής αργίας. Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια και ούτε θα είναι και η τελευταία. Αλλεπάληλες φορές έρχεται αυτό το θέμα στο προσκήνιο (πέρυσι κιόλας είχαν προσπαθήσει να κρατήσουν τα μαγαζιά ανοιχτά δύο κυριακές μέσα στην περίοδο των γιορτών των χριστουγέννων) για να μετρήσουν αντιδράσεις και να προετοιμάσουν το έδαφος και μέσω κυβερνητικών παρεμβάσεων προς αυτήν την κατεύθυνση. Η συνεχής απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων το Σάββατο το απόγευμα τα τελευταία χρόνια είχε και αυτό τον σκοπό.
Οι προσπάθειες για την κατάργηση της κυριακής αργίας κρατάνε από παλιά όταν σε νομο που ψηφίστηκε στην ελληνική βουλή το 1999 επί υπουργού Ανάπτυξης Ευ. Βενιζέλου πέρασε τροπολογία όπου επιτρέπεται το ανοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές και τις αργίες για τις τουριστικές περιοχές αλλά και όσων καταστημάτων βρίσκονται σε περιοχές αυξημένης τουριστικής κίνησης.
Και μια που η ελλάδα είναι μεσογειακή χώρα, όλη μπορεί να θεωρηθεί περιοχή τουριστικής κίνησης...
Βλέπε πχ την περίπτωση των "Village Park" στο Ρέντη όπου χαρακτηρίσθηκε τουριστική περιοχή και δώθηκε άδεια για να λειτουργούν τα καταστήματα που υπάρχουν μέσα σε αυτά μέχρι τις 11.00 μμ.
Οι εργοδότες βέβαια τονίζουν ότι έτσι θα αυξηθούν οι θέσεις εργασίας και άλλα ωραία, είναι όμως έτσι ;
Φυσικά και όχι και όπως όλοι γνωρίζουμε, και τα αφεντικά γνωρίζουν, η μισή αλήθεια είναι ένα ολόκληρο ψέμα. Kάποιες νέες θέσεις εργασίας θα υπάρξουν, εις βάρος όμως της πλήρους απασχόλησης και σε όφελος των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και του ωρομίσθιου (θα μοιραστούμε δηλαδή τη μιζέρια της εργασιακής καθημερινότητας και αυτό θα ονομαστεί νέα θέση εργασίας - το ωρομίσθιο δηλαδή). Παράλληλα όμως άλλες θέσεις εργασίας θα χαθούν αφού η κατάργηση της κυριακής αργίας θα ωφελήσει βασικά τα μεγάλα εμπορικά κέντρα και τα πολυκαταστήματα.
Όπως ήδη αποδείχθηκε στην πράξη η απελευθέρωση του ωραρίου τα σάββατα σήμαινε την ολοένα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την μερική απασχόληση με ότι αυτό συνεπάγεται. Μισά ένσημα, χαμηλό μεροκάματο, εντατικοποίηση της εργασίας για να βγει όσο το δυνατόν περισσότερη δουλειά, απλήρωτες υπερωρίες, προσαρμογή όλου του ελεύθερου χρόνου μας στους σχεδιασμούς της εργοδοσίας. Αλήθεια μπορεί κανείς να φανταστεί τι σημαίνει για όλους μας μια πιθανή κατάργηση της Κυριακής αργίας σε συνδυασμό με τα νέα μέτρα που αποφάσισαν σε ευρωπαικό επίπεδο;
Τέλη Ιουνη 2008 οι υπουργοί Απασχόλησης της Ευρωπαικής Ενωσης αποφάσισαν την υιοθέτηση της 65ωρης εργάσιμης εβδομάδας, της 13ωρης εργάσιμης μέρας και το χωρισμό του εργάσιμου χρόνου σε "ενεργό" και "ανενεργό". Τι σημαίνει το τελευταίο; Ότι τα μεσημέρια πχ που δεν πατάει πελάτης σε κατάστημα θα θεωρείται ο χρόνος της βάρδιας σου ανενεργός και δεν θα πληρώνεσαι.

Εδώ πρέπει και να αναφέρουμε και τις προτάσεις της επιτροπής εμπειρογνωμόνων για την αναμόρφωση του εργατικού δικαίου στην Ελλάδα για πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων και απαλλαγή του εργοδότη από την υποχρέωση αποζημίωσης σε περίπτωση "αντισυμβατικής συμπεριφοράς" του εργαζομένου. Δηλαδή ζητάς να πληρωθείς τα νόμιμα; ζητάς να παίρνεις ρεπό; συνεπώς έχεις αντισυμβατική συμπεριφορά. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα όπως εκφράζεται μέσω του κλαδικού σωματείου και της ομοσπονδίας ιδιωτικών υπαλλήλων δέσμιο το ένα σε κομματικοκεντρικές λογικές και σε αμφίβολες κοινωνικές συμμαχίες με τα μικρομεσαία αφεντικά και το άλλο προωθώντας τη λογική της ΓΣΕΕ, οδήγουν στην ήττα και υπονόμευουν τις όποιες αντιδράσεις υπάρχουν, στρώνωντας το έδαφος έτσι ουσιαστικά σε παιρετέρω επιθέσεις των εργοδοτών εναντίον μας. Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις για να μην μένουν ανοιχτά τα καταστήματα μέχρι αργά το το βράδυ του σαββάτου, όπου το ΠΑΜΕ αποχώρησε από τα μπλόκα που είχαν στηθεί στα μαγαζιά αφήνωντας την πρωτοβουλία δράσης ενάντια στην απελευθέρωση του ωραρίου (μέσα στην οποία μετείχε και το "ρεπό") να δίνει τον αγώνα μόνη της όσο και την ομοσπονδία που ήταν εξαφανισμένη το αποδεικνύει. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι για την απελευθέρωση του ωραρίου στα super markets το σάββατο το βράδυ πριν από μερικά χρόνια, η ομοσπονδία ιδιωτικών υπαλλήλων ήταν η μοναδική υπεύθυνη αφού συναίνεσε και έβαλε την υπογραφή της γι αυτό.
Αν η κατάκτηση του 8ωρου έγινε με τους σκληρούς αγώνες των εργαζομένων, η σημερινή κατάσταση που βιώνουμε ωφείλεται στην δικιά μας απραξία. Το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα καλλιέργησε τον εφησυχασμό και την αυταπάτη του σωτήρα των εργαζόμενων, όμως πια μετά τόσο καιρό, μετά και την ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου και το ξεπούλημα από τη ΓΣΕΕ είναι η ώρα να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας μέσα στους εργασιακούς χώρους ενάντια στα αφεντικά, στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τους πεφωτισμένους σωτήρες της εργατικής τάξης. Να πιστέψουμε στη δύναμη μας. Μαγικά ραβδάκια που θα λύσουν τα προβλήματα και να αποτρέψουν τον εργασιακό μεσαίωνα που επιθυμούν τα αφεντικά δεν υπάρχουν.
Τα μαγαζιά δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς εμάς, εμείς μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τα αφεντικά ...

ΙΚΕΑ: Ο παγκόσμιος γίγαντας που θέλει μόνο αγάπη ...

Το παρακάτω κείμενο είναι μέρος μπροσούρας για εκδήλωση που οργανώθηκε από την πρωτοβουλία αναρχικών αιγάλεω με θέμα την υπόθεση των αντιστάσεων στους χώρους δουλειάς. Το βρήκαμε ενδιαφέρον και αναδημοσιεύουμε το κομμάτι που αφορά τα καθ' ημάς.

Στις 26 Μαρτίου του 2008 εγκαινιάστηκε το νέο κατάστημα ΙΚΕΑ στον Κηφισό με τους πρώτους καταναλωτές να ξεπερνάν τις 20.000. Συνηθισμένο μέγεθος αποδοχής αφού τα καταστήματα ΙΚΕΑ δεν είναι ένα απλό καπιταλιστικό εγχείρημα. του «συρμού». Ιδρύθηκαν από τον Ingvar Kamprad το 1943 και το όνομα τους προήλθε από ακρολέξιο με βάση τα προσωπικά αρχικά του ιδρυτή: I από το Ingvar (το μικρό του όνομα), Κ από το Kamprad (το επίθετο του), Ε από το Elmtaryd (το όνομα της οικογενειακής του φάρμας) και Α από το Agunnaryd (το χωριό που γεννήθηκε). Επειδή τίποτε δεν είναι τυχαίο, αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι στα μέσα της δεκαετίας του 90 ο Kamprad μετά από πιέσεις δημοσιογράφων αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι όχι μόνο υπήρξε θερμός υποστηρικτής των Ναζί κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου αλλά με θρασύτητα δήλωσε ότι παρέμεινε υποστηρικτής τους και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 50. Εν πάσει περιπτώση, μπροστά σε ένα ενδεχόμενο κοινωνικής αποπομπής που, προφανώς, θα συνοδευόταν και από ένα μποϋκοτάζ στις επιχειρήσεις του, ζήτησε δημόσια συγνώμη. Σήμερα τα ΙΚΕΑ αριθμούν πάνω από 35 καταστήματα και 1600 προμηθευτές σε παγκόσμιο επίπεδο. Η σύγχρονη φιλοσοφία των ΙΚΕΑ διαμορφώθηκε ως αποτέλεσμα συγκυριών που συνέβησαν γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 90. Τότε το καταναλωτικό κοινό παρουσίαζε μια αύξηση στις αντιστάσεις του απέναντι στον καταιγισμό των διαφημιστικών μηνυμάτων. Χαρακτηριστικά τότε ο Jobber, ένας ακαδημαϊκός, απροκάλυπτα δήλωσε πως ο μόνος τρόπος για να επανέλθει ο καταναλωτής υπό τον έλεγχο των επιχειρήσεων είναι να επικεντρωθούν οι εταιρίες στο συναίσθημα και στη συνείδηση των καταναλωτών. Η εκμετάλλευση θεμάτων της επικαιρότητας και κοινωνικών προβλημάτων που απασχολούν το σύγχρονο άνθρωπο ήταν ανάμεσα στις βασικές προτάσεις του συγκεκριμένου ακαδημαϊκού.

Από τις πρώτες εταιρίες που υιοθέτησαν μια τέτοια στρατηγική ήταν η Benetton. Με το μεταναστευτικό πρόβλημα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος παγκοσμίως η συγκεκριμένη εταιρία δαπάνησε απίστευτα χρηματικά ποσά στη δημιουργία της μεγαλύτερης αντιρατσιστικής διαφημιστικής καμπάνιας στη σύγχρονη επιχειρηματική ιστορία. Το χτίσιμο ενός αντιρατσιστικού προφίλ με μοναδικό σκοπό το κέρδος, φυσικά, στη περίπτωση της Benetton απέδωσε και με το παραπάνω, με την εταιρία να διπλασιάζει το τζίρο της σε παγκόσμιο επίπεδο. Η «επιτυχία» αυτή δεν θα αργούσε να γεννήσει αντίστοιχους μιμητές, όπως τα καταστήματα επίπλων ΙΚΕΑ. Με το κοινό να παρασύρεται και πάλι από τις γενναιόδωρες δωρεές του ΙΚΕΑ και τη συμμετοχή του ιδιοκτήτη σε συνέδρια και ημερίδες για τα δικαιώματα των εργαζομένων, το ΙΚΕΑ μετατράπηκε όπως είπε με χαρακτηριστική ειρωνεία η Francesca Cafferi ( ακαδημαϊκός κλινικής παθολογίας) σε έναν «παγκόσμιο γίγαντα που δίνει αγάπη και θέλει μόνο αγάπη».

Μέσα στην καρδιά της κοινωνίας του Θεάματος, με όλα τα Μέσα «Επικοινωνίας» να έχουν ανάγει την προπαγάνδα σε τέχνη, η διαφήμιση έχει εκσυγχρονίσει τόσο τα ποσοτικά όσο και τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά. Η δύναμη της Εικόνας εστιάζεται όχι πια σε μάζες αλλά σε πρόσωπα επιδιώκοντας την αποικιοποίηση ενός μέρους του ανθρώπινου ψυχισμού για να εγκαθιδρύει εκεί πλαστές επιθυμίες, ψεύτικες ανάγκες. Οι ανάγκες αυτές ικανοποιούνται από εμπορικά κέντρα-μεγαθήρια, ακριβώς όπως και τα ΙΚΕΑ, με αρχιτεκτονική bunker, δηλαδή οχυρού, ενός περίκλειστου χώρου που δεν έχει παράθυρα αλλά επιβάλλει την συγκέντρωση του βλέμματος των καταναλωτών αποκλειστικά πάνω στα εμπορεύματα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κάμερες μέσα σ’ αυτά τα μεγαθήρια δεν περιορίζονται μόνο στον έλεγχο του χώρου αλλά εστιάζουν στα ματιά του καταναλωτή απ’ όπου οι «ειδικοί» καταγράφουν πόσο ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα: νευρική κίνηση των βλεφάρων σε σχέση με ένα προϊόν σημαίνει και καταναλωτικό ενδιαφέρον.

Ο όμιλος ΙΚΕΑ σε αναζήτηση στρατηγικών μείωσης του κόστους παραγωγής (και σε αυτό μιμητής άλλων εταιριών όπως της ΝΙΚΕ κτλ.) αποφάσισε τη μεταφορά της παραγωγικής διαδικασίας σε χώρες με χαμηλό παραγωγικό κόστος. Το 18% της παραγωγής του μεταφέρθηκε στην Κίνα και το 12% στην Πολωνία. Το υπόλοιπο μέρος της παραγωγής μεταφέρθηκε ασφαλώς σε χώρες όπως η Ρουμανία, το Πακιστάν και η Ινδία όπου τα εργατικά χέρια είναι τα πιο φτηνά στο πλανήτη. Με όπλο και σλόγκαν την ενίσχυση των τοπικών οικονομιών των χωρών αυτών και τη προβολή του ΙΚΕΑ από τα ΜΜΕ ως σωτήρα, το ΙΚΕΑ πέτυχε τη μείωση του κόστους παραγωγής του στο μισό διπλασιάζοντας ταυτόχρονα τα κέρδη του. Και μάλιστα σε χώρες που στο παρελθόν εταιρίες σαν τη Νike κατηγορήθηκαν για την εμπλοκή ανηλίκων στη παραγωγική διαδικασία κάτω από άθλιες εργασιακές συνθήκες. Στα εργοστάσια που το ΙΚΕΑ είχε μεταφέρει την παραγωγή του αποδείχτηκε ότι το εργατικό δυναμικό απαρτιζόταν και από παιδιά 4 και 5 χρονών με αμοιβή που δεν ξεπερνάει τα 5 $ ημερησίως. Στην Ινδία συγκεκριμένα παιδιά 4 και 5 χρονών είναι υπεύθυνα για το δίπλωμα χαλιών με τη φίρμα του ΙΚΕΑ που στη συνέχεια εξάγονται σε καταστήματα στη Νέα Υόρκη και το Άμστερνταμ.

Τα καταστήματα ΙΚΕΑ για να αποφύγουν να βιώσουν μια πτώση στις πωλήσεις όπως στη περίπτωση της NIKE έσπευσαν να ανακοινώσουν τη συνεργασία τους με τον διεθνή οργανισμό UNICEF με σκοπό την εξάλειψη της παιδικής εργασίας. Με μια δωρεά 500.000$ σε ένα πρόγραμμα της UNICEF με τίτλο «όχι παιδιά σε εργοστάσια» το ΙΚΕΑ κατάφερε και πάλι να διασώσει την εικόνα του. Τα γεγονότα όμως στέκονταν εμπόδιο και η εταιρία ξαναβρέθηκε σε δύσκολη θέση όταν πάλι σε συνεργαζόμενα εργοστάσια στην Ινδία παιδιά και γυναίκες βρέθηκαν να δουλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες. Οι εκπρόσωποι δήλωσαν αδυναμία στο να ελέγξουν όλα τα εργοστάσια τους επιρρίπτοντας τις ευθύνες στα τοπικά εργοστάσια των χωρών αυτών. Ας αναφερθεί ότι τα εργοστάσια ΙΚΕΑ σ’ αυτές τις πάμφτωχες χώρες είναι αποκλειστικής εκμετάλλευσής τους, μια και δεν παράγεται σ’ αυτά κανένα προϊόν άλλης εταιρίας. Χαρακτηριστικά ο Valerio Di Bussolo (υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων του ΙΚΕΑ στην Ιταλία) δήλωσε πως «είναι αδύνατο να είναι σίγουροι 100% ότι τα εργοστάσια με τα οποία συνεργάζονται σε άλλες χώρες δεν καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα των εργατών ή δεν παρανομούν).

Στο βωμό της προσφοράς φθηνών επίπλων στους καταναλωτές πέρα από την εκμετάλλευση παιδιών και γενικά πέρα από τη χρήση όσο το δυνατόν πιο φθηνών εργατικών χεριών, στη θυσία δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι των καταστημάτων ΙΚΕΑ.

Το Μάρτη του 2006, η οργάνωση Oxfam έκανε έρευνα σε επιχειρήσεις που δούλευαν για λογαριασμό της ΙΚΕΑ, κυρίως στην Ινδία και άλλες χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας. Οι ερευνητές της Oxfam μίλησαν με εκατοντάδες εργαζόμενους και με τις διοικήσεις των επιχειρήσεων. Ιδού ορισμένα από τα συμπεράσματα:

· Σε όλες σχεδόν τις επιχειρήσεις, ο συνδικαλισμός απαγορεύεται, ή κηρύσσεται ανεπιθύμητος.

· Στις επιχειρήσεις όπου δεν υπάρχει καμιά συνδικαλιστική παρέμβαση, οι εργαζόμενοι δουλεύουν από 12 έως 15 ώρες τη μέρα, ενώ οι μισθοί είναι «απροσδιόριστοι».

· Οι μισθοί κυμαίνονται, σε κάθε περίπτωση, από 38 έως 49 δολάρια το μήνα!

· Οι δύο πρώτες ώρες υπερωριακής απασχόλησης δεν πληρώνονται, ενώ οι τέσσερις ώρες υπερωρίας πληρώνονται με 1 (ένα) δολάριο...

Στην Ινδία και συγκεκριμένα στη Μπούρμα, το ΙΚΕΑ απασχολεί καταναγκαστικά στη παραγωγή των προϊόντων του πολιτικούς κρατούμενους με σχεδόν ανύπαρκτη αμοιβή.

Το 1999 στη Γαλλία το ΙΚΕΑ υπέστη κατακόρυφη πτώση των πωλήσεων όταν ένα email από το εσωτερικό του καταστήματος έφτασε στο τύπο. Το συγκεκριμένο email απευθυνόταν στο υπεύθυνο διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού του καταστήματος συμβουλεύοντας τον να μην προσλαμβάνονται «έγχρωμοι» για τη διανομή των καταλόγων μιας και ο κόσμος συνήθως δεν ανοίγει την πόρτα του σε έγχρωμους. Ύστερα από πιέσεις αποκαλύφθηκε ότι το Γαλλικό κατάστημα απασχολούσε έγχρωμους μόνο σε δουλειές που δεν είχαν απευθείας επαφή με το κοινό. Ούτε πωλητές ούτε διανομείς. Στην Ιταλία επίσης σφοδρές διαμαρτυρίες ξέσπασαν από τους εργαζόμενους αντιδρώντας στα σκληρά ωράρια και στην απόφαση του καταστήματος να λειτουργήσει και τις Κυριακές «προσφέροντας αγάπη στους καταναλωτές 7 μέρες την εβδομάδα». Ένας εργαζόμενος του ΙΚΕΑ στην Ιταλία δήλωσε ανώνυμα πως «οι μέρες που αισθανόσουν μέλος μιας οικογένειας στο κατάστημα είχαν παρέλθει οριστικά».

Τώρα οι εργαζόμενοι είναι αντιμέτωποι με αδιάλλακτους κανόνες σκληρά ωράρια που σε πολλές περιπτώσεις (και στην Ελλάδα) ξεπερνούν τις νόμιμες, με επιβεβλημένη εργασία από τη σύμβαση και της Κυριακές χωρίς την παραμικρή αύξηση εργατικού δυναμικού, με αλλαγές βάρδιας χωρίς ειρμό, με εργαζόμενους φιμωμένους χωρίς κανένα δικαίωμα πέρα από την επιβεβλημένη φυσική τους παρουσία κάτω από συγκεκριμένους κανόνες της γνωστής καπιταλιστικής ηθικής.

Πιο συγκεκριμένα, για παράδειγμα, το άρθρο 9 η σύμβαση εργασίας των καταστημάτων ΙΚΕΑ και στη Ελλάδα ορίζει με σαφήνεια πως: «η ιδιόρρυθμη υπερωριακή απασχόληση και νόμιμη υπερωριακή απασχόληση στους εργαζόμενους, ως και η τοιαύτη κατά τις νυχτερινές ώρες και τις εξαιρετέες εορτές του έτους ή τις Κυριακές είναι υποχρεωτική για αυτόν, εφόσον η εργασία θεωρείται απαραίτητη για την εταιρεία». Η «ιδιομορφία» στην εφαρμογή του άρθρου 9 στα ΙΚΕΑ είναι ότι απουσιάζει η αναφορά για την απαραίτητη συναίνεση του εργαζομένου στην περίπτωση «διευθυντικού δικαιώματος»

Το παραπάνω άρθρο ουσιαστικά δεσμεύει μέσω της υπογραφής τον εργαζόμενο να ακολουθήσει οτιδήποτε η επιχείρηση κρίνει απαραίτητο. Τα νυχτερινά ωράρια, η Κυριακάτικη εργασία και η εργασία σε γιορτές που είναι εξαιρετέες, για τον εργαζόμενο είναι αυτονόητα εφόσον πάντα η εταιρία κρίνει ότι είναι απαραίτητο. Η κατάσταση επιβαρύνεται δραματικά αφού σύμφωνα και με αστικές δημοσιεύσεις -και συγκεκριμένα στα «Νέα»- το νέο ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων αυτών δεν άνοιξε χώρο για νέες προσλήψεις, για νέες θέσεις εργασίας. Αντίθετα, η εταιρία με την λίαν επιεικώς απαράδεκτη σύμβασή της κάτω από την κάλυψη τού ό,τι κρίνει απαραίτητο αυτή ο εργαζόμενος πρέπει να το κάνει, καταφέρνει σε όλα τα καταστήματα να καλύψει τις επιπλέον ανάγκες που γεννάει η αύξηση του ωραρίου λειτουργίας με το υπάρχον δυναμικό της. Συγκεκριμένα, οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με επιπρόσθετη απλήρωτη εργασία και ασυνάρτητο εργασιακό ωράριο. Σε πολλές περιπτώσεις είναι χαρακτηριστικό ότι οι εργαζόμενοι πληρώνονται για 6 ώρες ενώ μπορεί να απασχολούνται ακόμη και για 9.

Όσον αφορά στο νέο κατάστημα ΙΚΕΑ στο Αιγάλεω, έχει συνολική επιφάνεια 26.000τ.μ. και απασχολεί 580 υπαλλήλους, αριθμός εργαζομένων που, με δεδομένες τις βάρδιες και αφαιρώντας τα στελέχη και το διοικητικό προσωπικό, αποδεικνύεται αρκετά μικρός σε αντιστοιχία με τα τετραγωνικά του καταστήματος και τον όγκο των καταναλωτών που καλύπτονται καθημερινά. ‘Οσον αφορά τις συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων του ΙΚΕΑ δεν διαφέρουν πολύ από τα εργοστάσια. Άνθρωποι που δουλεύουν για ελάχιστα χρήματα περισσότερες ώρες από το καταναγκαστικό 8ωρο στα σύγχρονα κάτεργα των επιχειρηματιών. Ο εργοδότης επιδιώκει την εξαντλητική εκμετάλλευση του εργαζομένου αφού του επιβάλλει να δουλεύει καθημερινά υπερωρίες. Παράλληλα προσπαθεί να προωθήσει θεσμικά την 24ωρη λειτουργία των καταστημάτων 7 μέρες την εβδομάδα, θεσμική προώθηση που έχει ακουστεί και από αρμόδιο θεσμικό κυβερνητικό στέλεχος.

Ο καταμερισμός της εργασίας λειτουργεί στη βάση της κάθετης οργάνωσης. Πρόκειται για ένα αυστηρά οριοθετημένο οργανωτικό καθεστώς μέσα στην επιχείρηση, σύμφωνα με το οποίο αναπτύσσονται αναρίθμητες βαθμίδες εξουσίας μεταξύ των εργαζομένων που κατοχυρώνουν τον απόλυτο έλεγχο απόδοσης και συμπεριφοράς του καθενός από αυτούς. Η απόλυτα εξουσιαστική κατάτμηση του εργασιακού χώρου και των εργασιακών καθηκόντων θωρακίζει την αποξένωση. Χωρίζοντας τους εργαζόμενους σε τομείς με τον καθένα να γνωρίζει τι συμβαίνει στο δικό του και μόνο τομέα, τα προβλήματα που δημιουργούνται κάπου αλλού πιθανό να μείνουν άγνωστα. Αυτό σίγουρα διευκολύνει τον εργοδότη και δημιουργεί αναχώματα στην πιθανότητα εκδήλωσης εργασιακής αλληλεγγύης. Εξάλλου, οι βαθμίδες εξουσίας και ελέγχου δεν είναι τίποτε άλλο από απαράβατη θέσμιση του χαφιεδισμού. Ο χαφιεδισμός δεν παραμένει «μια έφεση» στην διακριτική ευχέρεια εργαζομένων με «ανάλαφρη» ταξική ηθική αλλά οργανώνεται επιστημονικά και γίνεται διατεταγμένο χαρακτηριστικό του κάθε «υπεύθυνου» εργασιακού ρόλου. Είναι αναγκαίο να αναφερθεί εδώ ότι σε μία συνομιλία πελάτη του ΙΚΕΑ με στέλεχος της εταιρίας για κάποιο πρόβλημα που αφορούσε εμπόρευμα, η άνεση με την οποία ζητήθηκαν τα ονόματα των υπαλλήλων που εξυπηρέτησαν το συγκεκριμένο πελάτη ήταν χαρακτηριστική. Οι ταμπέλες με τα ονόματά τους που φοράνε οι υπάλληλοι επιβεβαιώνουν κάθε φορά τον βαθμό έκθεσής τους προς κάθε κατεύθυνση. Εξάλλου είναι ίδιον του τριτογενή τομέα σε σχέση με τον δευτερογενή ότι κάθε πελάτης είναι και αφεντικό.

Ο συνδικαλισμός είναι δύσκολος σε τέτοιες επιχειρήσεις έως και ακατόρθωτος τις περισσότερες φορές. Γνωρίζουμε ότι υπάρχει επιχειρησιακό σωματείο στα ΙΚΕΑ αλλά απολύτως τίποτε παραπάνω. Δεν είναι τυχαίο ότι στα ψιλά γράμματα των συμβάσεων αναφέρεται η «ανάγκη» για εχεμύθεια έξω από το χώρο εργασίας και την μη μεταφορά εγγράφων και δεδομένων από αυτόν προς εξωτερικούς παράγοντες, γεγονός το οποίο δικαιολογεί μέχρι και απόλυση. Παρακολουθούνται με κάμερες σε όλο τον εργασιακό χώρο ακόμη και στα parking και τις τουαλέτες. Στα εγκαίνια του ΙΚΕΑ είχε ειπωθεί ότι με την δημιουργία τέτοιων καταστημάτων θα μειωθεί σημαντικά η ανεργία, αλλά εδώ συμβαίνει το αντίθετο.

Κάτω από τη στενή παρακολούθηση των καμερών οι εργαζόμενοι έχουν μετατραπεί σε μαριονέτες με την κάθε τους κίνηση να ελέγχεται από συστήματα παρακολούθησης που καταγράφουν σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και τις ομιλίες τους. Και όλα αυτά με σκοπό την προστασία των καταναλωτών. Στο Ιταλικό ΙΚΕΑ εργαζόμενοι καταγγέλλουν ανώνυμα ότι πάρα πολλοί συνάδελφοι τους απολύθηκαν λόγω «απρεπούς συμπεριφοράς» που κατέγραψαν τα συστήματα παρακολούθησης. Το ΙΚΕΑ δεν ήρθε για να προσφέρει νέες θέσεις εργασίας. Το ΙΚΕΑ είναι μια επιχείρηση με σκοπό, προφανώς, μόνο το κέρδος. Δεν είναι μια ανθρωποκεντρική εταιρία όπως θέλει να εμφανίζεται. Αναφέρεται από υπαλλήλους των συγκεκριμένων καταστημάτων πως η ώρα που τελειώνει ένας απογευματινός εργαζόμενος τη δουλειά του παραμένει για αυτούς εντελώς άγνωστη μιας και είναι επιβαρυμένοι όπως και σε άλλες αλυσίδες με την τακτοποίηση των εμπορευμάτων μετά τις πολύωρες επισκέψεις των καταναλωτών.

Το ΙΚΕΑ με αντάλλαγμα το χαμηλό κόστος για τους καταναλωτές δεν διστάζει να αναθέτει σε υπαλλήλους καθήκοντα που κανονικά αποτελούν αρμοδιότητες τριών και τεσσάρων υπαλλήλων. Έτσι και αλλιώς ο ιδρυτής χαρακτηριστικά δήλωσε σε συνέντευξή του στη New York Times πως κύριο μέλημα της επιχείρησης είναι η διατήρηση των τιμών σε όσο το δυνατόν χαμηλότερα επίπεδα με κάθε μέσο. Έτσι λοιπόν από τη σκλαβιά των υπαλλήλων στις παραγωγικές μονάδες του ΙΚΕΑ μέχρι την φασιστική εκμετάλλευση των υπαλλήλων στα καταστήματα το ΙΚΕΑ κρατάει το λόγο του για χαμηλές τιμές σε βάρος των ίδιων του των εργαζομένων. Και η γενικευμένη υποκρισία συνεχίζεται με τον όμιλο συνεχώς να βραβεύεται για τη φιλανθρωπική συνεισφορά του…