Για εμάς και διάφορα άλλα υλικά που πιθανόν να σας ενδιαφέρουν

αφίσσα αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες εργάτες απεργούς πείνας από εργατικές πρωτοβουλίες

αφίσσα αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες εργάτες απεργούς πείνας

Κατάληψη Υπουργείου Εργασίας

Ο δίκαιος αγώνας των 300 μεταναστών-εργατών

απεργών πείνας είναι και δικός μας αγώνας!

Εδώ και 35 μέρες, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, 300 μετανάστες εργάτες έχουν ξεκινήσει μια σκληρή απεργία πείνας. Διεκδικούν ίσα δικαιώματα με τους ντόπιους συναδέλφους τους και τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και των μεταναστριών που ζουν, εργάζονται και μετακινούνται στη χώρα.

Επιθυμώντας να διαχύσουμε το πνεύμα αυτού του αγώνα στο κέντρο της Αθήνας, καταλαμβάνουμε τις υπηρεσίες του Υπουργείου Εργασίας στην πλατεία Κοραή. Πρόκειται για το κτίριο όπου το Δεκέμβριο του 2010 ο αιγύπτιος μετανάστης εργάτης Emand Aziz, δουλεύοντας ανασφάλιστος και μέρα Κυριακή στο Υπουργείο Εργασίας, σε συνθήκες όπου δεν τηρούνταν τα στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας, σκοτώθηκε πέφτοντας από τον 3ο όροφο. Πρόκειται για ένα από τα κρατικά κτίρια τα οποία καθαρίζουν μετανάστες δουλεύοντας για εργολάβους-δουλεμπόρους και στα οποία βασιλεύει ο εργασιακός μεσαίωνας, η αδήλωτη εργασία, η εργοδοτική βαρβαρότητα. Τι έχουν να πουν γι’ αυτό οι εργαζόμενοι στο υπουργείο εργασίας; Τι έχουν να πουν για τον αγώνα των 300 μεταναστών-εργατών που περιλαμβάνει όλους τους μετανάστες και τις μετανάστριες και, ακόμη περισσότερο, όλη την τάξη των εργαζομένων;

Το τελευταίο 24ωρο, είκοσι μετανάστες απεργοί πείνας έχουν μεταφερθεί σε νοσοκομεία της Αθήνας με συμπτώματα βαριάς αφυδάτωσης και νεφρικής ανεπάρκειας και τέσσερις σε νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης με λιποθυμικά επεισόδια. Σε κάποια από τα νοσοκομεία όπου μεταφέρονται, δε γίνονται δεκτοί, ενώ σε άλλα, αστυνομικοί απαιτούν από το νοσηλευτικό προσωπικό τα ονόματά τους.

Οι 300 απεργοί πείνας διακινδυνεύουν τη ζωή τους όχι στη βάση ατομικών και ωφελιμιστικών κινήτρων αλλά για ένα συλλογικό δίκαιο, σε ένα αγώνα που διεκδικεί την αξιοπρέπεια όλης της εργατικής τάξης. Οι μετανάστες οργανώθηκαν μέσα από δημόσιες και οριζόντιες συνελεύσεις στην Κρήτη, θεμελιώνοντας μέσα από συλλογικές διαδικασίες έναν από τους πιο μαζικούς αυτόνομους αγώνες μεταναστών-εργατών στην ελλάδα. Ζήτησαν από την πρώτη στιγμή την αλληλεγγύη και τη γεφύρωση του αγώνα τους με τα προτάγματα όλων των ανθρώπων και των συλλογικοτήτων που αγωνίζονται για ένα κόσμο ισότητας και ελευθερίας. Παραθέτουμε αποσπάσματα από το κείμενο της συνέλευσης των απεργών πείνας, με το οποίο ζητούν την αλληλεγγύη μας:

«…Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας… Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων… Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό… Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία... Αυτό δηλαδή που έχει επικρατήσει και στις δικές μας πατρίδες και μας ανάγκασε να ξενιτευτούμε… εμείς και τα παιδιά μας…»

Ο ταξικός λόγος των απεργών συγκρούεται με το σύνολο των αντι-μεταναστευτικών πολιτικών που θέλουν τη ζωή και την εργασία των μεταναστριών και των μεταναστριών παράνομη, υποτιμημένη και πολιτικά απροστάτευτη απέναντι στις δολοφονικές διαθέσεις των αφεντικών και των στρατιωτικών και αστυνομικών θεσμών των εθνικών κρατών.

Το ελληνικό κράτος έχει τα χέρια του βαμμένα με αίμα. Συμμετέχει στις διεθνείς διακρατικές συμμαχίες που είναι υπεύθυνες για τη (δήθεν ανθρωπιστική) στρατιωτική κατοχή σε χώρες από όπου προέρχονται οι μετανάστες. Στα σύνορά του, σε συνεργασία με τις συνοριοφυλακές άλλων χωρών, τη FRONTEX και τους κρατικά ελεγχόμενους δουλεμπόρους, οδηγεί τους μετανάστες και τις μετανάστριες σε ναρκοπέδια, στο βυθό του αιγαίου και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην περιφέρεια της χώρας, όπου επικρατούν απάνθρωπες συνθήκες μαζικού εγκλεισμού, βασανιστηρίων και διαδικασίες βίαιων απελάσεων.

Στα εγκλήματα αυτά, όπως και στην ευρύτερη υποτίμηση της ζωής και της εργασίας των μεταναστών και των μεταναστριών από τα μικρά και τα μεγάλα αφεντικά, συντελούν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά και ένα διακριτό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που κεφαλαιοποιεί εδώ και 30 χρόνια τον πλούτο που παράγει η μεταναστευτική εργατική δύναμη. Οι μετανάστες και οι μετανάστριες, αν και αόρατοι και απομονωμένοι, βρίσκονται ακριβώς δίπλα μας και αποτελούν έναν τεράστιο παραγωγικό πληθυσμό που ζει, εργάζεται, μετακινείται, επιθυμεί, δημιουργεί οικογένειες, κοινότητες και δίκτυα αλληλεγγύης.

Ο αγώνας των 300 μεταναστών-εργατών αποδεικνύει τη συλλογική ικανότητα μιας αυτόνομης, ταξικής και κοινωνικής δράσης όλων όσων δε θεωρούνται θεσμικά πολίτες από τα κράτη και δείχνει το δρόμο για να συναντηθούν οι αγώνες των μεταναστών με αυτούς των ντόπιων. Και αυτό τρομάζει τα αφεντικά.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ο αγώνας τους χτυπήθηκε από την πρώτη στιγμή από το κράτος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, γι’ αυτό έγινε άρση ασύλου και απαγόρευση μιας πολιτικής διαμαρτυρίας στη Νομική, ενώ τώρα επιχειρείται για πρώτη φορά η ποινική δίωξη σε απεργούς πείνας. Αυτός ο κανιβαλιστικός και ρατσιστικός λόγος δουλεύεται εδώ και χρόνια από τους μηχανισμούς του κράτους, και στην εκκένωση τη Νομικής τον ακούσαμε από το στόμα των διαφόρων υπουργών εσωτερικών, εργασίας και νταβατζήδων του πολίτη, καθώς και των τραμπούκων του τύπου.

Καθώς η απεργία πείνας φτάνει σε ένα επικίνδυνο για την υγεία των μεταναστών-εργατών στάδιο, επιστρατεύεται τώρα το “καθεστώς ανοχής” ως πρόταση στους απεργούς. Το “καθεστώς ανοχής” δεν αποτελεί ανθρωπιστική αλλά μια ασαφή ρύθμιση, καθώς δίνει για έξι μήνες την άδεια να μείνουν οι μετανάστες εδώ με πρόθεση απέλασης, χωρίς τη δυνατότητα να μπορούν να φύγουν από τη χώρα εάν το επιθυμούν. Γι’ αυτό και οι απεργοί απορρίπτουν την πρόταση αυτή.

Οι αγωνιζόμενοι μετανάστες απεργοί πείνας βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του κοινωνικού πολέμου. Προτάσσουν τη ζωή τους, ενάντια στη βαρβαρότητα της εξουσίας, την εξαθλίωση και την κουλτούρα θανάτου που προσπαθεί να επιβάλει το κράτος σ’ ολόκληρη την κοινωνία. Αγωνίζονται για τη ζωή, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Για έναν κόσμο όπου ο θάνατος δεν θα έχει πια εξουσία… Γι’ αυτό, καλούμε όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας να σταθούν αλληλέγγυα στον αγώνα των 300 απεργών πείνας που γίνεται για λογαριασμό όλων μας. Γιατί η αλληλεγγύη μεταξύ όλων των καταπιεσμένων είναι το όπλο μας. Γιατί η αλληλεγγύη δεν είναι μόνο συμπαράσταση αλλά και σύγκρουση για μια κοινωνία αυτοδιεύθυνσης, χωρίς σύνορα, χωρίς φράχτες, χωρίς στρατόπεδα συγκέντρωσης, χωρίς ρατσισμό, χωρίς εκμετάλλευση.

«Δε θα φτηνύνουμε εμείς τη ζωή, που την έχουν κάνει αμελητέα κι αναλώσιμη.
Εμείς θα ακριβύνουμε το θάνατο, τόσο που να ’ναι αβάσταχτος κι αδιανόητος».

Καλούμε σε στήριξη της κατάληψης από τις 8 το πρωί και σε συγκέντρωση σήμερα, στις 2μμ, στο Υπουργείο Εργασίας στην Πλατεία Κοραή.



  • Αλληλεγγύη σε όλους τους αγωνιζόμενους μετανάστες και τις μετανάστριες
  • Κοινοί αγώνες όλων των καταπιεσμένων
  • Για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας
Αλληλέγγυες και Αλληλέγγυοι

Για την Γενική Απεργία της 23 Φεβρουαρίου

Στις απεργιακές συγκεντρώσεις του κέντρου της αθήνας συμμετείχαν χιλιάδες εργαζόμενοι με εξαίρεση τη θλιβερή ολιγομελή συνάθροιση των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και των παρατρεχάμενων τους.
Στους χιλιάδες απεργούς και διαδηλωτές το κράτος απάντησε με μαζική χρήση χημικών και επιθέσεις αστυνομικών δυνάμεων σε μπλόκ εργατικών σωματείων και άλλων εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι αντιστάθηκαν όπως μπορούσαν και παρέμειναν μέχρι αργά το απόγευμα στο σύνταγμα φωνάζοντας συνθήματα.
Γενική απεργία δεν είναι όμως μόνο η απεργιακή συγκέντρωση και η διαδήλωση στο κέντρο της αθήνας, αλλά και η περιφρούρηση της στους εργασιακούς χώρους.
Ένδεικτικά αναφέρουμε ότι από τα μεσάνυχτα αποκλείστηκε απο το Σωματείο Εργαζομένων στις Ταχυδρομικές Ταχυμεταφορικές Επιχειρήσεις Αττικής το κέντρο διαλογής της Γενικής Ταχυδρομικής, (οι εργαζόμενοι εκεί είναι απλήρωτοι εδώ και 3 μήνες), ενώ οι εργαζόμενοι στη wind απέκλεισαν το κτιριο της wind που βρίσκεται στη λεωφόρο αθηνών.
Όσο και να είναι αναγκαία η συμμετοχή μας σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση, γενικές απεργίες χωρίς συνέχεια, χωρίς κανένα σχεδιασμό και χωρίς συνολική σύγκρουση με το σύστημα που προωθεί τα αντεργατικά μέτρα, την ανεργία, την εξαθλίωση και τις απολύσεις, είναι απλά αναποτελεσματικές.
Μόνο με μια γενική απεργία διαρκείας και γενική κινητοποίηση όλων των εργαζομένων μπορούμε να φέρουμε τα πάνω κάτω.
Αλλά αυτό είναι ακριβώς που φοβούνται και οι εργατοπατέρες και σαμποτάρουν ακόμα και αυτές τις απεργίες που εξαγγέλουν οι ίδιοι.
Είναι επιτακτική ανάγκη σήμερα, να οργανωθούμε ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία που λειτουργεί ως πέμπτη φάλαγγα των αφεντικών μέσα στο εργατικό κίνημα.

Πόσο απέχει η νίκη από την ήττα; ή το πικρό ημερολόγιο των Metropolis (Tromopolis)

Όταν τον Μάρτιο του 2010 φτάσαμε να χαμογελάμε για την υποτιθέμενη νίκη των εργαζομένων ενάντια στα σχέδια του Ανδρέα Κουρή για 4ήμερη εργασία, κανείς δεν φανταζόταν πόσο γρήγορα θα έφτανε η κατάσταση στο σημείο που είναι σήμερα.

Τότε ήταν η συσπείρωση των εργαζομένων που απέτρεψε τα απαράδεκτα εργοδοτικά σχέδια. Ήταν η μαζική αντίδραση που αιφνιδίασε την διεύθυνση των Metropolis. Η μαζική συμμετοχή στην απεργία που τους έκοψε την φόρα. Η παρ’ ολίγο δημιουργία Σωματείου που φόβισε αλλά και έκανε τον Κουρή και τους βοηθούς του σοφότερους, προσεχτικότερους, μεθοδικότερους. Μετά την φαινομενική υποχώρηση του, ξεκίνησε μια πιο μελετημένη προσπάθεια χειραγώγησης του προσωπικού του και διέλυσε εντέχνως τις όποιες κινήσεις συσπείρωσης και συλλογικότητας.

Σε μια στιγμή που η άλλοτε πανίσχυρη αλυσίδα Metropolis, έχει μείνει με τα μισά μαγαζιά, που βλέπει τον τζίρο της να πέφτει ασταμάτητα και με τους προμηθευτές της να την δαγκώνουν, μετά από σειρά επιχειρηματικών λαθών, το μόνο που κάνει είναι να επιτίθεται με σαδιστική μανία στο προσωπικό της.

Απολύει. Καθυστερεί σε μόνιμη βάση την πληρωμή δεδουλευμένων. Αναγκάζει σε υπερωριακή εργασία χωρίς να την πληρώνει. Εκφοβίζει και προτρέπει σε παραίτηση με την απειλή της πτώχευσης. Τρομοκρατεί. Διχάζει. Με απόψεις όπως, το 8ωρο είναι 9.00 με 18.00, επιτίθεται σε ανθρώπους που δουλεύουν σε αυτήν την επιχείρηση για περισσότερα από 10 χρόνια, ανθρώπους που βοήθησαν να γίνει το Metropolis από μαγαζί με τουριστικά στην αλυσίδα που όλοι ξέρουμε με μόνη απολαβή το βασικό μισθό.

Και αφού τ’ αφεντικά πήραν φόρα δεν τους σταματάει τίποτα. Ενόψει της γενικής απεργίας απειλούν με εκδικητικές και δυσμενείς μετακινήσεις σε άλλα καταστήματα όποιου απεργήσει. Αναζητούν απεργοσπάστες για να λειτουργήσουν τα καταστήματα όπου εργαζόμενοι απεργούν καθολικά.

Και ακόμα δεν τα έχουμε δει όλα τα «όπλα»… του αφεντικού.

Συνάδελφε, όσο σκύβεις τόσο στρώνεις σβέρκο. Τρόμαξέ τους, το έχεις ξανακάνει. Δεν έχουν δικαίωμα στην αξιοπρέπεια σου. Δεν τα φάγαμε και δεν τα τρώμε μαζί!!!!!!!!

Γενική απεργία 23. 2.2011.

Aφίσσα για την γενική απεργία της Τετάρτης 23/2

Αφίσσα για την απεργία της Τετάρτης 23/2 που κολλήθηκε και κολλιέται στο εμπορικό κέντρο της αθήνας, σε πολυκαταστήματα και super markets.
Απεργιακή προσυγκέντρωση εργαζομένων - ανέργων από το εμπόριο, μουσείο 10.30 π.μ

Aπόλυση εργαζόμενης στα σούπερ μάρκετ Αρβανιτίδη

Καταγγελία του εργατικού κέντρου κοζάνης

Καταγγέλλουμε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την εκβιαστική τακτική της Διοίκησης της επιχείρησης ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗΣ ΑΕΕΕ, σε βάρος των εργαζομένων. Σε ένδειξη εργοδοτικού «τσαμπουκά» εκβιάζει και τρομοκρατεί καθημερινά τους εργαζόμενους της επιχείρησης, τους απειλεί ότι γνωρίζει ποιοι συνδικαλίζονται και ότι θα τους απολύσει. Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες είναι άνθρωποι οικογενειάρχες με αξιοπρέπεια και κανείς δεν έχει το δικαίωμα καθημερινά στο χώρο εργασίας, να τους καταρρακώνει και να τους απειλεί κατ΄αυτόν τον τρόπο.

Η συγκεκριμένη επιχείρηση χθες απέλυσε την Αντιπρόεδρο του νεοσύστατου Σωματείου των εργαζομένων στα «ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ». Αυτή η απόλυση έχει συγκεκριμένο στόχο: να τρομοκρατήσει τους υπόλοιπους εργαζόμενους, για να μην ακολουθήσουν το παράδειγμα αυτών που σηκώνουν ανάστημα, που δεν σκύβουν το κεφάλι, που οργανώνουν την πάλη τους.

Εάν οι αρμόδιοι της συγκεκριμένης επιχείρησης και τα τοπικά τσιράκια τους πιστεύουν ότι με απολύσεις, εκβιασμούς και απειλές θα χειραγωγήσουν τη δράση του Σωματείου, τους ενημερώνουμε ότι είναι βαθειά νυχτωμένοι.
Η απόλυση αυτή, έρχεται να προστεθεί σε ένα και ολοένα αυξανόμενο κύμα εργοδοτικών αυθαιρεσιών στον ιδιωτικό τομέα και να καταδείξει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την εργοδοτική αναλγησία .

Οι απολύσεις συνδικαλιστικών στελεχών που μάλιστα έχουν και αυξημένη προστασία με βάση τον Ν. 1264/ 82, αποτελούν πράξη τρομοκράτησης συνδικαλιστικής δράσης.
• Καλούμε το Υπουργείο εργασίας και το ΣΕΠΕ Δ. Μακεδονίας, να παρέμβει άμεσα και να μην αφήσει να προστεθούν κι άλλοι εργαζόμενοι στη στρατιά των ανέργων.
• Καλούμε την Ο.Ι.Υ.Ε και τη Γ.Σ.Ε.Ε να παρέμβουν άμεσα ώστε να ακυρωθεί η απόλυση

Το Εργατικό Κέντρο Ν. Κοζάνης θα προστατέψει με κάθε τρόπο την εργαζόμενη της επιχείρησης και απαιτεί άμεσα την ανάκληση της απόλυσης.

Το Εργατικό Κέντρο Ν. Κοζάνης, θα προβεί σε όλα τα μέσα για να προστατέψει τα κοινωνικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων που καταπατούνται βάναυσα από την εργοδοτική αυθαιρεσία και καλούμε τους εργαζόμενους να συσπειρωθούν γύρω από το Σωματείο.
Γραφείο Τύπου
ΚΟΙΝ.
Υπουργείο Εργασίας
ΣΕΠΕ Δ. Μακεδονίας
ΓΣΕΕ
Ο.Ι.Υ.Ε
Σωματεία δύναμης Εργατικού Κέντρου Ν. Κοζάνης
Εργατικά Κέντρα
Αρβανιτίδη ΑΕΕΕ

Kατάληψη ΓΣΕΕ σε ένδειξη αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας

πριν λίγα λεπτά έγινε κατάληψη της ΓΣΕΕ από την πρωτοβουλία αλληλεγγύης, αναρτήθηκαν πανό και μοιράστηκε δελτίο τύπου
(η κατάληψη έληξε αργά το μεσημέρι)

6 λόγοι για τους οποίους είμαστε σήμερα εδώ


Είμαστε σήμερα εδώ, γιατί 300 μετανάστες εργάτες βρίσκονται ήδη στη 15η μέρα απεργία πείνας διεκδικώντας νομιμοποίηση και ίσα δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους. Οι 300 ούτε εκλιπαρούν για ελεημοσύνη ούτε απαιτούν κάτι παράλογο. Διεκδικούν, με μόνο όπλο το σώμα τους, όσα δικαιούνται, όσα είναι αυτονόητα για μια αξιοπρεπή ζωή. Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος, κανένας εργάτης δεν μπορεί να δουλεύει με σπασμένο μεροκάματο και χωρίς ένσημα, κανένας πολίτης δεν μπορεί να ζει υπό τη διαρκή απειλή της απέλασης.

Είμαστε σήμερα εδώ, για να σπάσουμε την εκστρατεία λάσπης που δέχεται εδώ και 15 μέρες ο αγώνας των μεταναστών από τα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα. Οι ίδιοι που λεηλάτησαν τα δημόσια οικονομικά και τώρα καταργούν κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, κατηγορούν τους ξένους εργάτες ως απειλή για την κοινωνία. Οι λίγοι που πλούτισαν και πλουτίζουν από τη φτώχεια των πολλών, προσπαθούν να στρέψουν τους εργαζόμενους σε αλληλοσπαραγμό.

Είμαστε σήμερα εδώ, γιατί οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και η ΓΣΕΕ τηρούν εδώ και 15 μέρες ένοχη σιωπή για τον αγώνα των 300. Δεν μίλησαν την ώρα που οι μετανάστες διώχνονταν από τη Νομική υπό την απειλή της αστυνομικής βίας, δεν έκαναν τίποτα για τις άθλιες συνθήκες του κτιρίου στο οποίο μεταφέρθηκαν, δεν τοποθετούνται ούτε τώρα, παρά το ότι το αίτημα για νομιμοποίηση όλων των μεταναστών έχει υιοθετηθεί από τα συνδικάτα εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια.

Είμαστε σήμερα εδώ γιατί οι μετανάστες δεν είναι γενικώς μια αναξιοπαθούσα ομάδα πληθυσμού, αλλά αναπόσπαστο τμήμα της εργατικής τάξης. Βρίσκονται στην καρδιά όλων των παραγωγικών δραστηριοτήτων εντάσεως εργασίας και αντιμετωπίζουν την πλέον στυγνή εκμετάλλευση, Τα αιτήματα τους πρέπει να αποτελέσουν μέρος των προτεραιοτήτων του εργατικού κίνηματος.

Είμαστε σήμερα εδώ γιατί ο αγώνας των 300 μεταναστών εργατών αποτελεί οργανικό τμήμα του κινήματος αντίστασης στην επίθεση εργοδοσίας, κυβέρνησης και ΕΕ, είναι ένα ακόμα μέτωπο των ευρέων αντιστάσεων εναντία στο Μνημόνιο και τη φαλκίδευση των κοινωνικών δικαιωμάτων. Η νίκη των μεταναστών θα είναι νίκη όλης της εργατικής τάξης και θα βοηθήσει τα κινήματα να παλέψουν από καλύτερες θέσεις την επόμενη μέρα.

Είμαστε σήμερα εδώ γιατί τα μεροκάματα δεν τα ρίχνουν οι μετανάστες, αλλά ο ρατσισμός. Γιατί ο οχετός του εκφασισμού μας απειλεί όλους και όλες.

Πρωτοβουλία αλληλεγγύης

Μήνυμα των απεργών πείνας προς τους αλληλέγγυους

Σάββατο, 5 Φεβρουάριος 2011

Εμείς οι μετανάστες απεργοί πείνας από το κτίριο της Πατησίων, τη 12η μέρα απεργίας μας, ελπίζουμε ότι εσείς οι έλληνες αλληλέγγυοι και οι εργαζόμενοι συνάδελφοί μας, όσοι ανταποκρίθηκαν μέχρι τώρα και όσοι το σκέφτονται ακόμα, να έχουν καταννοήσει ότι ο αγώνας μας είναι και δικός τους. Είναι αδιαμεσολάβητος και ακαθοδήγητος από γραφειοκρατίες, δίκαιος και ανιδιοτελής. Σας καλούμε να υπερβείτε τις όποιες διαιρέσεις, διαφορές και ιδεοληψίες, τις όποιες επιφυλάξεις απέναντι στον αγώνα μας και τον τρόπο που διαλέξαμε να γίνει. Να δώσουμε αυτή την αδιαπραγμάτευτη μάχη μαζί μέχρι τέλους. Να βγούμε νικητές από αυτήν. Να στείλουμε το μήνυμα σε κάθε έλληνα και ξένο εργάτη στην ελλαδα, να σηκώσει κεφάλι, να σταματήσει να είναι θύμα επιλόγων - που μόνο τα δικά του συμφέροντα δεν εξυπηρετούν, αλλά μόνο των εκμεταλλευτών του. Η απεργία είναι όλων μας. Η απεργία θα νικήσει.

οι απεργοί 5/2/2011

Κείμενο Απεργών Μεταναστών, Ιανουάριος 2011

Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη.
Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους.

Το τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις.

Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία σε βάρος μας. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αυτό δηλαδή που έχει επικρατήσει και στις δικές μας πατρίδες και μας ανάγκασε να ξενιτευτούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, εμείς και τα παιδιά μας.

Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.

Ιανουάριος 2011
Η Συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας