(Το κείμενο αυτό μοιράστηκε μεταξύ άλλων κατά την διάρκεια των κλεισιμάτων σε μαγαζία που λειτουργούσαν κανονικά στο κέντρο της Αθήνας την μέρα της γενικής απεργίας. Δώθηκε σε εργαζόμενους υπό καθεστώς εργασιακής τρομοκρατίας αλλα και λίγους συνειδητούς απεργοσπάστες, σε καταναλωτές που νοιάζονταν μόνο για τα ψώνια τους και σε διαδηλωτές.)
Λίγα λόγια για τα κλεισίματα μαγαζιών… Στις δύο «γενικές» απεργίες (12/12 και 13/2), κάποιος κόσμος πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη διαδήλωση προέβη σε κλεισίματα μαγαζιών που λειτουργούσαν. Έχοντας συμμετάσχει σε αυτά, κρίνουμε απαραίτητο να εκθέσουμε το σκεπτικό των πράξεών μας.Η Γενική Απεργία δεν είναι κάτι αόριστο και γενικό που απλώς συμβαίνει επειδή το κυρήττει η ΓΣΕΕ αλλά μία άμεση πράξη διεκδίκησης που κάνεις μαζί με τους συναδέλφους σου και κόντρα στο αφεντικό σου. Γνωρίζουμε ότι οι σημερινές συνθήκες εργασίας παράγουν μια σειρά από διαχωρισμένες ατομικότητες που η κάθε μία διαπραγματεύεται τη μοίρα της με το αφεντικό μόνη.
Πως σε πολλές δουλειές και να θέλεις είναι δύσκολο να απεργήσεις. Με τα κλεισίματα πρωταρχικό σκοπό είχαμε να σπάσουμε τον φόβο των εργαζομένων, να τους βοηθήσουμε να απεργήσουν ή να λουφάρουν.
Άλλωστε επιλέγουμε να κατεβαίνουμε στον δρόμο ως ενεργά υποκείμενα και όχι ως παθητικοί ακόλουθοι συνδικάτων και κομμάτων. Επειδή δεν θέλουμε να είμαστε απλώς αυτοί που περάσαμε δίπλα από τον εργαζόμενο που αντί να συνομιλήσουμε απευθείας θα συνομιλήσουμε το βράδυ μέσω των ειδήσεων, οφείλουμε τουλάχιστον να μειώσουμε την απόσταση ανάμεσα στον διαδηλωτή και τον μπουφετζή που του φτιάχνει καφέ, των διαδηλωτή και τον εμποροϋπάλληλο που μόλις τελειώσει η πορεία θα «εξυπηρετήσει» καταναλωτές.
Με τέτοιες κινήσεις αντί απλώς να διαδηλώνουμε πράττουμε, ξεπερνώντας την στείρα διαδήλωση και αναδεικνύοντας τις ταξικές αντιθέσεις που υπάρχουν στους χώρους εργασίας, φέρνοντας στην επιφάνεια τον πόλεμο ή και τις ανακωχές που κρύβονται πίσω από τις βιτρίνες του Παπασωτηρίου, του Metropolis, του Βενέτη και του E-shop, στους χώρους που εργάζονται δηλαδή μ’ ελάχιστη ή και χωρίς καμία συνδικαλιστική κάλυψη (σε περίπτωση που θελήσουν να απεργήσουν) μόνιμοι και επισφαλείς εργαζόμενοι.
Τέλος πέραν της διεκδίκησης και του τσαμπουκά στα αφεντικά, γενική απεργία σημαίνει και σαμποτάρισμα της παραγωγής. Για μία μέρα μπλοκάρεται η ροή των εμπορευμάτων και η απεργία προκαλεί υλική ζημιά στο κεφάλαιο.
Δεν νοείται Γενική Απεργία με κόσμο να εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να κάνει τα ψώνια του, οι καφετέριες και τα μπαρ να είναι γεμάτα, και γενικά, μόλις τελειώσει η πορεία τα πράγματα να επανέρχονται στην κανονικότητά τους. Με τα κλεισίματα μαγαζιών προσπαθήσαμε να πραγματώσουμε το μπλοκάρισμα της παραγωγής, τουλάχιστον κινούμενοι προς την κατεύθυνση να μην κυκλοφορήσει τίποτα στις περιοχές από όπου περνάει η πορεία. Και πραγματώνοντας αυτές τις μοριακές κινήσεις ήρθαμε κυρίως αντιμέτωποι, όχι με τα αφεντικά –τα οποία συνήθως κωλώνουν όταν βρουν απέναντί τους συλλογικές κινήσεις και υπακούουν προκειμένου να αποφύγουν τα χειρότερα- αλλά με καταναλωτές των οποίων ο πατριωτισμός και ο ατομισμός φαίνεται να μην έχει όρια.
Όπως και αντιμετωπίσαμε τις αντιφάσεις των ίδιων των απεργών, που τόσο εύκολα μεταπηδάνε από τον ρόλο του απεργού στο ρόλο του καταναλωτή, που ύστερα κάθεται στα καφέ και στα ρακάδικα, συζητώντας για το πώς πήγε η πορεία. Κάτι αναμενόμενο βέβαια σε ένα βαθμό από την στιγμή που η έννοια της 24ωρης Γενικής Απεργίας έχει περιοριστεί από τους εργατοπατέρες σε μια δίωρη βόλτα-συμβολική διαμαρτυρία στο κέντρο της Αθήνας, κι όχι σε ένα 24ωρο ταξικών δράσεων, σαμποταρίσματος του κεφαλαίου και συλλογικής απαλλοτρίωσης χώρου και χρόνου από τα δεσμά της μισθωτής εργασίας και της κατανάλωσης. Προφανώς στα κλεισίματα δεν αναγνωρίσαμε κανένα δικαίωμα στην κατανάλωση, ούτε δικαίωμα στην εργασία.
Η επίθεση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης δεν είναι μία επίθεση που αφορά των καθένα μας ξεχωριστά αλλά όλους τους εργαζόμενους ως κοινό υποκείμενο. Ως εκ τούτου η υπεράσπιση της απεργίας, η επιβολή του μπλοκαρίσματος της παραγωγής είναι αδιαπραγμάτευτα, είτε πραγματοποιούνται από τους συγκεκριμένους εργαζόμενους της εκάστοτε επιχείρηση, είτε από μειοψηφίες των απεργών- διαδηλωτών, εργατικών πρωτοβουλιών κλπ.
Οι κινήσεις αυτές συμβάλουν στο ξεπέρασμα των διαχωρισμών ανάμεσα σε ασφαλισμένους και μη, μόνιμους και ελαστικούς, ενώ επιτίθονται έμπρακτα στη διασπαστική συντεχνιακή/κλαδική λογική που επικρατεί στους αγώνες, αναζητώντας την άμεση επαφή και την επικοινωνία μεταξύ των εργαζομένων.
Εργάτες - λάστιχο, αόρατοι απεργοί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου