Η μέρα ξεκίνησε νωρίς, όπως πρέπει να ξεκινάνε δηλ. οι απεργίες, και από τις 7:30 βρισκόμασταν μαζί με συναδέλφους βιβλιουπάλληλους εξώ από το βιβλιοπωλείο, δισκάδικο, καφετέρια, γατζετάδικο, ταξιδιωτικό γραφείο (και ποιος ξέρει τι άλλο;) Public στο Σύνταγμα, για να περιφρουρήσουμε την απεργία μας. Δυστυχώς κάποιοι λίγοι εργαζόμενοι είχαν μπει νωρίτερα αλλά από την ώρα και μετά που πήγαμε δεν μπήκε κανείς άλλος. η περιφρούρηση κύλησε σχετικά ήσυχα. Αν και κάποιοι εργαζόμενοι έδειξαν όρεξη να μπουν στο μαγαζί κανείς δεν υπερέβαλλε.
Το πανώ του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου έγραφε "Ληστεύουν τα ταμεία, παγώνουν οι μισθοί μα πάνω από όλα μας κλέβουν τη ζωή" ενώ του Ρεπό το υβριστικό όπως αποδέχτηκε "Δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα Πετραλιά". Λέμε υβριστικό γιατί κάποια στιγμή είχαμε την τιμή να μας επισκεφθούν δύο εξέχοντα όργανα της τάξεως και να μας ζητήσουν (ευγενικά είναι η αλήθεια) αν θέλουμε να το κατεβάσουμε μιας και θεώρησαν ότι είναι υβριστικό. Φυσικά εμείς αρνηθήκαμε (για την ιστορία θα πρέπει να αποδελτιώσουμε και την εξής στιχομυθία: Μπάτσος "Ντάξει, εμείς κάνουμε τη δουλειά μας όπως και εσείς κάνετε τη δουλειά σας" Συνάδελφος "Εμείς δεν κάνουμε τη δουλειά μας! Εμείς κάνουμε απεργία!"). Τότε οι αστυνομικοί μας απείλησαν ότι θα στείλουν μία ομάδα να μαζέψει το πανό. Αν και μείναμε εκεί για αρκετή ώρα ακόμη δεν μας επισκέφθηκε καμία επιτροπή λογοκρισίας της Ελληνικής Λογονομίας.
Τέλος πάντων αποχωρήσαμε κάποια στιγμή, για να κατέβουμε στη διαδήλωση, διαμηνύοντας στους υπεύθυνους εκεί (κάτι τρομαγμένοι σεκιουριτάδες που ούτε την πόρτα δεν άνοιγαν να τους μιλήσουμε) ότι το μαγαζί σήμερα δεν θα ανοίξει. Στην συνέχεια αφού δέσαμε το υβριστικό πανό μας στο Πολυτεχνείο συμμετείχαμε στη διαδήλωση.
Όταν φτάσαμε στο ύψος του Public, διαπιστώσαμε ότι είχαν κάνει το λάθος να ξανανοίξουν. Μοιραίο λάθος μιας και με άλλους συναδέλφους από σωματεία και εργατικές ομάδες τους κάναμε μία επίσκεψη πολύ πιο δυναμική από την πρωινή. Φυσικά το κατάστημα έκλεισε, φωνάχτηκαν συνθήματα όπως "Είμαστε εργάτες και όχι συνεργάτες και στα αφεντικά δεν κάνουμε τις πλάτες", "Λευτεριά σε όσους είν' στα μαγαζιά" κλπ. Τελός αφού τους δείξαμε την αγάπη μας με λίγο κόκκινο για να μας θυμούνται αποχωρήσαμε.
Δυστυχώς το τέλος της πορείας μας θύμησε με τον πιο σκληρό τρόπο πόσο για θάψιμο ήθελαν να την στείλουν οι ξεπουλημένοι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ. Τέλος πάντων αυτά θα τα πούμε σε επόμενο κείμενο. Όσο αφήνουμε την οργάνωση μας και τη διαχείριση των συμφερόντων μας στους γραφειοκράτες και στους ξεπουλημένους συνδικαλιστές αυτό θα γίνεται. Το ότι δεν έγινε ούτε το στοιχειώδες, πχ. να μείνει όλος αυτός ο κόσμος στο Σύνταγμα, και να πει αν δεν αποσύρετε το νομοσχέδιο εμείς δε φεύγουμε. Το ότι προσπάθησαν με 15 τρόπους να μην καταλάβει ο κόσμος τη δύναμη του, να μην καταλάβουν ας πούμε οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ ότι είχαν πίσω τους κόσμο που έφτανε από το Σύνταγμα μέχρι το Πεδίο του Άρεως, φανερώνει τη κατάντια τους. Φανερώνει όμως και το μόνο δρόμο που μπορούμε να πάρουμε εμείς οι εργάτες. Όσο είμαστε ενάντια στα αφεντικά πρέπει να είμαστε και ενάντια στη ΓΣΕΕ.
Το πανώ του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου έγραφε "Ληστεύουν τα ταμεία, παγώνουν οι μισθοί μα πάνω από όλα μας κλέβουν τη ζωή" ενώ του Ρεπό το υβριστικό όπως αποδέχτηκε "Δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα Πετραλιά". Λέμε υβριστικό γιατί κάποια στιγμή είχαμε την τιμή να μας επισκεφθούν δύο εξέχοντα όργανα της τάξεως και να μας ζητήσουν (ευγενικά είναι η αλήθεια) αν θέλουμε να το κατεβάσουμε μιας και θεώρησαν ότι είναι υβριστικό. Φυσικά εμείς αρνηθήκαμε (για την ιστορία θα πρέπει να αποδελτιώσουμε και την εξής στιχομυθία: Μπάτσος "Ντάξει, εμείς κάνουμε τη δουλειά μας όπως και εσείς κάνετε τη δουλειά σας" Συνάδελφος "Εμείς δεν κάνουμε τη δουλειά μας! Εμείς κάνουμε απεργία!"). Τότε οι αστυνομικοί μας απείλησαν ότι θα στείλουν μία ομάδα να μαζέψει το πανό. Αν και μείναμε εκεί για αρκετή ώρα ακόμη δεν μας επισκέφθηκε καμία επιτροπή λογοκρισίας της Ελληνικής Λογονομίας.
Τέλος πάντων αποχωρήσαμε κάποια στιγμή, για να κατέβουμε στη διαδήλωση, διαμηνύοντας στους υπεύθυνους εκεί (κάτι τρομαγμένοι σεκιουριτάδες που ούτε την πόρτα δεν άνοιγαν να τους μιλήσουμε) ότι το μαγαζί σήμερα δεν θα ανοίξει. Στην συνέχεια αφού δέσαμε το υβριστικό πανό μας στο Πολυτεχνείο συμμετείχαμε στη διαδήλωση.
Όταν φτάσαμε στο ύψος του Public, διαπιστώσαμε ότι είχαν κάνει το λάθος να ξανανοίξουν. Μοιραίο λάθος μιας και με άλλους συναδέλφους από σωματεία και εργατικές ομάδες τους κάναμε μία επίσκεψη πολύ πιο δυναμική από την πρωινή. Φυσικά το κατάστημα έκλεισε, φωνάχτηκαν συνθήματα όπως "Είμαστε εργάτες και όχι συνεργάτες και στα αφεντικά δεν κάνουμε τις πλάτες", "Λευτεριά σε όσους είν' στα μαγαζιά" κλπ. Τελός αφού τους δείξαμε την αγάπη μας με λίγο κόκκινο για να μας θυμούνται αποχωρήσαμε.
Δυστυχώς το τέλος της πορείας μας θύμησε με τον πιο σκληρό τρόπο πόσο για θάψιμο ήθελαν να την στείλουν οι ξεπουλημένοι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ. Τέλος πάντων αυτά θα τα πούμε σε επόμενο κείμενο. Όσο αφήνουμε την οργάνωση μας και τη διαχείριση των συμφερόντων μας στους γραφειοκράτες και στους ξεπουλημένους συνδικαλιστές αυτό θα γίνεται. Το ότι δεν έγινε ούτε το στοιχειώδες, πχ. να μείνει όλος αυτός ο κόσμος στο Σύνταγμα, και να πει αν δεν αποσύρετε το νομοσχέδιο εμείς δε φεύγουμε. Το ότι προσπάθησαν με 15 τρόπους να μην καταλάβει ο κόσμος τη δύναμη του, να μην καταλάβουν ας πούμε οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ ότι είχαν πίσω τους κόσμο που έφτανε από το Σύνταγμα μέχρι το Πεδίο του Άρεως, φανερώνει τη κατάντια τους. Φανερώνει όμως και το μόνο δρόμο που μπορούμε να πάρουμε εμείς οι εργάτες. Όσο είμαστε ενάντια στα αφεντικά πρέπει να είμαστε και ενάντια στη ΓΣΕΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου