Αλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα από Θεσσαλονίκη - Κατάληψη του Εργατικού Κέντρου

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ

Αντίσταση-Αυτοοργάνωση-Ακηδεμόνευτοι Αγώνες-Κοινωνική Αυτοάμυνα

Η Κωνσταντίνα Κούνεβα, γραμματέας του Παναττικού Σωματείου Καθαριστριών και Οικιακών Εργαζομένων δέχθηκε τη Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου επίθεση με βιτριόλι. Η επίθεση έγινε τα μεσάνυχτα από αγνώστους, που την περίμεναν, έξω από το σπίτι της στα Ανω Πετράλωνα την ώρα που επέστρεφε από τη δουλειά της.

Το σωματείο της θεωρείται το πιό δυναμικό του κλάδου των «επισφαλώς εργαζόμενων» όπως αποκαλούνται κατ ευφημισμόν οι άνθρωποι που δουλεύουν κάτω από συνθήκες απάνθρωπης εκμετάλλευσης.

Οι συνάδελφοι του Σωματείου καταγγέλλουν ότι η επίθεση προέρχεται από κύκλους της εργοδοσίας, η οποία τρομοκρατούσε όλες τις εργαζόμενες, και ειδικότερα την Κούνεβα επειδή είναι βουλγαρικής καταγωγής και συνεπώς πιο ευάλωτη. Νοσηλεύεται στην Εντατική του νοσοκομείου "Ευαγγελισμός" έχει χάσει το ένα του μάτι και βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση με σοβαρά προβλήματα στην όραση και το αναπνευστικό.

Η εργολαβική εταιρία στην οποία δούλευε η 44χρονη καθαρίστρια είχε δύο μεγάλους κρατικούς πελάτες, τον ΗΣΑΠ και την Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων (ΕΒΟ).

Οι καταγγελίες του σωματείου προς τις κρατικές αυτές εταιρίες για τη βαριά εκμετάλλευση των εργαζομένων και την καταπάτηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων έπεφταν στο κενό.

Σύμφωνα με τους συνδικαλιστές του Σωματείου,η τρομοκρατία της επιχείρησης ήταν συνεχής. Οποια γυναίκα τολμούσε να ζητήσει το σεβασμό των δικαιωμάτων της απολυόταν. Το σωματείο έκανε διαρκείς παραστάσεις στην επιθεώρηση εργασίας, το υπουργείο Εργασίας αλλά και τη ΓΣΕΕ και το Εργατικό Κέντρο, αλλά κανείς αρμόδιος φορέας δεν προσπάθησε να ελέγξει την εταιρεία. Αντίθετα, η αντιπρόεδρος του Σωματείου Β. Τσούνη, κάνει λόγο για επανειλλημένες τηλεφωνικές απειλές και στην ίδια αλλά και σε άλλες συναδέλφους της.

Υπάρχουν πολλά θέματα που μπορεί να σχολιάσει κανείς, ξεκινώντας από την γενικευμένη πλέον πρακτική ακόμη και μεγάλων δημοσίων εταιρείων να μην προσλαμβάνουν καθαρίστριες με κανονικές συμβάσεις εργασίας αλλα να χρησιμοποιούν εργολάβους. Συνήθως πρόκειται για «κολλητούς» του κυβερνώντος κόμματος ή των διοικήσεων που παίρνουν την δουλιά δίνοντας «ανταλλάγματα» και γι αυτό το λόγο αισθάνονται προστατευμένοι.

Θα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να εξεταστεί πχ, αν η εταιρεία είχε αναλάβει τις δύο κρατικές εταιρείες με απ ευθείας ανάθεση ή μετά από διαγωνισμό.

Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι όπως συμβαίνει σε όλους σχεδόν τους τομείς της Ελληνικής κοινωνίας, οι παραβιάσεις του νόμου παραμένουν ατιμώρητες και τα παράπονα-καταγγελίες εργαζόμενων ή πολιτών πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει εδώ για το Εργατικό Κέντρο και τη ΓΣΕΕ που πρέπει να επανορθώσουν ζητώντας την εξιχνίαση της υπόθεσης. Τρίτο και σημαντικότερο, τέτοιου είδους δολοφονικές επιθέσεις θυμίζουν αντίστοιχες πρακτικές της ιταλικής ή της αμερικανικής Μαφίας στη μάχη που είχαν δώσει για να ελέγξουν ή να συντρίψουν τα εργατικά σωματεία.

Στην Ελλάδα το φαινόμενο δεν είναι συνηθισμένο, αλλά με τη κοινωνική και οικονομική κρίση να παίρνουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις μπορεί να έχουμε ανάλογα περιστατικά στο μέλλον.

Η επίθεση με βιτριόλη στην συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνοβα είναι μια επίθεση που στρέφεται ενάντια σε κάθε εργαζόμενο, σε κάθε συνδικαλιστή, σε κάθε αντιστεκόμενο, σε όλη την κοινωνία. Οπώς η σφαίρα του μπάτσου που σκότωσε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο καρφώθηκε μέσα στις καρδιές όλων μας έτσι και η επίθεση με βιτριόλη έχει πέσει επάνω στη φλόγα της οργής μας.

Ο εξεγερμένος Δεκέμβρης είναι το ξέσπασμα αυτής της οργής που από το συναίσθημα πέρασε, με τις συγκρούσεις ενάντια στις δυνάμεις καταστολής, με τις μαζικές καθημερινές διαδηλώσεις σε όλη την χώρα, με τις εκατοντάδες καταλήψεις των μαθητών-φοιτητών, με τις αγωνιστικές συνελεύσεις σε κατηλειμένες σχολές και δημόσια κτήρια, με τα κατηλειμένα δημαρχεία και τις λαικές συνελέυσεις σε γειτονιές, με το κίνημα αλληλεγγύης προς όλους τους διωκόμενους του εξεγερμένου Δεκέμβρη, σε ένα ακηδεμόνευτο αυτόνομο κίνημα για την κοινωνική χειραφέτηση από την εξουσία και τους θεσμούς διαμεσολάβησης.Το κίνημα αυτό απάντάει στη βάση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε η κοινωνία σήμερα. Η εξουσία υπάρχει μόνο για να μας δολοφονεί και να μας τρομοκρατεί. Και οι θεσμοί της δημοκρατίας υπάρχουν μόνο για να εδραιώνουν αυτό το καθεστώς εκμετάλευσης.

Το ποτάμι των κοινωνικά αποκλεισμένων, καταπιεσμένων νεολαίων, μαθητών, φοιτητών, εργαζομένων, ανέργων, μεταναστών που ξεχύθηκε στους δρόμους το γνωρίζει καλά αυτό. Είναι η άναρθρη κραυγή μιας κοινωνίας που βλέπει καθημερινά τους κρατούντες να της στερούν το μέλλον, να της απαξιώνουν τα όνειρα, να της υποθηκεύουν τις προσδοκίες, να την καταστέλλουν και να την υπνωτίζουν καθημερινά.

Μια γενιά, που η συσσωρευμένη αλλοτρίωση, η επισφάλεια, η εργασιακή περιπλάνηση και ομηρία, η μερική ζωή, της στέρησε συστηματικά κάθε μέσο έκφρασης και την απέκλεισε από κάθε δυνατότητα να αποφασίζει για τον εαυτό της στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά. Είναι η οργή για τους πλούσιους που ζουν στα χλιδάτα ανάκτορά τους, για τους μπάτσους που καταστέλλουν και δολοφονούν, για τους τραπεζίτες που κλέβουν νόμιμα, για τα υπερπολυτελή ανάκτορα κατανάλωσης, για τα ανάκτορα του καθεστώτος του εξτρεμιστικού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και της κρατικής εξουσίας, για την κοινοβουλευτική δικτατορία της κατ' επίφαση Ελληνικής Δημοκρατίας, για όλα τα κόμματα του καθεστώτος, για τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

Η οργή και η αγανάκτηση δεν είναι μόνο συναίσθημα! Είναι κυρίως αγώνας και απαίτηση για κοινωνική δικαιοσύνη και χειραφέτηση. Μοιάζει με την οργή και αγανάκτηση των απολυμένων στο Λαναρά, στη Σέξ Φόρμ, στη Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων, στα λιμάνια, στη ζώνη Περάματος, στη Μίσκο και αλλού. Μοιάζει με την οργή και αγανάκτηση των ωρομισθίων εκπαιδευτικών, των εργαζομένων με τα ελαστικά ωράρια και τους πενιχρούς μισθούς, των ενοικιαζόμενων εργαζομένων. Μοιάζει με την οργή και αγανάκτηση των χαμηλόμισθων, των χαμηλοσυνταξιούχων, των ανασφάλιστων χωρίς δικαιώματα και περίθαλψη.

Μια λαϊκή οργή και αγανάκτηση που αυξάνεται, ως αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής και της συνολικής επίθεσης των κρατούντων, με τις μαζικές απολύσεις, την ανεργία, τη φτώχεια, την ακρίβεια, την αντιασφαλιστική επιδρομή, την υποχρηματοδότηση και απαξίωση της υγείας, παιδείας, πρόνοιας και τη μείωση όλων των κοινωνικών παροχών.

Η δολοφονική επίθεση στη συνδικαλίστρια αγωνίστρια Κωνσαντίνα Κούνοβα είναι η απάντηση του κράτους και των τραμπούκων του σε αυτό το κίνημα οργής και χειραφέτησης.

Μέσα σε αυτό το Δεκέμβρη το κράτος έχει δείξει ξεκάθαρα ποιο είναι το πρώσοπό του. Αυτό του δολοφόνου.

Τό έδειξε με την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, τους πυροβολισμούς των ζητάδων την ημέρα της κηδείας του, τον χημικό πόλεμο των Ματ σε διαδηλώτές, τον τραυματισμό μαθητή στο περιστέρη από άγνωστο(?) δολοφόνο, τις ατιμώριτες ζαρτινιέρες, τις δεκάδες ανεξιχνίαστες δολοφονίες μεταναστών, και τώρα την Κωνταντίνα.

Τα ίδια τα γεγονότα δεν αφήνουν περιθώρια για υπεκφυγές και δικαιολογίες όταν οι ένστολοι του κράτους πυροβολούν στο ψαχνό, όταν οι τραμπούκοι των αφεντικών παραμονεύουν στις γωνίες. Εχουμε πόλεμο.

Σε αυτό το κοινωνικό ταξικό πόλεμο δεν υπάρχει περιθώριο ουδετερότητας. Τα ίδια τα γεγονότα δεν μας αφήνουν να έιμαστε αδρανείς. Γιατί τώρα όσο ποτέ άλλοτε η σιωπή είναι συνενοχή είναι υποταγή. Και η σιωπή των θεσμικών συνδικαλιστικών οργάνων της ΓΣΣΕ, της ΑΔΕΔΥ, του εργατικού κέντρου, που έτσι κι αλλιώς έιναι ο ηθικός συνένοχος τις δολοφονικης επίθεσης στην Κωνταντίνα, με τις πλάτες που κάνουν στη κυβέρνηση και στα αφεντικά συναινόντας στο νόμο του εργασιακού μεσαίωνα της επισφαλούς και ανασφάλιστης εργασίας, και του δουλεμπόριου των ενοικιαζώμενων εργαζομένων. Ειναι οι ηθικοί συνένοχοι γιατί σε αυτό το μεσαίωνα που επιβάλανε αντιστέκεται η Κώνσταντίνα και για αυτή της την γνήσια συνδικαλιδστική δράση δέχτηκε την επίθεση.

Απέναντι στην ωμή και απροκάλυπτη βία των εργατικών αγώνων από τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς αλλά και απέναντι στη συγκεκαλυμμένη, ύπουλη δραστηριότητα των εργοδοτικών-απεργοσπαστικών-μαφιόζικων πρακτικών, τα Συνδικάτα που ελέγχονται από τα Εργατικά Κέντρα της χώρας, μεταξύ αυτών και το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, το μόνο που έχουν να ψελλίσουν είναι ότι «προσπαθούν με δημοκρατικό τρόπο και μέσα να πετύχουν την πλήρη κοινωνική και οικονομική ισοτιμία των μελών τους , αλλά και των υπολοίπων εργαζομένων», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο καταστατικό λειτουργίας τους.

Στο ίδιο καταστατικό προστίθεται ότι «τα Ελληνικά Εργατικά Κέντρα συστήθηκαν για να ενώσουν τις τοπικές οργανώσεις των εργαζομένων , με σκοπό την προστασία των οικονομικών , επαγγελματικών και κοινωνικών συμφερόντων των μελών τους . Με βάση αυτά τα επαγγελματικά και κοινωνικά συμφέροντα , τα στελέχη των Εργατικών Κέντρων αγωνίζονται για καλύτερες αμοιβές και συνθήκες ζωής και εργασίας». Πουθενά δεν υπάρχει καμία αναφορά για την ανατροπή και κατάργηση των γενεσιουργών αιτιών της ανισότητας και της μιζέριας των εργαζομένων και των δομών της ιεραρχικής κοινωνίας. Ο προσανατολισμός τους είναι καθαρά συγκυριακός για την «καλυτέρευση» των όρων της εκμετάλλευσης και υπό αυτή την έννοια, το λεγόμενο «οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα» και κυρίως οι εργατοπατέρες, είναι οι βασικοί συνένοχοι για τη διαιώνιση της ανελευθερίας και της καθυπόταξης του εργατικού/συνδικαλιστικού κινήματος σε μια λογική διευθέτησης και μερικών διεκδικήσεων, άνευρων, ανώφελων και βλαπτικών, όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος: Η θέση των εργαζομένων, όχι μόνο βελτιώνεται αλλά πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Ανασφάλεια, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, «ενοικιάσεις» εργαζομένων, καμία ουσιαστική αντίδραση απέναντι στα εργοδοτικά-κρατικά-κεφαλαιοκρατικά εγκλήματα, που τα αφεντικά ονομάζουν «εργατικά ατυχήματα».

Από την άλλη, το πολυδιασπασμένο ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα, αδυνατεί και δεν θέλει να συγκρουστεί με κυβερνήσεις και πελατειακούς κομματικούς μηχανισμούς που αλληλοσυμπληρώνονται στον… «αγώνα» κατάκτησης και διαιώνισης της εξουσίας. Εξάλλου, οι μεγαλοσυνδικαλιστές, στις περισσότερες περιπτώσεις, μετά από μια «επιτυχημένη» συνδικαλιστική πορεία, είναι αυτοί που θα είναι οι αυριανοί υπουργοί και σύμβουλοι του κράτους και του κεφαλαίου.

Η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, τα Εργατικά Κέντρα της χώρας, αποτελούν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του καθεστώτος και σε αυτές τις συνθήκες, τα απλά μέλη και οι εργαζόμενοι-μέλη των σωματείων, οφείλουν και πρέπει να γυρίσουν την πλάτη στην καθοδήγηση των «ηγετών» τους και να επιλέξουν το δρόμο των ανεξάρτητων, εργατικών, συνδικαλιστικών αγώνων για τη δημιουργία ενός αυτόνομου πόλου αυτοδιευθυνόμενης πάλης, πέρα κι έξω από κόμματα και μηχανισμούς.

Το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης είναι δεύτερο σε μέγεθος Εργατικό Κέντρο της Ελλάδας . Στην δύναμη του ανήκουν 275 πρωτοβάθμια σωματεία εργαζομένων στον Νομό Θεσσαλονίκης της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας . Το Ε.Κ.Θ. εκπροσωπεί περίπου 350.000 εργαζόμενους από τους οποίους οι 300.000 εργάζονται στο ευρύτερο πολεοδομικό συγκρότημα της πόλης της Θεσσαλονίκης. Πότε είδε κάποιος έστω 100.000 εργαζόμενους να κατεβαίνουν στους δρόμους; Ποτέ! Και γιατί; Είναι απλό: Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έχουν καταλάβει ότι τους κοροϊδεύουν και ότι το παιχνίδι είναι στημένο.

Αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους και απεγκλωβιστούν από τη λογική της αντιπροσώπευσής τους, τότε θα αποκτήσουν εμπιστοσύνη και στον εαυτό τους. Τότε και μόνο θα είναι αύριο, χιλιάδες στους δρόμους στην επόμενη απεργία.

Καταλαμβάνουμε σήμερα το εργατικό κέντρο θεσσαλονίκης για να αντισταθούμε στην κρατική καταστολή

Για να οργανώσουμε την κοινωνική αυτοάμυνα στην επέλαση του καπιταλιστικoύ καθεστώτος εκμετάλευσης

Καταλαμβάνουμε το εργατικό κέντρο εμποδίζοντας τη λειτουργία της δοιήκησης του όχι όμως και των σωματείων των εργαζομένων τους οποίους τους καλούμε και μαζί μας.

Κταλαμβάνουμε το εργατικό κέντρο γιατί έτσι κι αλλιώς έχουν πάψει οι εμισθοι από το κράτος εργατοπατέρες εδώ και χρόνια να έχουν την εμπιστοσύνη των εργαζομένων για το ρόλο που υποτήθετε ότι θα έπρεπε να υπηρετούν. Αντί να αγωνίζονται για την χειραφέτηση των εργαζομένων, κατευνάζουν-εξαπατουν την κοινωνία και υπηρετούν την τάξη του καθεστώτος που τους έχει προσλάβει.

Καλούμε όλους και όλες μαθητές, φοιτητές, πολίτες, εργαζομένους να συμετέχουν και να συμβάλουν στην κατάληψη του εργατικού κέντρου θεσσαλονίκης με σκοπό να γίνει ένα χειραφετημένο από την εξουσία κέντρο δράσης και αλληλεγγύης στους διωκόμενους του εξεγερμένου Δεκέμβρη και στη Κωνσταντίνα Κούνοβα.

Δεν είμαστε ενάντια στον οργανωμένο σε σωματεία εργαζόμενο λαό, όπως θα βιαστούν οι πληρωμένοι από το κράτος εργατοπατέρες να σας πούν. Αντίθετα ζητάμε από κάθε σωματείο συνδικάτο από κάθε εργαζόμενο να αποτινάξει τη χειραγώγηση της εξουσίας και να συμβάλει μαζί μας στο κοινό αγώνα.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ

α) Τη πλήρη εξιχνίαση της δολοφονικής επίθεσης στην συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνοβα. Να βρεθούν οι ένοχοι φυσικοί και ηθικοί και να λογοδοτήσουν.

β) Να βγούν στο φώς και να δημοσοιωπηηθούν όλα τα στοιχεία και τις εργασιακές συνθήκες της Οικομετ. Να δικαιωθεί ο αγώνας ξκαι τα αιτήματα του σωματίου εργαζωμένων καθαριστριών στην Οικομέτ.

γ) Να αναλάβει τις ευθήνες τις η ΓΣΣΕ και το εργατικό κέντρο. Να καλέστει γενική απεργία σε συμπαράσταση στη Κούνοβα και στους διωκόμενους του εξεγερμένου Δεκέμβρη την ημέρα του πανεκπεδευτικού συλλαλητιρίου 9 Ιανουαρίου 2009.

Καταληψίες του εργατικού κέντρου θεσσαλονίκης

Αλληλέγγγυοι/ες στην συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνοβα