ούτως ή άλλως, μόνο ένα γράμμα και ένας τόνος αλλάζουν σε αυτή τη λέξη... αλλά είναι τόσο σημαντικά...
Η αλήθεια ξεκινά από το εξής: καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται... ενώ η αλητεία από το: αν ο εργοδότης χρωστά τα μαλλιά της κεφαλής του, τότε του φταίνε όλα.
Ξεκινώ την ιστορία, χωρίς να θέλω να μακρυγορήσω για να μην σε κουράσω.
Ήταν Απρίλης του 2006 και παραδέχομαι ότι ουδεμία σχέση είχα με το αντικείμενο της δουλειάς που θα ξεκινούσα. Κι όμως, το έβλεπα και το ζούσα σαν μια καθημερινή πρόκληση ώστε να μάθω περισσότερα για αυτό που κάποτε ο κοσμάκης έλεγε: «βάζω ένα-ένα τα κεραμίδια πάνω από το κεφάλι μου για να χαρίσω στα παιδιά μου αυτό που δεν κατάφεραν να μου δώσουν εμένα οι δικοί μου λόγω κακουχιών και οικονομικής δυσχέρειας». Άρα, μιλάμε για τον οίκο μας, που φυσικά για να κατοικηθεί θα πρέπει να εμπλουτιστεί από έπιπλα, πόρτες και παράθυρα. Εδώ, αρχίζει ο δικός μου ρόλος:Ξύλα, πλαστικά, μελαμίνες, βακελίτης, πορτάκια, πάγκοι εργασίας, ντίζες, σόκορα, ενωτικά πάγκου, μπάζες, καταφραγές, πλαϊνά, κουφώματα αλουμινίου, πόρτες θωρακισμένες, εσωτερικές πόρτες, περβάζια, πηχάκια, ανιγκρέ-οξιά-δρυς-λάκα λευκή-κερασιά-μηλιά-καρυδιά-ακακία...
Περιορισμένο λεξιλόγιο... περιορισμένη επικοινωνία... περιορισμένη ζωή...
Δεδομένα που δεν μπορούσα ν’αλλάξω... και το είχα αποφασίσει ότι θα κοιμάμαι και θα ξυπνάω με το να είμαι φιλικός στον πελάτη, να δίνω τα πάντα για να κερδίσω τον πελάτη.
Όμως, στην εξέλιξη του χρόνου συνέβησαν τα εξής:
- για εικοσιτέσσερις μέρες ήμουν χωρίς ασφάλιση και συντάξιμα ένσημα αλλά δεν μίλαγα,
- για δύο ολόκληρους μήνες μετά την επίσημη πρόσληψή μου (αφού επαναλαμβάνω ότι δούλευα «μαύρος» για εικοσιτέσσεις μέρες) άκουγα το λάθος (δηλαδή τη μουρμούρα) του εργοδότη μου που είχε ήδη απολύσει μια κοπέλα και την αντικατέστησε με την πρόσληψή μου καθώς και την ανιδεότητά του ως προς τα εργοδοτικά του καθήκοντα καθώς δεν ήξερε, λέει, ότι σε περίπτωση απόλυσης εργαζομένου-ης θα πρέπει να πληρώσει αποζημίωσή του-της... πού πας ρε καραμήτρο;
- στο δεύτερο μήνα βγάζει θυμιατό για να διώξει τα κακά πνεύματα από το μαγαζί του γιατί δεν έχει κίνηση η δουλειά του και μου ζητάει να κάνω τον σταυρό μου αλλιώς θα πάω στην κόλαση (φυσικά αρνούμαι),
- στον τρίτο μήνα εμφανίζει την εικόνα του αγίου σάββα (κωφίδη;) και τη φυλάει μπροστά μου ζητώντας να τη φιλήσω κι εγώ (φυσικά ξαν’αρνούμαι),
- μου λέει, επίσης, ότι οι μουσικές που ακούω (χαχα, που να ήξερε και για τη λογική και τις ιδέες της αυτοοργάνωσης όσον αφορά στην τέχνη και τη μουσική ή αλλιώς του ντι-αι-γουάι, που πίστευα τότε... και πιστεύω αλλά με διαφορετικό πλέον τρόπο) είναι σατανιστικές επειδή έτυχε ν’ακούσω το νικητήριο τραγούδι του διαγωνισμού της Γιουροβίζιον (που στην τελική το παιδί του το ψήφισε για να βγει) στο ραδιόφωνο (πρόκειται για αυτό των Lordi από τη Φιλανδία),
- για τρεις ολόκληρους μήνες (ένας ο πρώτος ο «ανασφάλιστος» και δυο οι επόμενοι, οι «επίσημοι και κανονικοί») δούλευα και τα Σάββατα παρακαλώ για να μην απολυθώ και με το αστειάκι του ότι «σε βοηθάω για να κερδίσεις 30 ακόμα ευρώ μεροκάματο εκτός του μηνιάτικου»,
- μέχρι την τελευταία ημέρα της επίσημης δίμηνης πρόσληψής μου άκουγα τα «εξ αμάξης» και πλήρωνα τα σπασμένα του κεφαλιού του εργοδότη λόγω του χρέους που έχει σε κάρτες και δάνεια μα το χειρότερο ήταν ότι την ίδια μέρα (την τελευταία του επίσημου διμήνου) πήρε τάχα τηλέφωνο τον τοπικό οαεδ και δήλωνε μπροστά μου την απόλύσή μου και γέλαγε με τη φάτσα που είχα τότε πάρει μετά από το αστειάκι του (φυσικά το τηλεφώνημα δεν είχει γίνει ποτέ... απλά, ήταν νεκρή η τηλεφωνική συσκευή),
- μέσα στο κατακαλόκαιρο, μου αποκαλύπτει το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του, που ήταν ότι «άνοιξα αυτό το μαγαζί»,
- επιστρέφοντας από τις διακοπές, με μουτζώνει τρεις φορές (η τελευταία ήταν και η αφορμή για να εξωθηθώ σε αποχώρηση) ενώπιον τρίτου (συναδέλφου μου), με παρομοιάζει με θανόντα πρώην υπουργό κατονομάζοντάς με «πασόκο» (δηλαδή την χειρότερη βρισιά κατά τη γνώμη του) σαν τον Γεννηματά,
- βάζει υποψηφιότητα σε ψηφοδέλτιο υποψήφιου δημάρχου-γιο νυν βουλευτή της κυβέρνησης και έχει ως συνυποψήφιούς του: αστυνόμους και τραμπούκους νυν και τέως δαπίτες,
- με βάζει και κάνω ροφήματα, καφέδες, με κάνει γραμματέα του (που να είχε βγει δηλαδή και αντιδήμαρχος...), με βάζει να κουβαλάω μελαμίνες, πόρτες θωρακισμένες, αλουμίνια, με βάζει να σταυρώνω ψηφοδέλτια που θα δώσει σε γιαγιάδες για να τον ψηφίσουν (δημοκρατία δε λέγεται αυτό;).
Έπειτα από συντονισμένη προσπάθεια συννενόησης άρα και συνωμοσίας εναντίον μου, ο εργοδότης μου κατάφερε να πείσει την «μιλημένη» υπάλληλο (ναι, στα ανατολικά προάστια μετά τον Σταυρό της Αγίας Παρασκευής, δηλαδή Κορωπί, Παιανία, Γλυκά Νερά, Γέρακας, Παλλήνη ή αλλιώς τα τέως αρβανιτοχώρια, αντί για ανοιχτά μυαλά λόγω ιδιαιτερότητας μόνο ακροδεξιά στοιχεία συναντάς) της Επιθεώρησης Εργασίας Παλλήνης. Κατάφορη αδικία...Από την πρώτη στιγμή, οι ερωτήσεις της δημόσιας υπαλλήλου ήταν προμελετημένες, τι εννοώ; Με ρώταγε για ποιον λόγο εξωθήθηκα σε αποχώρηση, τι έφταιγε κτλ. Έγω έλεγα την αλήθεια, εκείνη δεν κατέγραφε τίποτα καθώς αμέσως, μετά τις απαντήσεις μου, έδινε το λόγο στον εργοδότη μου υιοθετώντας τις δικές του ψεύτικες απαντήσεις και εν συνεχεία με διέκοπταν προμελετημένα, η υπάλληλος ρωτώντας με αυτά που μόνο εκεί ήθελε ν’ακούσει και ο εργοδότης μου απειλώντας με ότι «δεν ‘πα να πας σε όλα τα δικαστήρια της Ελλάδας, αποζημίωση δεν θα πάρεις... προτιμώ να δώσω αυτά τα λεφτά της αποζημίωσης που ζητάς στα ορφανά». Κατά τ’άλλα, επέμενε να του υπογράψω τα χαρτιά των ποσών για τα επιδόματα και τα χρωστούμενα για να τελειώνουμε αλλά παράλληλα έδειχνε να μην τον νοιάζει που θα μπορούσα να του κάνω αγωγή για την αποζημίωση. Τέτοια θρασυδειλία...
Η μεγαλύτερη, όμως, ηθική ικανοποίηση ήρθε όταν στην επόμενη προσπάθειά μου να βρω δουλειά, ο μέλλων εργοδότης μου πήρε τον τέως εργοδότη (ναι, ναι, τον ακροδεξιοταλιμπανοορθόδοξο) και τον ρώτησε για να μάθει τα πάντα για μένα. Ενώ περίμενα ότι θα με θάψει, ίσα-ίσα δεν είπε ούτε ένα αρνητικό, είπε τα καλύτερα για μένα. Και ξέρετε γιατί: Γιατί, απλά είχε χεσμένη τη φωλιά του μέχρι να περάσει το εξάμηνο που θα μπορούσα να του κάνω αγωγή για την αποζημίωση που δικαιούμαι.
Συνοψίζοντας:
Δε δουλεύουμε χωρίς ασφάλιση, δε δουλεύουμε πάνω από το 40-ωρό μας, δε δουλεύουμε σε καθήκοντα εκτός των όρων εργασίας που έχουμε υπογράψει, γνωρίζουμε απ’έξω κι ανακατωτά την σύμβασή μας (π.χ. υπάλληλος γραφείου εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου), δεν αφήνουμε κανέναν εργοδότη να μας χλευάζει-υποτιμά-προσβάλει-εξυβρίζει κατ’ιδίαν αλλά και ενώπιον τρίτων, συναδέλφων και πελατών, ζητάμε κάθε μήνα μισθολογική ανάλυση (να αναγράφονται τα μικτά και καθαρά έσοδά μας, τα ένσημά μας, τα αναδρομικά μας, τα επιδόματα και δώρα άδειας-πάσχα-καλοκαιριού-χριστουγέννων και η επικουρική μας σύνταξη) γιατί οι συλλογικές συμβάσεις αλλάζουν δύο φορές τον χρόνο και φυσικά οι μισθοί μας (έστω και ελάχιστα) αυξάνονται. Συνήθως την πατάμε γιατί νομίζουμε ότι πληρωνόμαστε σωστά ενώ τελικά πληρωνόμαστε με την σύμβαση του περασμένου χρόνου.
Δυσανεσχέτησε, λοιπόν, κι εσύ όσο είναι καιρός ή πριν είναι ήδη πολύ αργά, ενημερώσου για τα (αυτονόητα) εργασιακά σου δικαιώματα και κυρίως κατήγγειλε τον εργοδότη στην κοινωνική επιθεώρηση (επιθεώρηση εργασίας) της περιοχής που υπάγεται η εργασία σου... μην τον αφήνεις γιατί τα ίδια θα πάθει και ο επόμενος υπάλληλος (που θα του βρει δουλειά ο τοπικός οαεδ μέσω επιδοτούμενου προγράμματος)... αν δεν θες να φταίει το σύστημα για την σαπίλα της εργασίας σε αυτόν τον τόπο που ονομάστηκε ελλάδα, πάλεψέ το κι εσύ για να το αλλάξεις και μην μένεις απαθής-θεατής-κομπάρσος όπως οι περισσότεροι... τα αφεντικά συμπεριφέρονται ολοένα και χειρότερα γιατί πολύ λίγοι υπάλληλοι τους καταγγέλλουν... μην είσαι κότα και μην κάνεις την πάπια.
Καμία οικειότητα με τα αφεντικά!
Αξιοπρέπεια και όχι δουλοπρεπισμός!
Ανάγκη να δουλέψω δεν σημαίνει ανάγκη να με πατήσουν μέχρι το λαιμό για να έχω δουλειά και να μην θεωρούμαι περιθωριακός κοινωνικά και οικονομικά σύμφωνα με τις επιταγές του καπιταλιστικού συστήματος!
8 ώρες δουλειά-8 ώρες ύπνος-8 ώρες διασκέδαση...ξεκόλλα!
Ο ανώνυμος τσαντίλας.... τσαντίσου κι εσύ-κάνει καλό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου